Piotr Szymanek: Różnice pomiędzy wersjami
nowa |
(Brak różnic)
|
Wersja z 21:16, 30 mar 2019
Piotr Szymanek (ps. „Semko”, „Piotr”, ur. 6 lutego 1895 w Bąkowej Górze, zm. 18 sierpnia 1975 w Warszawie) – polski polityk, samorządowiec i działacz. Poseł Krajowej Rady Narodowej, Sejmu Ustawodawczego, Sejmu PRL II i III kadencji. Od 8 marca 1947 r. do 26 maja 1950 r. sprawował urząd wojewody łódzkiego.
| Data i miejsce urodzenia |
6 lutego 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 sierpnia 1975 |
| Wojewoda łódzki | |
| Okres |
od 8 marca 1947 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
Urodzony w rodzinie chłopskiej. Szkołę powszechną ukończył w Bąkowej Górze, następnie po ukończeniu gimnazjum zapisał się na kursy handlowe, prowadzone w Częstochowie. Po ich ukończeniu od 1909 r. pracował w warsztacie ślusarsko–mechanicznym w Częstochowie, jednocześnie dokształcając się na kursach wieczorowych. Następnie w 1912 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał i pracował do 1915 r. W 1916 r. zostaje aresztowany i wywieziony do Nadrenii jako więzień, gdzie dalej miał pracować na potrzeby machiny wojennej kajzerowskiej Rzeszy. Rok później ucieka z więzienia i podejmuje pracę jako monter w Hanowerze. Powrócił dopiero w listopadzie 1918 r. do rodzinnej wsi. Od tego okresu rozpoczyna się działalność polityczna Piotra Szymanka. Wstępuje do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie", organizuje w Bąkowej Górze Towarzystwo Przyjaciół Biblioteki Ludowej oraz Związek Młodzieży Wiejskiej.
W 1926 r. przeprowadza się wraz z rodziną do Ręczna, zostaje sekretarzem Zarządu Powiatowego Polskiego Stronnictwa Ludowego w Radomsku a następnie w Piotrkowie Trybunalskim. Do 1936 r. prowadzi własny wiejski sklep. W czasie II wojny światowej działał w podziemnym SL “Roch”. Wstąpił również do Batalionów Chłopskich. Zasłużył się jako organizator nowych oddziałów BCh w piotrkowskim, był też członkiem Komendy Obwodu BCh w Piotrkowie Trybunalskim. W 1943 r. przeszedł wraz z częścią żołnierzy oddziałów BCh w szeregi Gwardii Ludowej - zbrojnej formacji, założonej przez PPR. Został członkiem Sztabu Okręgu Łódzkiego AL. Równocześnie współorganizował Stronnictwo Ludowe “Wola Ludu”, opowiadające się za zbliżeniem do komunistów. Był prezesem Zarządu Powiatowego i Zarządu Wojewódzkiego SL (dawniej SL “Wola Ludu”) w Łódzkiem. W lipcu 1944 r. zostaje przewodniczącym konspiracyjnej Powiatowej Rady Narodowej w Piotrkowie Tryb. Był także członkiem łódzkiej Wojewódzkiej Rady Narodowej i Krajowej Rady Narodowej.
Od 4 lutego 1947 został Posłem na Sejm Ustawodawczy, a od 8 marca 1947 r. do 26 maja 1950 r. sprawował urząd wojewody łódzkiego. Był to wczesny okres stalinizmu. Początkowo nowy włodarz województwa cieszył się zaufaniem przywódców PPR, a później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Z czasem jego stosunek do stalinowskich metod kierowania państwem był coraz bardziej krytyczny, a i on sam jako „niepewny” utracił poparcie komunistów. Od 1951 r. z powodu szykan politycznych zostaje usunięty z życia publicznego oraz politycznego i pracował odtąd kilka lat na własnym gospodarstwie rolnym w Ręcznie. Był także w latach 1954-1956 kierownikiem Oddziału Centrali Mięsnej w Piotrkowie Trybunalskim.
Po przełomie 1956 r., kiedy to po czerwcowym powstaniu poznańskim i VIII Plenum Komitetu Centralnego PZPR nowym przywódcą państwa został Władysław Gomułka i rozpoczął się szybki demontaż polskiego stalinizmu. W okresie od 30 września 1957 r. do 29 października 1959 r. był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi, a w 1957 posłem na Sejm PRL II kadencji oraz III kadencji.
Zmarł tragicznie 18.08.1975 r. w Warszawie. Miał żonę Marię oraz dzieci: Maria, Janina i Jerzego (dziennikarz i polityk)
W 1980 r. społeczeństwo gminy Ręczno wybudowanej szkole podstawowej nadało Jego imię.
Odznaczenia
- Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[1]