Już od samego początku historii procesorów starano się zwiększać [[moc obliczeniowa|moc obliczeniową]] oraz szybkość wykonywania programu poprzez zwiększanie liczby jednostek wykonawczych w procesorach. Dzięki temu przy dogodnych warunkach udawało się wykonać więcej niż jedną instrukcję w tym samym czasie. Poprawienie warunków równoległego (i szybszego) wykonywania instrukcji zostało osiągnięteosiągnięto przez wprowadzenie techniki [[wykonywanie poza kolejnością|wcześniejszego wykonania instrukcji]]. Wszystkie te mechanizmy zwiększania równoległości wykonywania instrukcji zaszyte były w logice mikroprocesorów. W przeciwieństwie do innych architektur [[mikroprocesor]]ów, architektura VLIW charakteryzuje się maksymalnie daleko idącym uproszczeniem jednostek sterujących (CU) w samym mikroprocesorze. Logika została maksymalnie uproszczona aż do całkowitego zaniku niektórych elementów. Całą złożoność przepływu sterowania w mikroprocesorze, czyli wykonywania rozkazów (programu), przerzucono na barki oprogramowaniaoprogramowanie – [[kompilator]]ówy. Rezygnacja z całej tej logiki wymusiła dostarczeniedostarczanie do procesora wystarczającej liczby danych – sygnałów sterujących. Z tego powodu pojedyncze rozkazy posiadająmają w sobie już zdekodowane (lub wstępnie zdekodowane) sygnały sterujące, dane oraz, co najważniejsze, "instrukcje"„instrukcje” dla konkretnych jednostek wykonawczych mikroprocesora. Tak stworzona pojedyncza instrukcja procesora VLIW ma wielkość rzędu setek bitów: 256 lub więcej.
