Cerber: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Opis_zmian#Kto_korzysta_na_opisywaniu_zmian |
||
Linia 1:
{{dopracować|więcej przypisów|data=2016-05}}Uważany był za syna [[Echidna|Echidny]] i [[Tyfon]]a oraz za brata [[Sfinks]]a, [[hydra lernejska|Hydry]] i [[chimera (mitologia)|Chimery]]{{fakt|data=2016-05}} oraz [[Ortros]]a. [[Hezjod]] (''[[Theogonia|Teogonia]]'', 311) przedstawiał go jako bestię „o spiżowym głosie i pięćdziesięciu głowach”<ref name="Borges">{{cytuj książkę |nazwisko = Borges| imię = Jorge Luis| autor link = Jorge Luis Borges| tytuł = Księga istot zmyślonych| wydawca = [[Prószyński i S-ka]]| miejsce = Warszawa| rok = 2000| strony = 32,33| isbn = 83-7255-740-3}}</ref>. Dopiero w późniejszych przekazach Cerber miał trzy, dwie, a nawet tylko jedną głowę{{fakt|data=2016-05}}.▼
▲Uważany był za syna [[Echidna|Echidny]] i [[Tyfon]]a oraz za brata [[Sfinks]]a, [[hydra lernejska|Hydry]] i [[chimera (mitologia)|Chimery]]{{fakt|data=2016-05}} oraz [[Ortros]]a. [[Hezjod]] (''[[Theogonia|Teogonia]]'', 311) przedstawiał go jako bestię „o spiżowym głosie i pięćdziesięciu głowach”<ref name="Borges">{{cytuj książkę |nazwisko = Borges| imię = Jorge Luis| autor link = Jorge Luis Borges| tytuł = Księga istot zmyślonych| wydawca = [[Prószyński i S-ka]]| miejsce = Warszawa| rok = 2000| strony = 32,33| isbn = 83-7255-740-3}}</ref>. Dopiero w późniejszych przekazach Cerber miał trzy, dwie, a nawet tylko jedną głowę{{fakt|data=2016-05}}.
Przebywał w pobliżu [[Styks]]u, gdyż na niego natykały się dusze przewiezione po śmierci przez [[Charon (mitologia)|Charona]]; próbujące opuścić Hades, Cerber gryzł jadowitymi zębami. Nie wpuszczał też do [[Hades]]u żywych, jednak [[Orfeusz]] udobruchał go śpiewem i grą na [[lira|lirze]]. [[Sybilla (mitologia)|Sybilla]] prowadząc [[Eneasz (syn Anchizesa)|Eneasza]] uśpiła Cerbera ciastkiem z makiem i miodem ([[Wergiliusz]], ''[[Eneida]]'' VI, 417-25). Według późniejszej tradycji potwór atakował również przychodzących do świata podziemi zmarłych, dlatego przy pochówku dodawano im placek na miodzie<ref name="Borges"/>.
| |||