Tadeusz Bisztyga: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
drobne redakcyjne |
||
Linia 30:
Po powrocie do kraju, na stanowisku dowódcy plutonu i kompanii w 12 batalionie saperów w 5 Dywizji Piechoty, uczestniczył w [[Wojna polsko-ukraińska|wojnie polsko-ukraińskiej]], a w 1920 roku w składzie 20 batalionu saperów<ref>"Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych" z 16 czerwca 1920 r.,Nr,22 s.488</ref> i potem 3 batalionu saperów zapasowych – jako kierownik wyszkolenia technicznego – w [[Wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]]. W bitwie stoczonej 15 czerwca 1920 roku odrzucił swymi saperami bolszewików za Zbrucz, tam został ranny.
Po wojnie, będąc oficerem, ukończył studia prawnicze i pozostał w służbie czynnej<ref name=barszcz>{{Cytuj książkę | nazwisko =Barszczewski|imię =Zdzisław|tytuł =Sylwetki saperów| strony =53-54}}</ref>. Był dowódcą 28 batalionu saperów w 1 Pułku Saperów 1922 roku<ref>"Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych" z 25 listopada 1922 r.,Nr,47</ref>. W okresie od 15 stycznia do 17 października 1923 kierował Kursem Doszkolenia Oficerów Saperów, na którym przeszkolił 72 saperów. Od 1923 do 1925 dowodził [[XXVIII Batalion Saperów|XXVIII batalionem saperów]] w [[1 Batalion Saperów Legionów|1 pułku saperów Legionów]] w Modlinie. W połowie roku 1925 został przeniesiony do 4 pułku saperów na dowódcę 7 batalionu saperów<ref>Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.</ref>. 31 grudnia 1925 roku został przeniesiony do [[5 Batalion Saperów (II RP)|5 pułku saperów]] w Krakowie na stanowisko dowódcy [[VI Batalion Saperów|VI batalionu saperów]]<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 140 z 31 grudnia 1925 roku, s. 759</ref>. 16 lutego 1926 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy [[XXI Batalion Saperów|XXI batalionu saperów]], a 25 października 1926 roku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 16 lutego 1926 roku, s. 59.</ref><ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 379.</ref>. W 1929 roku został przeniesiony do [[2 Pułk Saperów Kaniowskich|2 pułku saperów Kaniowskich]] w Puławach na zastępcę dowódcy pułku
W czasie kampanii wrześniowej kierował mobilizacją szeregu jednostek saperskich, w tym: 2, 22, 24 i 46 bsap oraz Ośrodka Zapasowego Saperów Nr 4. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, gdzie był dowódcą saperów [[4 Dywizja Piechoty (PSZ)|4 Dywizji Piechoty]]. Po kapitulacji Francji przetransportowany został do Anglii i tam wyznaczony na dowódcę saperów [[I Korpus Polski (PSZ)|I Korpusu Polskiego]], a następnie na szefa wydziału inżynieryjnego w Sztabie Naczelnego Wodza. Z tego stanowiska, na własną prośbę, został skierowany na dowódcę saperów 1 Brygady Pancernej. Po wojnie osiedlił się w Anglii.
|