Dielektryk: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Uwagi, redukuję wywołanie Szablon:Przypisy i dodaję nagłówek
Linia 2:
{{Spis treści}}
 
'''Dielektryk''', '''izolator elektryczny''' – [[materiał]], w którym bardzo słabo przewodzony jest [[prąd elektryczny]]. Może to być rezultatem niskiej [[KoncentracjaGęstość (fizyka)liczbowa|koncentracji]] [[ładunek swobodny|ładunków swobodnych]], niskiej ich [[ruchliwość|ruchliwości]], lub obu tych czynników równocześnie.
 
== Definicja i nomenklatura ==
Linia 8:
 
Stosowane są również różne definicje izolatora oparte na właściwościach i mikroskopowym mechanizmie przewodnictwa. Na przykład określa się tak substancję, dla której:
* przerwa energetyczna między pasmem walencyjnym i przewodnictwa ([[pasmowa teoria przewodnictwa]]) jest większa od wartości uznanej za graniczną (zwykle 3 eV); takie określenie ma sens jedynie dla [[izotropiaIzotropowość|izotropowych]] materiałów krystalicznych,
* [[konduktancja|przewodność]] rośnie wraz z [[temperatura|temperaturą]], w przeciwieństwie do [[metale|metalu]], w których przewodność maleje ze wzrostem temperatury.
* zachodzi zjawisko [[polaryzacjaPolaryzacja dielektrycznadielektryka|polaryzacji dielektrycznej]]; niektórzy autorzy przyjmują to za decydujące kryterium i traktują jako dielektryki nawet materiały nieźle przewodzące prąd elektryczny{{odn|von Hippel|1963}}.
 
Termin „dielektryk” od słów „dia-electric” został utworzony przez angielskiego filozofa i naukowca [[William Whewell|Williama Whewella]] na prośbę [[Michael Faraday|Michaela Faradaya]].
 
== Historia ==
* W 1729 [[Stephen Gray]] odkrył, że niektóre materiały przewodzą elektryczność, a inne nie{{odn|Wróblewski|2006|s=249-250249–250}}.
* W 1739 kontynuujący eksperymenty Graya [[John Theophilus Desaguliers|Jean Theophile Desaguliers]] zaproponował nazwy „izolator” i „przewodnik”{{odn|Wróblewski|2006|s=251}}.
* W końcu 1745 Ewald Jürgen Georg von Kleist z Kamienia Pomorskiego wynalazł [[kondensator]] z dielektrykiem, nazywany [[butelka lejdejska|butelką lejdejską]]{{odn|Wróblewski|2006|s=254-255254–255}}.
* W roku 1837 [[Michael Faraday]] zmierzył wpływ różnych dielektryków na pojemność kondensatora. Były to pierwsze ilościowe badania efektów wywołanych przez polaryzację dielektryka.
 
Linia 30:
==== Historycznie ====
Faraday odkrył, że dielektryk całkowicie umieszczony w [[kondensator]]ze zwiększa jego pojemność, a efekt ten zależy od rodzaju dielektryka i może być opisany przez współczynnik
:: <math> \varepsilon_r = \frac {C_{dielektryk}} {C_{pusty}}.</math>.
 
Charakteryzującą rodzaj dielektryka wielkość ''ε<sub>r</sub>'' początkowo nazywano ''stałą dielektryczną'', ale ponieważ zależy ona od wielu czynników zewnętrznych (na przykład od temperatury i ciśnienia) oraz od częstotliwości, nazwa ta wyszła z użycia i obecnie nazywa się ją [[przenikalność elektryczna|względną przenikalnością dielektryczną]] (lub elektryczną). Faraday wprowadził również pojęcie polaryzacji dielektrycznej{{odn|Wróblewski|2006|s=308}}.
Linia 36:
==== Wektor polaryzacji ====
{{osobny artykuł|wektor polaryzacji}}
Polaryzacja dielektryka jest opisywana przez wektor polaryzacji <math>P,</math>, związany z natężeniem pola elektrycznego przez równanie
:: <math>\vec{E} = \frac {\vec{E_0}} {\varepsilon_r} = \vec E_0 - \frac 1 \varepsilon_0 \vec P,</math>,
 
gdzie:
::* <math>\vec E</math> – wypadkowe pole elektryczne w dielektryku,
::* <math>\vec E_0</math> – zewnętrzne pole elektryczne przyłożone do dielektryka,
::* <math>\varepsilon_0</math> – [[Przenikalność elektryczna|przenikalność elektryczna próżni]],
::* <math>\varepsilon_r</math> – [[Przenikalność magnetyczna|przenikalność względna]] dielektryka.
 
