Agobard: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 44:
== Życiorys ==
Ukończył szkołę katedralną w Lyonie<ref>M. Banaszak, ''Historia Kościoła katolickiego'', t. 2, Warszawa 1989, s. 50.</ref>. Święcenia kapłańskie przyjął w 804, zaś biskupem został już w 813. Zastępował usuniętego arcybiskupa Lyonu - Leidrada, po śmierci którego w 816 został wyświęcony na arcybiskupa. Wobec zaangażowania w bieżące sprawy polityczne (konflikt cesarza [[Ludwik I Pobożny|Ludwika Pobożnego]] z synami<ref>Agobard napisał manifest w ich interesie, zob. M. Banaszak, ''Historia Kościoła katolickiego'', t. 2, Warszawa 1989, s. 58.</ref>) musiał się schronić w Italii, skąd jednak wrócił do pełnienia piastowanej funkcji<ref>Agobard, jak i inni dostojnicy kościelni w tamtym czasie, był zwolennikiem jedności politycznej, zob. P. Pierrard, ''Historia Kościoła katolickiego'', przeł. T. Szafrański, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1984, s. 79-80 {{ISBN|8321102689}} N. Davies, ''Europa. Rozprawa historyka z historią'',
przekł. E. Tabakowska, Wydawnictwo Znak, Kraków 2008, s. 338 {{ISBN|9788324000043}} określa go wręcz jako pierwszego europejskiego rzecznika centralizmu.</ref>. Zmarł w opinii świętości, lecz kultu nie zatwierdzono<ref>W. Smereka, ''Agobard'', [w:] Encyklopedia katolicka, t. 1, Lublin 1973, kol. 189.</ref>. Należał do grona teologów, których pogląd przyczynił się do potępienia [[adopcjanizm|adopcjanizmu]]<ref>M. Banaszak, ''Historia Kościoła katolickiego'', t. 2, Warszawa 1989, s. 52.</ref>. Był zwolennikiem dominacji władzy duchownej nad świecką<ref>[http://czasopisma.tnkul.pl/index.php/rh/article/view/2668/2776 D. Tabor, ''Król, prorok czy kapłan? Charyzmat konsekrowanego władcy w miniaturach ottońskich: treści ideowe i funkcje przedstawień cesarzy dynastii saskiej'', "Roczniki Humanistyczne", 64, 2016, nr 4, s. 22-23.]</ref>.
Linia 51:
== Stosunek do Żydów ==
Arcybiskup Lyonu darzył ich niechęcią, czego wyrazem była m.in. próba wywołania rozruchów antyżydowskich za panowania [[Ludwik I Pobożny|Ludwika Pobożnego]]<ref>H. Immeles, ''Antysemityzm w Austryi'', Lwów 1910, s. 95.</ref>. Pomimo takiej relacji, a nawet zakazywania pozdrawiania chrześcijanom Żydów - nigdzie Agobard nie zarzucał im w swych pismach tak popularnego oskarżenia, jakim był mord rytualny<ref>[http://rcin.org.pl/Content/3348/WA248_11520_F.21.943_Mord_rytualny_cz.1_o.pdf F. Frank, ''Mord rytualny wobec trybunału prawdy i sprawiedliwości'', przeł. M. Blumberg, cz. I, Warszawa 1904, s. 67.]</ref><ref>Zob. też [http://rcin.org.pl/Content/8289/WA248_21619_F-22-126_kopp-kwestyi-o.pdf J. Kopp, ''W kwestyi żydowskiej. Według aktów procesu Rohling-Bloch'', Lwów 1887, s. 25.]</ref>. U Żydów nie można było dokonywać też zakupów<ref>[https://books.google.pl/books?hl=pl&lr=lang_pl&id=tiMMAAAAIAAJ&oi=fnd&pg=PA2&dq=Agobard&ots=1xGCNV55nJ&sig=LPwc3LiGcJBIi6VSQaKHYRsVCCE&redir_esc=y#v=onepage&q=Agobard&f=false T. Czacki, ''Rozprawa o Żydach i Karaitach'', Kraków 1860, s. 30.]</ref>.
== Przypisy ==
| |||