Deinoteria: Różnice pomiędzy wersjami

Najwcześniejszym znanym gatunkiem jest niedawno odkryty w Chilga w [[Etiopia|Etiopii]] ''Chilgatherium harrisi''. Był to średniej wielkości trąbowiec zasiedlający tereny podmokłe we wczesnym [[oligocen]]ie. Od niego wywodzi się prawdopodobnie ''Prodeinotherium''. Rodzaj ten powstał w [[Afryka|Afryce]], ale po połączeniu tego kontynentu z [[Eurazja|Eurazją]] w [[miocen]]ie skolonizował również inne rejony świata, między innymi środkową Europę (''P. bavaricum''). Równolegle rozwijał się nieco bardziej zaawansowany rodzaj ''Deinotherium'', który także zasiedlił Europę i Azję. Pierwsze gatunki z tego rodzaju osiągały wielkość podobną jak dzisiejszy [[słoń indyjski]] ''Elephas maximus'', ale późniejsze były ogromne. ''Deinotherium gigantissimum'' i [[Deinotherium bozasi]] mogły być najpotężniejszymi trąbowcami w dziejach. Wielkością i wagą ustępowały wśród ssaków lądowych jedynie bezrogim [[nosorożec|nosorożcom]] z oligocenu zaliczanym do rodziny ''Hyracodontidae'' (np. ''[[Paraceratherium]]''). Ich wysokość ocenia się na ponad 5,5 metra w kłębie a wagę na 13 ton. Wraz z osuszeniem klimatu w [[pliocen]]ie, co wiązało się z zanikiem wilgotnych lasów na terenach Europy i Azji deinoteria wymarły na tych terenach. Jednak w swojej afrykańskiej kolebce przetrwały, a nawet dostosowały się do warunków lesistej sawanny, ''D. bozasi'' zasiedlał wschodnią Afrykę (między innymi wąwóz Oldovai) w plejstocenie równocześnie z właściwymi słoniami oraz pierwotnymi człowiekowatymi. Ostatecznie ''Deinotheriidae'' wymarły ok. 500 tys. lat temu, a więc bardzo niedawno w skali geologicznej, na skutek dalszego osuszenia się klimatu i zaniku leśnych [[biotop|biotopów]].