Józef Zaremba (generał): Różnice pomiędzy wersjami

15 stycznia 1769 roku jeden z czołowych dowódców oddziałów Konfederacji Barskiej. [[Regimentarz]] [[sieradz]]ki, a w grudniu 1769 odznaczył się w bitwie pod Piotrkowem. Z I. Malczewskim w lutym 1770 ruszył na Warszawę, a po niepowodzeniu tej wyprawy i wycofaniu się Malczewskiego z ruchu działał dalej w Wielkopolsce, przyjmując tytuł komendanta generalnego wojsk prowincji wlkp. i Prus Królewskich (maj 1770){{odn|Gąsiorowski|Topolski|1981|s=864}}. Marszałek [[Wielkopolska|Wielkopolski]] od 1770 roku. W grudniu 1769 odznaczył się w bitwie pod Piotrkowem. Jego prokrólewskie sympatie wywołały z czasem konflikt z Kazimierzem Pułaskim, który zakończył się w kwietniu 1772 spustoszeniem jego dóbr. Zdobył sławę w czasie obrony [[Częstochowa|Częstochowy]]. Pobił 16 sierpnia 1770 [[Armia Imperium Rosyjskiego|wojska rosyjskie]] [[Potyczka pod Kościanem (1770)|pod Kościanem]], a 1 stycznia 1771 wydał w Kościanie manifest, w którym uzasadniał swe prawa do dowództwa. Napadł ok. 10 stycznia pod Bukiem na Malczewskiego i Jana Nepomucena Morawskiego. Wziął obu do niewoli i rozbroił ich oddziały, a następnie w dniach 23–30 stycznia szturmował Poznań. Odstąpił od oblężenia, gdy generał Rönne zwolnił aresztowanych konfederatów, a miasto uregulowało zaległe podatki. Wycofał się na Śląsk doznawszy 17 lutego klęsk pod Krotoszynem i Kobylinem, gdzie przy pomocy Żydów berlińskich organizował dostawy broni i zaopatrzenia dla swych oddziałów. Powrócił po 3 miesiącach i końcem czerwca 1771 rozbił wojska F. K. Branickiego w [[bitwa pod Widawą|bitwie pod Widawą]]{{odn|Gąsiorowski|Topolski|1981|s=864}}. Jego sekretarzem był [[Jędrzej Kitowicz]]. 3 listopada na wieść o zamachu konfederatów na króla podał się do dymisji, ale nie została przyjęta. 7 grudnia 1771 we Wschowie na zjeździe szlachty został wybrany marszałkiem konfederacji wielkopolskiej. Na pograniczu polsko–śląskim spędził zimę, a żeby ochronić własne dobra porozumiewał się z wojskami pruskimi wkraczającymi do Wielkopolski{{odn|Gąsiorowski|Topolski|1981|s=864}}.

 

 

Zmarł w końcu lutego 1774{{odn|Gąsiorowski|Topolski|1981|s=864}}, wskutek odniesionych rozległych poparzeń w czasie kąpieli termicznej w nowej drewnianej, zamkniętej hermetycznie wannie.