Sakrament święceń: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Kościół katolicki: Uzupełnienie brakujących informacji na temat święceń niższych, usunięcie nieprawdziwych sformułowań (zgodnie z Prawem Kanonicznym, aby coś było ostatecznie potępione, musi być to wyraźnie wspomniane w dokumencie papieskim). |
m WP:SK, drobne merytoryczne |
||
Linia 6:
W teologii rzymskokatolickiej sakrament święceń posiada trzy stopnie: [[diakon]]at, [[prezbiter]]at oraz [[Biskup|episkopat]].
Sakramentu święceń (każdego stopnia) może udzielić tylko biskup. [[Katechizm Kościoła Katolickiego]] ściśle określa wynikające z przyjęcia święceń skutki: ''Kto został wyświęcony w sposób ważny, może oczywiście ze słusznych powodów zostać zwolniony z obowiązków i funkcji związanych ze święceniami, nie może jednak stać się człowiekiem świeckim w ścisłym sensie, ponieważ charakter wyciśnięty przez święcenia jest nieusuwalny. Powołanie i posłanie otrzymane w dniu święceń naznaczyły go na zawsze'' (por. KKK,
Katolicy uznają ważność święceń Kościołów, które zachowały [[sukcesja apostolska|sukcesję apostolską]] biskupów: prawosławnych, części starokatolickich oraz chrześcijan wschodnich (przedchalcedońskich). Święcenia anglikańskie uważa się za nieważne, z powodu defektu formuły sakramentalnej<ref>Bulla [[Apostolicae Curae]] papieża Leona XIII.</ref>.
W ciągu wieków wykształciła się praktyka nazywania [[Posługa|posług]] [[ostiariusz|ostiariatu]], [[lektor (posługa kościelna)|lektoratu]], [[egzorcysta]]tu, [[akolita]]tu i [[subdiakon]]atu) ''święceniami niższymi''. Z czasem subdiakonat został zaliczony do ''święceń wyższych''. Niektórzy teologowie średniowieczni (w tym [[Tomasz z Akwinu|św. Tomasz z Akwinu]]<ref>[[Tomasz z Akwinu|Św. Tomasz z Akwinu]], ''[[Summa theologiae|Suma teologiczna]]'', Traktat
=== Diakonat ===
{{Osobny artykuł|Diakon}}
Diakonat jest pierwszym stopniem sakramentu święceń. W obrzędzie święceń biskup nakłada na diakona ręce ''nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi''<ref>Sobór Watykański II, Lumen Gentium, 29; Constitutiones Ecclesiae Aegyptiacae, III, 2: wyd. Funk, Didascalia, II, s. 103; Statua Ecclesiae, Antique 37-41: Mansi 3, 954.</ref>. Diakoni, ''wsparci łaską sakramentalną, mają za zadanie służyć Kościołowi'' ''w posłudze liturgii, słowa i miłości''<ref>Sobór Watykański II, Lumen Gentium, 29.</ref>. Diakon asystuje kapłanowi w czasie celebracji. Może udzielać uroczystego [[chrzest|chrztu]], [[Sakrament małżeństwa|błogosławić małżeństwa]], prowadzić [[pogrzeb
[[Katolickie Kościoły wschodnie]] przez wiele wieków zachowały instytucję diakonatu stałego, lecz w Kościele łacińskim praktyka święcenia stałych diakonów zanikła bardzo wcześnie. Pierwsza decyzja przywrócenia diakonatu jako stałego stopnia hierarchii, została podjęta na [[Sobór trydencki|Soborze Trydenckim]]<ref>Sobór Trydencki, Sesja XIII, 15 lipca 1563 roku, rozdz. 17: ''[Święty Sobór] zachęca i nakazuje w Panu, aby wszyscy poszczególni biskupi, tam gdzie tylko możliwe, przywrócili te zadania [stopnie święceń od [[Ostiariusz|ostiariatu]] do diakonatu] w kościołach katedralnych, kolegiackich i parafialnych.''</ref>, lecz nie została zrealizowana. Wypełnienia doczekały się dopiero postanowienia biskupów zebranych na [[Sobór watykański II|Soborze Watykańskim II]]. Ojcowie soborowi zarządzili w [[Lumen gentium|Konstytucji dogmatycznej o Kościele "Lumen Gentium"]], by zachować diakonat jako ''właściwy i trwały stopień hierarchiczny''<ref>Sobór Watykański II, Lumen Gentium, 29.</ref>. Ponadto zdjęto z diakonów obowiązek bezżenności.
Linia 63:
Duchowni protestanccy ([[pastor]]zy) są uznawani przede wszystkim za [[kaznodzieja|kaznodziejów]] i duszpasterzy. Tradycyjnie udzielają oni chrztu i Wieczerzy Pańskiej, choć nie jest to ich wyłączny przywilej. W protestantyzmie nie stosuje się święceń kapłańskich. Pastorzy są ordynowani poprzez [[nakładanie rąk|wkładanie rąk]]. Duchowni, w zależności od tradycji, określani są jako księża, pastorzy, starsi, prezbiterzy etc.
== Przypisy ==
| |||