Fundamentem relacji pomiędzy [[prawo kościelne|prawem kościelnym]] – [[Kodeks prawa kanonicznego|Kodeksem prawa kanonicznego]] (KPK) a prawem „świeckim”, ([[państwo]]wym<nowiki/>) jest rozdzielność zakresów, oparta o [[rozdział państwa od kościoła]]. KPK definiuje inne przestępstwa niż [[kodeks karny]], dotyczące wyłącznie naruszeń świętości doktryny, kultu lub innych specyficznych praktyk kościelnych. Naruszenia te niekoniecznie są przestępstwami w rozumieniu kodeksów karnych, chyba że dotyczą naruszenia [[wolność religijna|swobody kultu i wyznania]]. KPK odnosi się do organizacji kościelnych na całym świecie, natomiast prawa karne poszczególnych państw są zróżnicowane. Prawo kościelne nie zastępuje prawodawstwa karnego krajów w których działa, i nie jest stosowane zamiast prawa karnego, ale obok – służy do określania czy dany postępek duchownego kwalifikuje go do odsunięcia od misji duszpasterskiej. Czyny duchownych będące przestępstwami w rozumieniu prawa karnego są ścigane i sądzone na mocy praw krajów, których duchowni są obywatelami, lub w których zamieszkują. Zasada rozdziału państwa od kościoła nie zezwala Kościołowi na wchodzenie w prerogatywy prawa państwowego i orzekanie za pomocą własnych procedur, czy dany czyn jest przestępstwem w rozumieniu prawa karnego. Nie ma też podstaw by żądać, aby prawodawstwo kościelne regulowało sprawy stosunku do prawa świeckiego, ponieważ obywatele państw podlegają ich prawom z samej mocy tych praw, bez względu na to czy prawo kościelne to akceptuje czy nie.