Wikipedysta:Odpowiedniedaćrzeczysłowo/brudnopis: Różnice pomiędzy wersjami

Organizmy te reagują na zmienne warunki poprzez przyjmowanie jednej z dwóch podstawowych form: pojedynczej komórki (mikrocysty) lub łącząc się w kolonię, składającą się nawet ze 100 000 osobników. Kolonie takie tworzą grubościenne, bardzo odporne makrocysty (zygocysty) lub wielokomórkowe owocniki (sorokarpy). W odróżnieniu od Myxomyteces<ref>{{Cytuj |autor = Anna Maria Fiore-Donno, Sergey I. Nikolaev, Michaela Nelson, Jan Pawlowski, Thomas Cavalier-Smith |tytuł = Deep Phylogeny and Evolution of Slime Moulds (Mycetozoa) |czasopismo = Protist |data = 2010-01 |data dostępu = 2019-06-06 |issn = 1434-4610 |wolumin = 161 |numer = 1 |s = 55–70 |doi = 10.1016/j.protis.2009.05.002 |url = http://dx.doi.org/10.1016/j.protis.2009.05.002}}</ref> (innej podgrupy śluzowców), Dictyostelia formują pseudoplasmodium (nibyśluzki) i sorokarpy, które w przypadku większości gatunków posiadają odmienną budowę komórkową i u których zachodzi proces obumierania komórek (typowo ginie około 20% całej kolonii).

Dictyostelia żywią się głównie bakteriami<ref>{{Cytuj |autor = James C. Cavender |tytuł = Geographical Distribution of Acrasieae |czasopismo = Mycologia |data = 1973-09 |data dostępu = 2019-06-06 |issn = 0027-5514 |wolumin = 65 |numer = 5 |s = 1044 |doi = 10.2307/3758287 |url = http://dx.doi.org/10.2307/3758287}}</ref>, wykazując prawdopodobnie pewne preferencje w wyborze np. w możliwości rozprzestrzeniania się zarodników.

Występują na całym świecie<ref>{{Cytuj |autor = K. R. Raper |tytuł = The Dictyostelids. |czasopismo = Princeton University Press. |data = 1984}}</ref>, chociaż zostały wyizolowane głównie z gleb leśnych i ściółki glebowej. Protisty te prawdopodobnie.

Dictyostelia są pierwszymi odkrytymi (i najlepiej zbadanymi) formami organizmów wielokomórkowych, w których po stadium wielokomórkowym, odpowiedzialnym za rozmnażanie, występuje jednokomórkowe stadium troficzne. Ten proces jest szczególnie dobrze zbadany dla ''Dictyostelia discoideum''. W fazie troficznej występuje jednokomórkowa, niezależna ameba (''myxoameba''), żywiąca się bakteriami<ref>{{Cytuj |autor = Raper, K. B., & Smith, N. R. |tytuł = The growth of Dictyostelium discoideum upon pathogenic bacteria. |czasopismo = Journal of Bacteriology |data = 1939 |numer = 38 |s = 431–444}}</ref><ref>{{Cytuj |autor = Depraitere, C., & Darmon, M. |tytuł = Croissance de l’amibe sociale Dictyostelium discoideum sur differentes especes bacteriennes |czasopismo = Annales de Microbiologie |data = 1978 |numer = 129B |s = 451–461}}</ref>. Następnie zaczyna się rozmnażać przez podział ([[schizogonia]]), który w optymalnych warunkach laboratoryjnych zachodzi co 8-10 godzin<ref>{{Cytuj |autor = R. Escalante & J. Vicente |tytuł = Dictyostelium discoideum: A model system for differentiation and patterning. |czasopismo = The International Journal of Developmental Biology |data = 2000 |numer = 44 |s = 819–835}}</ref>. Populacja rośnie aż do wyczerpania pokarmu, po czym komórka może przejść do jednej z trzech odmiennych ścieżek rozwoju, prowadzących do powstania, odpowiednio, '''mikrocyst''', '''zygocyst''' lub owocników ('''sorokarpów'''). Nie każdy gatunek może jednak rozwinąć wszystkie trzy formy. Przykładowo, ''D. discoideum'' i ich najbliżsi krewni nie tworzą mikrocyst

Tradycyjnie rozróżnia się trzy rodzaje odpowiadające trzem głównym budowom owocnika – dictystelidom, polysphondylid i acytostelid<ref>{{Cytuj |autor = S. L. Olive |tytuł = The Mycetozoans |czasopismo = Academic Press |data = 1975 |miejsce = New York}}</ref>. Ostatnie badania morfologiczne i molekularne odrzucają jednak tę tradycyjną klasyfikację. Metody filogenetyki molekularnej prowadzą do rozróżnienia do 8 głównych grup monofiletycznych, z których żadna nie odpowiada trzem wymienionym wyżej rodzajom - te traktuje się więc dziś jako morfotypy, a więc grupy wydzielane ze względów morfologicznych, a nie filogenetycznych.