==== Wektor indukcji elektrycznej ====
Ze względów historycznych zewnętrzne pole opisuje się niekiedy za pomocą [[indukcja elektryczna|wektora indukcji elektrycznej]]<ref group="uwaga">Nazwa ta jest bardzo myląca, a sama indukcja elektryczna nie zawsze ma bezpośredni sens fizyczny. {{odn|ref=nie|Purcell|1971|s=385-386385–386}}.</ref>.
:: <math>\vec D = \varepsilon_0 \vec E_0,</math>,
 
wtedy związek między polem zewnętrznym i wewnętrznym można opisać przez
:: <math>\vec D = \varepsilon_r \varepsilon_0 \vec E .</math>
 
Powyższe równanie zawierające wektor <math>\vec D</math> nie zawsze są prawdziwe i prowadzą do błędów, przytaczane są już właściwie jedynie z przyczyn sentymentów historycznych{{odn|Feynman|Leighton|Sands|1970|s=178-179178–179}}{{odn|Feynman|Leighton|Sands|1974|s=210-212210–212}}.
 
==== W elektrostatyce ====
Linia 60 ⟶ 62:
Wtedy
:: <math>\vec{E} = \vec E_0 - \chi \vec{E},</math>
 
a podatność i przenikalność są związane przez
:: <math>\chi = \varepsilon_r - 1.</math>
Linia 79 ⟶ 82:
 
=== Przewodzenie prądu w dielektrykach ===
W praktyce nie istnieją idealne dielektryki, te rzeczywiste charakteryzują się skończonymi [[rezystancja]]mi. Mechanizm przewodzenia prądu elektrycznego przez dielektryki może być skomplikowany, często mamy do czynienia z jednoczesnym występowaniem różnych rodzajów nośników prądu (na przykład elektronów i jonów, albo jonów różnego rodzaju). Rezystywność dielektryków jest zwykle mocno nieliniowa. Ze wzrostem natężenia pola elektrycznego często osiąga się nasycenie i płynący prąd osiąga praktycznie stałą wielkość, niezależną od przyłożonego pola{{odn|Antoniewicz|1971|s=8-108–10}}.
 
W wyniku wywołanego skończoną rezystancją dielektryka przepływu prądu, podobnie jak na skutek strat dielektrycznych, powstają straty energii zmiennego pola elektrycznego. Rezultatem są na przykład [[straty mocy]] podczas przesyłu energii elektrycznej liniami [[wysokie napięcie|wysokiego napięcia]], gdzie dielektrykiem jest głównie [[Powietrze atmosferyczne|powietrze]].
 
=== Zjawiska przebiciowe ===
[[Plik:Square1.jpg|thumb|200px|Wynik przebicia elektrycznego w dielektryku (tak zwana figura Lichtenberga)]]
{{osobny artykuł|przebicie elektryczne}}
Powyżej pewnej wartości natężenia pola elektrycznego w dielektryku dochodzi do gwałtownego wzrostu płynącego prądu. Zjawisko to nosi nazwę przebicia elektrycznego i może doprowadzić do trwałego uszkodzenia materiału. Krytyczna wartość pola elektrycznego zależy od rodzaju dielektryka, jego kształtu, struktury i warunków zewnętrznych (wilgotności, temperatury). W dielektrykach występują efekty starzeniowe, prowadzące do zmniejszenia odporności na przebicie w trakcie długiego przebywania w polu elektrycznym. Zasadnicze mechanizmy przebicia dielektryka to{{odn|Pampuch|Błażewicz|Górny|1993|s=83-8983–89}}:
* przebicie elektronowe, gdy natężenie pola elektrycznego jest tak duże, że rozpędzony w nim elektron otrzymuje energię wystarczającą by poprzez zderzenia mógł przenieść do pasma przewodzenia następne elektrony; proces postępuje lawinowo i w materiale powstaje strumień elektronów o dużej energii;
* przebicie cieplne – następuje gdy wydzielanie ciepła w materiale przekracza możliwości odprowadzania ciepła do otoczenia;
Linia 93 ⟶ 96:
== Podział dielektryków ==
=== Ze względu na rodzaj polaryzacji ===
 
