Kolarstwo torowe: Różnice pomiędzy wersjami

|opis grafiki =

|inne nazwy =

|główna organizacja =

|sport kontaktowy =

|liczba uczestniczących =

|zasięg geograficzny =

|liczba uprawiających =

|liczba klubów =

|sport olimpijski = w latach [[1896]]-–[[1908]] i od [[1920]] roku do dziś

|sport paraolimpijski =

|wikinews =

|wikicytaty =

* omnium

* madison

Eliminacje w formie wyścigu na 200 m ze startu lotnego, następnie zawodnicy ścigają się w "biegach"„biegach” po 2 zawodników, na dystansie 2 okrążeń (tory powyżej 250 m) lub 3 okrążeń na torach do 250 m. Kluczową rolę odgrywa taktyka oraz zaskoczenie.

Rodzaj sprintu na torze. W jednym wyścigu startuje od 4 do 9 zawodników. Pierwsze okrążenia jadą oni za pilotem prowadzącym na motocyklu lub skuterze, nadającym coraz szybsze tempo (do 45-50 km/h). W tej części zawodnicy starają się zająć jak najlepsze miejsce do startu, a następnie na 600-700 m przed metą (w zależności od długości toru) pilot zjeżdża na bok, zaś zawodnicy przyspieszają, rozpoczynając wyścig do mety.

W [[Japonia|Japonii]] i [[Korea|Korei Płd.]] keirin jest rodzajem hazardu, podobnie jak [[wyścigi konne]]. W trakcie pierwszych okrążeń, kiedy kolarze jadą za pilotem, widzowie mogą obstawiać zwycięzcę. Kolarze dostają wysokie premie za zajęcie pierwszego miejsca. Dochody najlepszych są zbliżone do liderów zespołów zawodowych, startujących w zawodach szosowych i dlatego wielu zawodowych kolarzy kończy swoje kariery na torach do keirinu (słowo pochodzi z języka japońskiego).

[[Omnium (kolarstwo)|Omnium]] to najnowsza dyscyplina olimpijska w kolarstwie torowym (po raz pierwszy rozegrana na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012|LIO]] w [[Londyn]]ie w 2012 roku). Każdy zawodnik bierze udział w 6 konkurencjach:

* wyścig eliminacyjny/australijski (48 okrążeń przy 24 zawodnikach) -– w wyścigu tym bierze udział od 8 do 20 zawodników. Na każdym okrążeniu odpada zawodnik, który jako ostatni przejedzie linię mety. Zawodnicy ścigają się do momentu, w którym zostanie tylko jeden z nich;

* [[scratch (kolarstwo)|scratch]] (15 km mężczyźni, 10 km kobiety) -– względnie nowa konkurencja kolarstwa torowego, w której bierze udział wielu zawodników. Jadą oni wspólnie na dość długim dystansie (np. 40 rund). Zwycięzca zostaje wyłoniony w prosty sposób – jest nim ten, kto jako pierwszy przekroczy linię mety. Z tego względu charakterystyka tego wyścigu zbliżona jest do wyścigów szosowych i wiele tutaj zależy od obranej przez kolarza taktyki;

* wyścig indywidualny na dochodzenie (dystans 4 km dla mężczyzn, 3 km dla kobiet) -– dwóch zawodników startuje po przeciwnych stronach toru. Jeśli jeden z zawodników dogoni drugiego, to wygrywa. Jeśli nie dogoni, to wygrywa ten, który przejechał szybciej swój dystans (zob. też [[wyścig na dochodzenie]]);

* wyścig punktowany (30 km mężczyźni, 20 km kobiety) -– wyścigi są punktowane według zasad umieszczonych w tabelach, w zależności od rangi zawodów i długości toru. Przypominają one częściowo zawody szosowe. Wszyscy zawodnicy (od 8 do 20) jadą razem w peletonie. Na wybranych okrążeniach są lotne finisze, za które dostaje się punkty. Wygrywa ten zawodnik, który uzbiera najwięcej punktów;

* 1000 m (500 m kobiety)- – wyścig indywidualny na dystansie 1000 m ze startu zatrzymanego. Uważany za najcięższą konkurencją torową, porównywany do biegu na 400 m, gdzie zawodnik musi utrzymać szybkość sprintu przez wydłużony okres. Obecny rekord wynosi 58,875 s., został on ustanowiony w 2001 roku przez Francuza [[Arnaud Tournant|Arnauda Tournant]] w [[La Paz]] w [[Boliwia|Boliwii]].

Zwany także wyścigiem amerykańskim – startują w nim drużyny składające się z dwóch zawodników. W każdym momencie wyścigu ściga się tylko jeden zawodnik, drugi odpoczywa, jadąc wolniej w górnej części toru. Zmiana zawodnika ścigającego się następuje poprzez charakterystyczne wypchnięcie zawodnika wchodzącego na zmianę przez schodzącego. Nazwa wyścigu pochodzi od hali [[Madison Square Garden]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], gdzie wyścig rozegrano po raz pierwszy. Podczas jazdy rozgrywane i punktowane są lotne finisze oraz możliwe jest nadrobienie okrążenia nad peletonem. O zwycięstwie decyduje suma zdobytych przez drużynę punktów. Zasady punktacji są analogiczne do wyścigu punktowanego. W zawodach mistrzowskich drużyny męskie pokonują dystans 50 km (200 okrażeń, 20 lotnych finiszów), a kobiece 30 km (120 okrążeń, 12 lotnych finiszów). Konkurencja była obecna na igrzyskach w latach 2000, 2004 i 2008 i powraca do programu olimpijskiego w 2020 roku<ref>{{Cytuj |tytuł = IO 2020. Madison w programie olimpijskim -– Rowery.org |czasopismo = Rowery.org |data = 2017-06-10 |data dostępu = 2018-08-06 |url = https://rowery.org/2017/06/10/io-2020-madison-w-programie-olimpijskim/ |język = pl-PL}}</ref>.

* ostatni finisz na zakończenie całego dystansu punktowany jest podwójnie (10 -– 6 -– 4 -– 2 punkty);