Apel sztokholmski: Różnice pomiędzy wersjami

 

== Proces zbierania podpisów ==

 

Złożenia asygnaty pod apelem sztokholmskim wymagano również od Kościołów i związków wyznaniowych, a ewentualną odmowę złożenia podpisu traktowano jako poparcie dla „amerykańskich imperialistów” i sprzeciw wobec „pokojowej polityki” ZSRR. Odmowa stawała się też dla komunistów dogodnym pretekstem do rozpoczęcia szykan wobec grup wyznaniowych, które tego nie zrobiły. Jedną z nielicznych grup, które zarówno jako związek wyznaniowy jak i w której poszczególni wierni nie podpisywali się pod apelem we wszystkich krajach, w których prowadzono akcję, byli [[Świadkowie Jehowy]]. Swoją postawę tłumaczyli oni neutralnością wobec polityki państwa. W Polsce stało się to przyczynkiem do szybkiej reakcji władz komunistycznych. W nocy z 20 na 21 czerwca 1950 roku dokonano w całym kraju setek rewizji w domach Świadków Jehowy i [[Represje wobec Świadków Jehowy w Polsce w latach 1945–1956|107 aresztowań]]. Zajęto również [[Sala Królestwa|miejsca]] ich [[Praktyki religijne Świadków Jehowy#Zebrania zborowe|zebrań]]. Już 2 lipca 1950 [[Antoni Bida]], dyrektor [[Urząd do Spraw Wyznań|Urzędu do Spraw Wyznań]], oficjalnie odmówił rejestracji wyznania [[Świadkowie Jehowy w Polsce|Świadków Jehowy w Polsce]] i arbitralnie ogłosił rozwiązanie ich organizacji z powodu prowadzenia „przestępczej działalności”, mogącej doprowadzić do „zagrożenia bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego”<ref>{{cytuj pismo | autor = Jerzy Rzędowski | czasopismo = Biuletyn IPN | tytuł = Najdłuższa konspiracja PRL? | strony = 45 | data = marzec 2004 | wydawca = Dom Wydawniczy Bellona | issn = 1641-9561}}</ref>.