==== Dielektryki niepolarne ====
Cząsteczki dielektryka niepolarnego przy braku pola elektrycznego nie są dipolami. Jednak pod wpływem przyłożonego pola elektrycznego następuje przesunięcie ładunków dodatnich i ujemnych, a w konsekwencji wytworzenie indukowanego momentu dipolowego. Takie mechanizmy polaryzacji dielektryka noszą nazwę polaryzacji indukowanej.
 
==== Dielektryki polarne ====
[[Plik:Water relative static permittivity pl.svg|thumb|200px|Przenikalność dielektryczna wody (dielektryka polarnego) w funkcji temperatury.]]
W dielektrykach polarnych cząsteczki dielektryka są dipolami nawet w nieobecności zewnętrznego pola elektrycznego. Przyłożenie pola powoduje wówczas częściową orientację cząsteczek wzdłuż linii jego sił. Taki mechanizm polaryzacji dielektryka nazywamy polaryzacją orientacyjną. Charakterystyczną cechą takiej polaryzacji jest silna zależność przenikalności dielektrycznej od temperatury.
 
Linia 132 ⟶ 134:
Zjawiskiem nieliniowym jest też [[Zjawisko Kerra|efekt elektrooptyczny]] polegający na występowaniu [[dwójłomność|dwójłomności]] wymuszonej przyłożonym polem elektrycznym. Prowadzi to do obrotu płaszczyzny polaryzacji przechodzącego przez ośrodek światła, przy czym kąt obrotu zależy od przyłożonego pola. Dielektryk taki w połączeniu z polaryzatorem może służyć do modulacji wiązki z dużą szybkością. Jeśli zamiast polaryzatora wprowadzi się polaryzującą płytkę światłodzielącą, można polem elektrycznym sterować kierunkiem wiązki. Znajduje to zastosowanie na przykład we [[wzmacniacz optyczny|wzmacniaczach optycznych]] dla [[laser femtosekundowy|laserów femtosekundowych]].
 
Nieliniową odpowiedź polaryzacji na przyłożone zewnętrzne pole elektryczne wykazują [[paraelektrykiparaelektryk]]i i [[antyferroelektrykiantyferroelektryk]]i.
 
== Dielektryki w technice ==
Linia 139 ⟶ 141:
 
=== Podział ===
Podział materiałów elektroizolacyjnych stosowanych w technice według Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (IEC){{odn|Antoniewicz|1971|s=2-52–5}}:
* [[dielektryki gazowe|gazy]]
** gazy szlachetne
** nieszlachetne składniki powietrza
** gazy niewystępujące w powietrzu (np. [[Heksafluorek siarki|sześciofluorek siarki]])
* dielektryki ciekłe
** substancje używane jako ciecze lub pary (np. [[Tetrachlorometan|czterochlorek węgla]], ciecze fluoororganiczne)
** ciecze izolacyjne (np. oleje mineralne i syntetyczne – [[olej transformatorowy]], produkty chlorowania benzenu i bifenylu – [[polichlorowane bifenyle]], oleje silikonowe)
** rozpuszczalniki dielektryczne
Linia 152 ⟶ 154:
** dielektryki wielkocząsteczkowe nieobrabialne cieplnie (np. [[celuloza]], [[papier]], [[drewno (technika)|drewno]], [[octan celulozy]])
** [[elastomery]] (np. [[kauczuk]] naturalny, [[guma|gumy]] naturalne, [[ebonit]], elastomery butadienowo-styrenowe)
** [[tworzywa termoplastyczne|termoplasty]] (np. [[polietylen]], [[polipropylen]], [[polistyren]], [[poliwęglany]] i inne [[poliestry]], [[poli(chlorek winylu)|polichlorek winylu]], [[Poli(tetrafluoroetylen)|teflon]] (policzterofluoroetylen) itp)
** [[Duromery|duroplasty]] (np. [[bakelit]] i inne [[fenoplasty|żywice fenolowo-formaldehydowe]], [[żywice epoksydowe]], utwardzane [[żywice silikonowe]])
* materiały elektroizolacyjne stałe nieorganiczne
Linia 177 ⟶ 179:
 
