Karabin przeciwpancerny PTRS: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot poprawia linki wewnętrzne oraz wykonuje drobne zmiany typograficzne i technicznne.. |
||
Linia 36:
}}
[[Plik:Ptrs003.jpg|thumb|300px|Żołnierze Armii Czerwonej z kp PTRS]]
'''PTRS''' – radziecki [[broń samopowtarzalna|samopowtarzalny]] [[karabin przeciwpancerny]].
== Historia ==
Po wprowadzeniu na początku lat [[lata 30. XX wieku|30 XX wieku]] do uzbrojenia [[
W drugiej połowie lat 30. gwałtownie zaczęło rosnąć nasycenie bronią pancerną wielu armii świata. Spowodowało to intensyfikację prac nad lekką bronią przeciwpancerną. W ZSRR rozpoczęto wtedy prace nad nowym nabojem przeznaczonym specjalnie dla broni tej klasy. Efektem prac prowadzonych w latach 1936-1938 był nabój [[Nabój 14,5 × 114 mm|14,5 × 114 mm]] którego produkcję rozpoczęto w 1940 roku.
Linia 50 ⟶ 49:
W momencie niemieckiego ataku [[22 czerwca]] [[1941]] roku sowiecka piechota nie dysponowała żadnym lekkim uzbrojeniem przeciwpancernym. Okazało się przy tym że karabiny przeciwpancerne nadal mogą być skuteczną bronią przeciwpancerną. Uruchomienie produkcji PTR-39 uznano za niemożliwe z powodu ciągle trapiących tą broń usterek, dlatego zlecono W.N Szołochowowi skonstruowanie nowej broni tej kategorii. Szołochow skopiował karabin przeciwpancerny [[Karabin przeciwpancerny M1918|Mauser Tank Gewehr]] z 1918 roku, ograniczając się do wyposażenia tej przestarzałej konstrukcji w [[hamulec wylotowy]], amortyzator na kolbie i składany dwójnóg i przystosowania do radzieckiego naboju [[Nabój 12,7 × 108 mm|12,7 × 108 mm]]. Produkcję karabinu przeciwpancernego Szołochowa uruchomiono w lipcu 1941 roku, ale niska skuteczność naboju 12,7 mm na odległościach większych od 100 m sprawiła że szybko ją zakończono, a samej broni nigdy oficjalnie nie przyjęto do uzbrojenia.
W lipcu 1941 roku biurom konstrukcyjnym [[Wasilij Diegtiariow|Wasilija A. Diegtariowa]] i [[Siergiej
Karabin przeciwpancerny Simonowa był konstrukcją samopowtarzalna, o konstrukcji wzorowanej na wcześniejszych [[karabin samopowtarzalny|karabinach samopowtarzalnych]] tego konstruktora (karabin [[karabin AWS|AWS]]). Po próbach przeprowadzonych na początku sierpnia 1941 roku, zdecydowano przyjąć do uzbrojenia zarówno konstrukcję Simonowa, jak i Diegtariowa. Oficjalnie stało się to 29 sierpnia 1941 roku. Produkcję jednostrzałowego PTRD uruchomiono natychmiast, natomiast losy broni Simonowa ważyły się dłużej. Na początku września miał być gotowy udoskonalony prototyp PTR-39 i zdecydowano przeprowadzić próby porównawcze obu broni. Próby wykazały że obie bronie mają podobną masę i wymiary, ale broń Simonowa była bardziej niezawodna. Jej zaletą była także możliwość rozkładania do transportu na dwie części. Ostatecznym argumentem była mniejsza czaso- i materiałochłonność produkcji broni Simonowa.
Linia 56 ⟶ 55:
Produkcję PTRS rozpoczęto w 1941 roku w zakładach w [[Tuła|Tule]]. Skomplikowana konstrukcja i konieczność ewakuacji tulskich zakładów do [[Saratów|Saratowa]] spowodowała że do końca roku wyprodukowano zaledwie 77 sztuk PTRS. W następnym roku powstało ich 63 808, ale skala produkcji była zdecydowanie mniejsza niż w przypadku PTRD (184 800 egz. w 1942 roku). Produkcję PTRS zakończono w styczniu 1945 roku.
Wyprodukowane karabiny przeciwpancerne PTRS były dostarczane jednostkom [[
W lipcu 1942 roku przeprowadzono kolejną reorganizację. Batalionowa kompania przeciwpancerna została zlikwidowana, a w jej miejsce wprowadzono pluton (9 karabinów). Dodatkową kompanie karabinów przeciwpancernych (12 karabinów) utworzono za to w dywizyjnym batalionie karabinów maszynowych. Karabiny przeciwpancerne znalazły się także w lipcu 1942 roku na uzbrojeniu [[bateria (wojsko)|baterii]] [[haubica|haubic]] (4 karabiny w plutonie przeciwpancernym każdej baterii).
Linia 66 ⟶ 65:
W [[jazda|kawalerii]] pluton karabinów przeciwpancernych (6 karabinów) znajdował się na poziomie [[szwadron]]u. W [[wojska pancerne|wojskach pancernych]] kompania karabinów przeciwpancernych (18 karabinów) znajdowała się na poziomie batalionu zmotoryzowanego brygady czołgów.
W latach
Pojawienie się karabinów przeciwpancernych stanowiło duże zaskoczenie dla wojsk niemieckich. Ich masowe użycie gwałtownie zwiększyło odporność jednostek Armii Czerwonej na ataki jednostek pancernych. Strzelania były prowadzone najczęściej z odległości 100-200 metrów (regulamin przewidywał 300-500 m), dzięki czemu udawało się przebijać czołowe pancerze czołgów. Wadą PTRS wynikającą ze zbyt pośpiesznej produkcji i niskiej jakości zastosowanych materiałów była duża zawodność.
| |||