Dziedziczenie (prawo): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 37:
# w przypadku braku krewnych uprawnionych do dziedziczenia, spadek przechodził w ręce panującego, stając się puścizną. Prawo panującego do dziedziczenia nazywa się inaczej [[prawo kaduka|prawem kaduka]], które w miarę poszerzania się kręgu uprawnionych do spadkobrania, traciło na znaczeniu.
 
===== Dziedziczenie testamentowe (''ex testamenttestamento'') =====
Dziedziczenie testamentowe było znacznie mniej popularne. We wczesnym średniowieczu, wskazywano, że jest ono niezgodne z dwoma zasadami. Po pierwsze testament był formą aktu prawnego sporządzonego za życia, a wywołującego skutki po śmierci testatora. Po drugie na mocy testamentu dziedzicem mógł się stać ktoś spoza kręgu najbliższych krewnych zmarłego. Jednak od XII wieku, pod bezpośrednim wpływem Kościoła i pośrednim wpływem prawa rzymskiego, testament stał się formą zapisu części majątku głównie na rzecz [[osoba trzecia|osób trzecich]] (zazwyczaj samego Kościoła). Początkowo zapisy te nie mogły naruszać prawa osób najbliższych do dysponowania całością majątku. Stopniowo, pod wpływem Kościoła, dozwolono na testamentowe rozporządzanie całością majątku po śmierci. Na początku XVI wieku, w konstytucjach sejmowych (z 1505, 1510 i 1519 r.) zakazano pod groźbą nieważności, dysponowania całością dóbr materialnych. Zasady te zostały także wcielone do [[prawa miejskie|praw miejskich]].