Precision Time Protocol: Różnice pomiędzy wersjami

Protokół PTP korzysta z architektury Master – Slave. W pierwszej fazie działania protokołu poprzez algorytm Best Master Clock (BMC) w obrębie domeny wybierany jest węzeł posiadający dostęp do najlepszego zegara (który zazwyczaj jest dostarczany poprzez odbiornik [[Global Positioning System|GPS]]). Po wyborze przez urządzenia zegara nadrzędnego następuje synchronizacja do niego zegarów podrzędnych. Podzielona jest ona na dwie fazy, w pierwszej fazie liczona jest różnica pomiędzy zegarami urządzeń Slave oraz Master. W drugie fazie liczone jest opóźnienie transmisji pomiędzy zegarami.

 

 

Zegar zwykły jest urządzeniem końcowym będącym źródłem zegara, lub jego odbiorcą. Zegar brzegowy służy natomiast do przenoszenia zegara pomiędzy kolejnymi domenami. W obrębie każdej domeny zegary brzegowe mogą pełnić funkcję podrzędną względem zegara głównego lub nadrzędną względem kolejnej dołączonej domeny, dla której stanowią źródło zegara. Konfiguracja taka pozwala tworzyć połączenia w których wiele domen spiętych jest w jedną magistralę synchronizującą się do pojedynczego zegara nadrzędnego. Wiąże się to jednak z pogorszeniem dokładności synchronizacji dla kolejnych węzłów magistrali.

 

== Transmisja ==

 

Zsynchronizowane ze sobą urządzenia poprzez cały czas działania protokołu wysyłają zapytania do zegara nadrzędnego (lub do urządzeń sąsiadujących w przypadku trybu P2P), o aktualny czas opóźnienia. Pozwala to dynamicznie reagować na zmiany zachodzące w sieci.