PZL M-15 (Belphegor): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne
Linia 17:
|liczba wypadków = 1
|liczba katastrof =
|napęd = 1 [[Silnik turboodrzutowy dwuprzepływowy|silnik dwuprzepływowy]] [[AI-25]]
|moc silnika =
|ciąg silnika =1500 kG
Linia 71:
== Rozwój ==
[[File:Aeroflot PZL Mielec M-15.jpg|thumb|left|M-15 w barwach [[Aerofłot]]u]]
Pomysłodawcą samolotu był radziecki inżynier Riamir Izmajłow<ref>{{Cytuj|autor=Łukasz Michalik|tytuł=PZL M-15 Belphegor – latający zbiornik na chemikalia, który bardzo chciał być samolotem|czasopismo=tech.wp.pl|data=2017-10-06|data dostępu=2017-10-12|url=https://tech.wp.pl/pzl-m-15-belphegor-latajacy-zbiornik-na-chemikalia-ktory-bardzo-chcial-byc-samolotem-6173895113447553a|język=pl-PL}}</ref>. Samolot został skonstruowany na zamówienie ZSRR w celu zastąpienia dotychczas stosowanych samolotów rolniczych [[An-2|An-2SCh i An-2R]] przez nowocześniejszą konstrukcję, która byłaby wydajniejsza w eksploatacji, mając większy udźwig i nowocześniejszą aparaturę rolniczą. Jako napęd samolotu określono [[Silnik turboodrzutowy dwuprzepływowy|silnik dwuprzepływowy]] AI-25 (stosowany powszechnie w samolotach [[Jak-40]]).
 
W ramach podziału ról w [[Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej|RWPG]] polski przemysł lotniczy miał się specjalizować m.in. w samolotach rolniczych, więc skonstruowanie nowego samolotu zlecono zakładom WSK-Mielec. Zakłady te były już głównym licencyjnym producentem samolotów rolniczych An-2R, eksportowanych do ZSRR. Projekt nowego samolotu opracowany został we współpracy z inżynierami radzieckimi, oddelegowanymi w tym celu do Mielca. Szefem obu biur konstrukcyjnych był inż. Izmaiłow, z polskiej strony inż Kazimierz Gocyła.
Linia 86:
 
=== Problemy ===
W trakcie badań samolotu stwierdzono zbyt małą wytrzymałość samolotu. Początkowo ograniczono prędkość maksymalną do 130 km/h zaś przy prędkości 110 km/h występowało [[przeciągnięcie]]<ref>{{Cytuj|tytuł=http://www.smil.org.pl/ptl/wyklady/14_M-15_Belphegor.pdf s.24}}</ref>. Spowodowało to konieczność wzmocnienia konstrukcji. W efekcie tego wzrosła [[masa]] samolotu a tym samym wzrosło wydatnie [[obciążenie powierzchni (lotnictwo)|obciążenie powierzchni]]. W efekcie tego wzrosła [[prędkość minimalna (lotnictwo)|prędkość minimalna]] a tym samym długość [[Start (lotnictwo)|startu]] i [[Lądowanie|lądowania]]. W konsekwencji niezbędne było zastosowanie wydajnych [[Klapy (lotnictwo)|klap]]. W ZSRR wydarzył się jeden wypadek, gdy pilot zapomniał wysunąć klapy do startu i rozbił się, nie mogąc wystartować (zbyt mała [[siła nośna]]). Silnik umieszczony nad kabiną wybudował się i ją zniszczył (zgniótł). Pilot zmarł z odniesionych obrażeń. Był to jedyny wypadek śmiertelny w użytkowaniu tego samolotu. Nawozy do pneumatycznego rozrzutu musiały być suche i niezbrylone - co było rzadkością w ówczesnym ZSRR.
 
=== Opis samolotu ===
[[Samolot rolniczy]] w układzie [[Samolot dwubelkowy|dwubelkowego]] [[dwupłat]]a o konstrukcji metalowej (część dolnego skrzydła i zbiorniki chemikaliów wykonane z [[Laminaty|laminatu]] epoksydowego w celu uniknięcia korozji). W górnej części kadłuba nad kabiną załogi znajduje się oprofilowana gondola [[silnikSilnik turboodrzutowy dwuprzepływowy|silnika dwuprzepływowego]]. Z konturu zewnętrznego silnika było pobierane powietrze (dwa upusty) do systemu rozprowadzania nawozów. Dolny płat przymocowany do spodu kadłuba, a górny do wierzchu [[gondola (lotnictwo)|gondoli]] silnikowej. Oba płaty połączone są grubymi pylonami, mieszczącymi zbiorniki chemikaliów, i dwoma [[Zastrzał (lotnictwo)|zastrzałami]]. Pylony przechodzą w dwie belki ogonowe zakończone podwójnym [[Powierzchnie sterowe|usterzeniem]] połączonym statecznikiem poziomym. [[Podwozie (lotnictwo)|Podwozie samolotu]] stałe, trójpodporowe, z kołami pojedynczymi. Zbiorniki paliwa w górnym płacie. Załogę stanowił 1 pilot; na czas przebazowania (bez ładunku chemikaliów) można było oprócz zabrać w razie potrzeby do kabiny dwóch techników (mechaników naziemnych jako pasażerów).
 
Samolot miał wbudowane dwa zbiorniki na chemikalia o pojemności po 1450 l (łącznie 2900 l lub 2200 kg). Wyposażony był w aparaturę do [[opryski|oprysków]] w postaci rur pod dolnymi skrzydłami lub alternatywnie w aparaturę rozpylającą proszki i granulaty. Aparatura napędzana była sprężonym powietrzem pobieranym od konturu zewnętrznego silnika dwuprzepływowego. Maksymalna wydajność opryskiwania 25 l/s, a szerokość opryskiwanego pasa – 40 m.
Linia 103:
* '''masa całkowita:''' kg
* '''masa maksymalna startowa:''' 5750 kg
* '''napęd:''' 1x [[Silnik turboodrzutowy dwuprzepływowy|silnik dwuprzepływowy]] Iwczenko AI-25 o ciągu 1500 kg
 
=== Osiągi ===