Pierwszymi odkrytymi skamieniałościami fauny ediakarańskiej były dyskokształtne ''[[Aspidella terranovica]]'', odkryte w 1868 roku. Ich odkrywca, A. Murray, geodeta i geolog, uznał te skamieniałości za pomocne w ustaleniu wieku skał okolic [[Nowa Fundlandia|Nowej Fundlandii]]<ref name=Gehling1999 />. Jednak, jako że warstwa, w której się znajdowały, leżała poniżej "Primordial Strata" (czyli [[kambr]]yjskich)), uważanych wówczas za zawierające pierwsze ślady życia, zajęło cztery lata zanim ktoś (Elkanah Billings) odważył się wysunąć hipotezę, że mogą to być skamieniałości organizmów żywych. Ich prosty kształt był powodem, dla którego współcześni Billingsowi odrzucili jego propozycję i uznali skamieniałości za struktury powstałe skutek ucieczki gazu, nieorganiczne konkrecje lub nawet sztuczki, spłatane przez złośliwego Boga, aby odwieść ludzi od wiary<ref name=Gehling1999 />. Nie znano wówczas podobnych struktur z żadnego innego miejsca na świecie, a jednostronna debata wkrótce została zapomniana<ref name=Gehling1999>{{Cytuj pismo |tytuł=The First Named Ediacaran Body Fossil, ''Aspidella terranovica'' |imię=James G |nazwisko=Gehling |autor2=Guy M. Narbonne and Michael M. Anderson |czasopismo=Palaeontology |oznaczenie=43 |strony=429 |rok=2000 |doi = 10.1111/j.0031-0239.2000.00134.x}}</ref>. W 1933 roku Gürich odkrył skamieniałości w [[Namibia|Namibii]]<ref name=Gurich1933>{{Cytuj pismo |autor=Gürich, G |rok=1933 |tytuł=Die Kuibis-Fossilien der Nama-Formation von Südwestafrika |czasopismo=Paläontologische Zeitschrift |wolumin=15 |wydanie=2-3 |strony=137-155 |doi=10.1007/BF03041648 |język=de}}</ref>, ale pogląd o kambryjskich początkach życia sprawił, ze przypisano je do kambru i nie powiązano ich z ''Aspidella''. W 1946 [[Reg Sprigg]] odnotował obecność skamieniałości "meduz" w skałach australijskich [[Ediacara|Wzgórz Ediacara]] w [[Góry Flindersa|Górach Flindersa]]<ref name=Sprigg1947>{{Cytuj pismo |autor=Sprigg, RC |rok=1947 |tytuł=Early Cambrian "jellyfishes" of Ediacara, South Australia and Mount John, Kimberly District, Western Australia |czasopismo=Transactions of the Royal Society of South Australia |oznaczenie=73 |strony=72-99}}</ref>, ale w owym czasie skały te datowano na wczesny kambr, i mimo pewnego zainteresowania odkryciem nie zyskało ono należytej uwagi.
Dopiero w wyniku brytyjskiego odkrycia ikony fauny ediakarańskiej – ''[[Charnia|Charnii]]'' w 1957 zaczęto poważnie rozważać możliwość, że skamieniałości ediakarańskie zawierają ślady życia. Tę przypominającą kształtem liść paproci skamieniałość odkryto w angielskim lesie [[Charnwood Forest]]<ref>{{cytuj stronę
