Bitwa nad rzeką Lech (955): Różnice pomiędzy wersjami

'''Bitwa na Lechowym Polu '''([[Język niemiecki|niem.]] Lechfeld) lub '''nad rzeką Lech''' – [[bitwa]], która miała miejsce w dniach 10–12 sierpnia 955 roku{{r|Norman Davies Europa Wydawnictwo}} nad rzeką [[Lech (rzeka)|Lech]] między [[Augsburg]]iem a [[Landsberg am Lech]], pomiędzy rycerstwem niemieckim pod wodzą [[Władcy Niemiec|króla niemieckiego]] [[Otton I Wielki|Ottona I]], (posiłkowanym przez [[Czechy|Czechów]],) a wojskami Węgrów. Jedna z najważniejszych bitew w dziejach [[Europa|Europy]].

Po usadowieniu się na terenie [[Kotlina Panońska|Kotliny Karpackiej]] w 895 r., Węgrzy w ciągu pierwszej połowy X wieku regularnie najeżdżali [[Europa Zachodnia|Europę Zachodnią]], docierając ze swoimi najazdami łupieżczymi aż do [[Hiszpania|Hiszpanii]], południowych [[Włochy|Włoch]], i północnych [[Niemcy|Niemiec]], a nawet [[Normandia (kraina historyczna)|Normandii]] i północnych [[Niemcy|Niemiec]]. Ze szczególną intensywnością najeżdżali tereny [[Bawaria|Bawarii]]. Władcy europejscy przez długi czas byli całkowicie bezradni wobec tych powtarzających się najazdównapaści. Jedynie w 933 r. w [[bitwa nad Unstrutą|bitwie nad Unstrutą]] udało się [[Henryk I Ptasznik|Henrykowi I]] pokonać Węgrów, ale dopiero bitwa nad rzeką Lech zakończyła pięćdziesięcioletni terrorokres węgierskich węgierskiinwazji.

W pierwszych dniach lipca 955 roku armia węgierska przekroczyła [[Aniza|rzekę Anizę]], rozpoczynając kampanię wojenną na terenie [[Bawaria|Bawarii]]{{r|R F Barkowski Lechowe Pole}}. Posuwając się w kierunku zachodnim, pod koniec lipca Węgrzy pod wodzą [[Bulcsú]], [[Lél]]a i [[Súr]]a sforsowali [[Lech (rzeka)|rzekę Lech]], tym samym rozszerzając zasięg najazdu dodatkowo na [[Szwabia|Szwabię]]. Z początkiem sierpnia plądrujące Bawarię i Szwabię zagony węgierskiej jazdy zaczęły gromadzić się pod miastem [[Augsburg]] nad rzeką Lech. Po koncentracji wszystkich sił Węgrzy oblegli Augsburg i w dniach 8–9 sierpnia prowadzili nieustanne szturmy na miasto, obroną którego obroną kierował biskup [[Ulryk z Augsburga|Ulryk]]{{r|R F Barkowski Lechowe Pole2}}. Na wieść o zbliżaniu się [[Niemcy (naród)|Niemców]] od zachodu szlakiem z [[Ulm]], Węgrzy odstąpili wieczorem 9 sierpnia od oblężenia i skierowali wszystkie siły przeciwkoprzeciw nadchodzącejnadchodzącym armiiwojskom [[Otton I Wielki|Ottona I]].

Do spotkania obu armii doszło wczesnym rankiem 10 sierpnia na południowy zachód od Augsburga, na obszarze pomiędzy rzeką Lech i szerokim na 7 km kompleksem leśnym zwanym ''Rauher Forst''{{r|R F Barkowski Lechowe Pole3}}. Bitwę zainicjowałyzapoczątkowały oddziały węgierskie, zaatakowawszy na zachodnich obrzeżach ''Rauher Forst'' tylną kolumnę Niemców złożoną z taborów i legionuczeskich czeskiegoposiłków. Początkowo Węgrzy odnieśli zwycięstwosukces, rozgramiając kolejno Czechów, dwa legionyoddziały szwabskie i grabiąc tabory. Ostatecznie starcie zakończył zwycięsko dla Niemców kontratak konnicy frankijskiej dowodzonej przez księcia [[Konrad I Rudy|Konrada Czerwonego]]. Po powrocie Franków oraz resztek oddziałów czeskich i szwabskich na wschodnią stronę lasu i połączeniu z resztą sił, Otto IOtton rzucił całe wojsko do ataku na zgromadzoną naprzeciwko armię węgierską. W trakcie bitwy walczące wojska przetoczyły się od lasu do rzeki Lech. Bitwa przeciągnęła się do późnego południa i zakończyła zwycięstwem Niemców{{r|R F Barkowski Lechowe Pole4}}.

Przez dwa następne dni, do 12 sierpnia, niedobitki Węgrów usiłowały opuścić Bawarię, lecz zostały ostatecznie rozgromione w wielu pomniejszych utarczkach. Podczas odwrotu zginęły tysiące Węgrów, wielu zaś potopiło się w rzece. Rycerze niemieccy zabili setki jeńców. Padło też kilkuset rycerzy Ottona, spośród dostojników zginął m.in. ks. Konrad Czerwony. Dowodzący wojskami węgierskimi [[książę]] [[Lél]] (Lehel) i wojewoda (węg. ''harka'') [[Bulcsú]] wpadli w ręce zwycięzców i zostali [[powieszenie|powieszeni]].

Zwycięstwo Ottona spowodowałodoprowadziło całkowitedo ustaniecałkowitego zaprzestania łupieżczych najazdów węgierskich na terenyobszary Europy Zachodniej.