Ascanio Sforza: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
PtjackBOT (dyskusja | edycje)
m poprawa linków/odlinkowanie
m drobne techniczne
Linia 46:
Był szóstym synem [[Franciszek I Sforza|Francesca Sforzy]], księcia [[Mediolan]]u, i Bianki Marii Visconti, przeznaczonym do stanu duchownego. Od 1477 roku ojciec zabiegał dla niego o kapelusz kardynalski, ostatecznie 17 marca 1484 roku otrzymał diakonię Santi Vito, Modesto e Crescenzia. Zrezygnował z niej 26 sierpnia 1492 roku. Ponownie przyjął ją 31 stycznia 1495 roku. Rychło stał się jedną z najbardziej wpływowych osobistości w kolegium kardynalskim. Był administratorem diecezji [[Pawia]] (od 17 września 1479 roku), [[Novara]] (25 październik 1484-18 kwietnia 1485 i w maju 1505), Cremona (od 28 lipca 1486), [[Pesaro]] (1487-91), [[Eger]] na Węgrzech (31 sierpień 1492-1497) i [[Elne]] w dzisiejszej Francji (czerwiec 1494-1495), nie jest jednak pewne czy kiedykolwiek otrzymał sakrę [[biskup]]ią. Na [[konklawe 1492]] odegrał kluczową rolę w wyborze [[Aleksander VI|Rodriga Borgii]] na papieża. W zamian otrzymał obiecany już na konklawe urząd [[Kancelaria Apostolska|wicekanclerza św. Kościoła Rzymskiego]] oraz kilka innych beneficjów. Legat w Bolonii 1492-99. Był jednym z najbliższych doradców Aleksandra VI w początkowej fazie jego [[pontyfikat]]u, a ich sojusz został wzmocniony przez małżeństwo córki papieża [[Lukrecja Borgia|Lukrecji]] z kuzynem kardynała, Giovannim Sforzą w 1493.
 
Do zerwania Sforzy z papieżem doszło w 1494 wraz z inwazją Francuzów na Półwysep Apeniński. Kardynał pozostał lojalny wobec swego brata [[Ludwik Sforza|Ludovico Sforza]], księcia Mediolanu, który potajemnie zawarł sojusz z Francją, podczas gdy Aleksander VI postanowił stawić jej zbrojny opór. Po porzuceniu sojuszu z Francją przez Mediolan pojednał się z Aleksandrem, ale nie odzyskał już jego pełnego zaufania. Kiedy w 1497 w tajemniczych okolicznościach zamordowano syna papieża, [[Jan Borgia|Juan Borgia]], kardynał Sforza był jednym z podejrzanych o jego morderstwo, udało mu się jednak oczyścić z tego zarzutu. W 1499 ponownie popadł w niełaskę u papieża, gdyż opuścił Rzym bez jego zgody. Jego dobra, warte 200.000 dukatów, zostały skonfiskowane przez papieża. Kardynał musiał uciekać do Wenecji. W maju 1500 roku dostał się do francuskiej niewoli, uwięziono go w [[Lyon]]ie. W 1502 dzięki kardynałowi [[[[Georges d’Amboise (1460–1510)|Georges d’Amboise]]d’Amboise’owi]] został uwolniony, jednak bez prawa opuszczania Francji bez zgody króla. Powrócił do Rzymu dopiero na [[Konklawe 1503 (Pius III)|konklawe po śmierci Aleksandra VI]]. Próbował uzyskać tiarę dla siebie, nie zdobył jednak większego poparcia. Zmarł na [[dżuma|dżumę]] w wieku 50 lat.
 
Sforza był jednym z najbogatszych kardynałów w swoim czasie, słynął z życia w luksusie i nie bez racji uchodził za skorumpowanego. Był zapalonym myśliwym, zwano go nawet ''[[Nimrod|Nemrodem]] z Watykanu''<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Toussaint-Samat | imię = Maguelonne | autor link = Maguelonne Toussaint-Samat | tytuł = Historia naturalna i moralna jedzenia | wydawca = WAB | miejsce = Warszawa | rok = 2002 | strony = 83 | isbn = 83-88221-32-9}}</ref>. Mimo że był kardynałem Kościoła katolickiego, okazywał lojalność przede wszystkim swojej dynastii, rządzącej Mediolanem. Był jednak także protektorem artystów (zwłaszcza muzyków) i intelektualistów. Spore sumy łożył na działalność charytatywną, dzięki czemu cieszył się znaczną popularnością wśród Rzymian.