==== Współczynnik strat ====
Współczynnik strat używany w technice zawiera wszystkie możliwe mechanizmy strat: dielektryczne, przewodnictwo i pochłanianie rezonansowe<ref group="uwaga">Mimo, że zawiera również straty powstałe z innych przyczyn jest często nazywany współczynnikiem strat dielektrycznych.</ref>. Ponieważ mocno zależy od częstotliwości często jest podawany w postaci wykresu, lub dla kilku częstotliwości.
 
== Zobacz też ==
Linia 184 ⟶ 186:
|słownik = dielektryk
}}
* [[dielektryk Hopfielda]]
* [[dipol]]
* [[przewodnictwoizolatory elektryczneenergetyczne]]
* [[napięcie jonizacji]]
* [[przebicie elektryczne]]
* [[przewodnictwo elektryczne]]
* [[wyładowanie elektryczne]]
* [[izolatory energetyczne]]
* [[dielektryk Hopfielda]]
 
== Uwagi ==
Linia 199 ⟶ 201:
 
== Bibliografia ==
* {{cytuj książkę | nazwisko = Antoniewicz |imię = Jerzy | tytuł= Własności dielektryków |rok=1971 | wydawca=[[Wydawnictwa Naukowo-Techniczne]] | miejsce=Warszawa | odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Feynman | imię = Richard Phillips | autor link = Richard Feynman | nazwisko2 = Leighton | imię2 = Robert B. | nazwisko3 = Sands | imię3 = Matthew | tytuł = [[Feynmana wykłady z fizyki]] | data = 1970 | tom = II | część = 1 | wydawca = [[Wydawnictwo Naukowe PWN|Państwowe Wydawnictwo Naukowe]] | miejsce = Warszawa | odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Feynman | imię = Richard Phillips | autor link = Richard Feynman | nazwisko2 = Leighton | imię2 = Robert B. | nazwisko3 = Sands | imię3 = Matthew | tytuł = [[Feynmana wykłady z fizyki]] | data = 1974 | tom = II | część = 2 | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa |odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Hilczer | imię = Bożena | nazwisko2 = Małecki | imię2 = Jerzy |tytuł = Elektrety i piezopolimery | data = 1992 | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | isbn = 83-01-10612-3 |odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = von Hippel | imię = Arthur R. | tytuł = Dielektryki i fale | data = 1963 | wydawca = PWN | miejsce = Warszawa |odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Krajewski et al. | imię = Teodor | tytuł = Zagadnienia fizyki dielektryków | wydawca = [[Wydawnictwa Komunikacji i Łączności]] | miejsce = Warszawa | rok = 1970 | odn=tak}}
* {{Cytuj książkępismo | nazwisko = Pampuch | imię = Roman | autor link = Roman Pampuch | nazwisko2 = Błażewicz | imię2 = Stanisław | nazwisko3 = Górny | imię3=Gabriela | tytuł = Materiały ceramiczne dla elektroniki | czasopismo=|data = 1993 | wydawca = Wydawnictwa AGH | miejsce = Kraków | issn = 0239-6114 |odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Purcell | imię = Edward Mills | autor link = Edward Mills Purcell | tytuł = Elektryczność i magnetyzm | data = 1971 | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa |odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Wróblewski | imię = Andrzej Kajetan | autor link = Andrzej Kajetan Wróblewski | tytuł = Historia fizyki. Od czasów najdawniejszych do współczesności | data = 2006 | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | isbn = 83-01-14635-4 | odn=tak}}
 
{{Kontrola autorytatywna}}