Juliusz Kleiner: Różnice pomiędzy wersjami

Pochodził ze spolonizowanej rodziny inżyniera kolejowego Hermana. Ukończył gimnazjum we Lwowie, następnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki|Uniwersytecie Lwowskim]]. Pomiędzy 1905 a 1908 był stypendystą [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]]. W 1908 uzyskał doktorat z polonistyki i germanistyki i rozpoczął pracę w szkolnictwie średnim. W latach 1910–1911 studiował w Niemczech i Francji. Pracował jako zastępca nauczyciela w [[VII Państwowe Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki we Lwowie|C. K. Gimnazjum VII we Lwowie]], po czym jesienią 1909 został mianowany nauczycielem rzeczywistym w C.K. VI Gimnazjum we Lwowie<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. VII Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1910 | miejsce = Lwów | data = 1910 | strony = 40 | url = http://www.pbc.rzeszow.pl/publication/6377}}</ref>. W 1912 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1916–1920 był profesorem [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], a od 1920 [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki|Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie]], gdzie kierował Oddziałem Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii Polskiej. Od 1919 był członkiem [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]], od 1933 [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]], od 1952 członkiem rzeczywistym [[Polska Akademia Nauk|PAN]]<ref>[http://czlonkowie.pan.pl/czlonkowie/sites/WynikiWyszukiwania.html?s=KLEINER,%20Juliusz%20 Członkowie PAN: Skorowidz]</ref>. W czasie okupacji radzieckiej Lwowa (1939–1941) był zatrudniony na lwowskim Uniwersytecie, który wówczas nosił okupacyjną nazwę im. [[Iwan Franko|Iwana Franki]], broniąc zajęć po polsku. 17 września 1940 roku wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy<ref>[[Bohdan Urbankowski]], Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. 1, Warszawa 1998, s. 123.</ref>. W czasie okupacji niemieckiej (1941–1944) ukrywał się jako Jan Zalutyński na [[Lubelszczyzna|Lubelszczyźnie]] – [[Stefania Skwarczyńska]], uratowana przezeń z Kazachstanu, umieściła go u rodzin Fudakowskich, Teleżyńskich i Żółtowskich ([[Krasnobród]], [[Wilkołaz]], [[Milejów (województwo lubelskie)|Milejów]]). Po wojnie zamieszkał w [[Lublin]]ie. W latach 1944–1947 był tam profesorem [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|KUL]], zaś w 1947 przeniósł się do [[Kraków|Krakowa]], gdzie był profesorem [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W Krakowie mieszkał do śmierci.