Wojny diadochów: Różnice pomiędzy wersjami

W 315 p.n.e. Antygon zaatakował Seleukosa, który został zmuszony do ucieczki do Egiptu. Tak poważny wzrost potęgi Antygona bardzo zaniepokoił innych diadochów. Zawiązali więc przeciwko niemu koalicję. Uczestniczyli w niej Ptolemeusz (a u jego boku Seleukos), Lizymach i Kassander. W pierwszej fazie wojny inicjatywa należała do Antygona, który opanował resztę Azji Mniejszej, południową Syrię (315 p.n.e.). W walce politycznej zaczął stosować na szeroką skalę hasło wolności miast greckich kreując się obrońcę odwiecznej wolności greckich [[polis]]. Stał się także patronem związku polis Cykladów[[Cyklady|Cyklad]] (tzw. [[Związek Wyspiarzy]]). Działania te godziły głównie w Kassandra i Ptolemeusza którzy w swoich rękach posiadali znaczna część miast greckich. Poparcie Greków dawało również możliwość swobodnego zaciągu greckich najemników. Antygon rozporządzał na tyle potężnymi siłami że mógł prowadzić wojnę na kilku frontach. Osobiście poprowadził wyprawę przeciwko Lizymachowi. W tym samym czasie jego syn, [[Demetriusz I Poliorketes|Demetriusz]] walczył z Ptolemeuszem, a jego dowódcy zmagali się z Kassandrem na południu Grecji. W 312 p.n.e. Ptolemeusz pokonał Demetriusza pod Gazą. Wykorzystując to, Seleukos wraz z małym oddziałem otrzymanym od Ptolemeusza udał się do Babilonu, gdzie został życzliwie przyjęty. W 311 p.n.e. obie strony uznały za konieczne podpisanie pokoju. Pokój zawarto na następujących warunkach: