Labiryntulorośla: Różnice pomiędzy wersjami
nowy artykuł Znacznik: Utworzenie usuniętej strony |
(Brak różnic)
|
Wersja z 11:59, 8 lip 2019
Labiryntulorośla (Labyrinthulomycetes/Labyrinthulomycota) to mikroskopijne organizmy jednokomórkowe lub komórczakowe, podobne pod pewnymi względami do grzybów, jednak należące do supergrupy Stramenopiles w królestwie protistów.
Błędne wartości parametrów:
Na ich podstawie nie jestem w stanie ustalić prawidłowo kolorystyki szablonu. | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Supergrupa | |
| Typ |
Labiryntulorośla |
| Nazwa systematyczna | |
| {{{nazwa łacińska}}} {{{cytat}}} | |
Charakterystyka
Labiryntulorośla są w większości osmotrofami, tj. odżywiają się poprzez wchłanianie substancji odżywczych przez błonę komórkową[1]. Pokrój ciała jest grzybopodobny - komórki tworzą liczne nitkowate wypustki, które mogą łączyć się z tymi należącymi do sąsiednich komórek, tworząc wielojądrową sieć (przypominającą grzybnię grzybów prawdziwych). zoospory mają dwie wici różniące się wielkością i kształtem.
Większość członków Labirynthulomycetes to heterotroficzne, bezbarwne lub żółtawe protisty, które absorbują pokarm w sposób osmotroficzny lub, rzadziej, fagotroficzny. Większość z nich jest saprofitami, ale znane są również pasożyty (Schärer et al. 2007). Organizmy te pełnią ważną rolę w łańcuchu pokarmowym pomagającymi w rozkładaniu często trudnych do usunięcia szczątków roślinnych i zwierzęcych oraz przyczyniają się do zwiększanie dostępności tych substratów dla ameb i orzęsków. Wiele Niektórzy przedstawiciele rzędów Amphitremida i Thraustochytrida mogą również odżywiać się fagotroficznie, tzn. pochłaniając duże cząstki pokarmowe poprzez wpuklanie błony komórkowej. W rzędzie Amphitremida spotyka się też labiryntulorośla miksotroficzne, tzn. uzupełniające zapotrzebowanie pokarmowe poprzez symbiozę z glonami fotosyntetycznymi. Niektóre rodzaje, takie jak Aurantiochytrium i Ulkenia mają wolno żyjącą fazę amebową.
Labiryntulorośla bywają określane jako „sieci śluzowe” (ang. slime nets), co jest związane z cechami wykazywanymi przez ich najważniejszych przedstawicieli - tworzenie sieci drobnych, często rozgałęzionych i łączących się cytoplazmatycznych nici, które rozciągają się do środowiska z ciał komórek, wychodząc ze szczególnej struktury komórkowej, obecnie najczęściej określanej jako botrosom (bothrosome). Nici te zapewniają przyczepność do podłoża i absorbują składniki odżywcze lub tworzą ścieżki, po których przesuwają się ciała komórek.
Występowanie
Labiryntulorośla są kosmopolityczne, występują najczęściej w środowiskach morskich, rzadziej w słodkowodnych, zwykle na powierzchni zanurzonych części roślin i glonów, a także na osadach dennych. Bliżej opisane morfologicznie labiryntulorośla to prawie wyłącznie rodzaje morskie, będące saprofitami i stanowiące ważną część sieci pokarmowej dna morskiego.
Labiryntulorośla są zwykle nieszkodliwymi dla swoich "gospodarzy" (roślin i glonów) komensalami, jednak niektóre gatunki bywają określane jako pasożyty, które mogą mieć duży wpływ na ekosystemy morskie lub poszczególne gatunki. Labyrinthula zosterae to gatunek chorobotwórczy, powodujący wyniszczającą chorobę zosterowatych ( Zostera marina- zostera morska).
Systematyka
W artykule przeglądowym R.M. Bennetta i in. z 2017 roku[1] przyjęto podział systematyczny labiryntulorośli na pięć głównych rzędów:
- typ Labyrinthulomycota
- gromada Labyrinthulomycetes
- rząd Labyrinthulales/Labyrinthulida
- Stellarchytrium
- rodzina Aplanochytriidae
- rodzina Labyrinthulidae
- rząd Oblongichytridiales/Oblongichytriida
- rodzina Oblongichytriidae
- rząd Thraustochytriales/Thraustochytrida
- rodzina Althorniidae
- rodzina Thraustochytriidae
- rząd Amphitremida
- rodzina Amphitremidae
- rodzina Diplophryidae
- rząd Amphiphilida
- rodzina Amphiphilidae
- rodzina Sorodiplophryidae
- rząd Labyrinthulales/Labyrinthulida
- gromada Labyrinthulomycetes
Przypisy
- ↑ a b Reuel M. Bennett i inni, Labyrinthulomycota, John M. Archibald, Alastair G.B. Simpson, Claudio H. Slamovits (red.), Cham: Springer International Publishing, 2017, s. 507–542, DOI: 10.1007/978-3-319-28149-0_25, ISBN 978-3-319-28147-6 [dostęp 2019-07-08] (ang.).