Wersja z 14:06, 30 sty 2020 edytuj Hoa binh (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Uprawnieni do logowania się z zablokowanych adresów IP 194 678 edycji odznaczenia ← poprzednia edycja		Wersja z 14:18, 30 sty 2020 edytuj anuluj edycję Hoa binh (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Uprawnieni do logowania się z zablokowanych adresów IP 194 678 edycji →‎Twórczość: lit. następna edycja →
Linia 35: == Twórczość == We wczesnym okresie swojej twórczości czerpał inspiracje z francuskiego [[impresjonizm w muzyce\|impresjonizmu]], po 1942 zwócił się ku [[neoklasycyzm w muzyce\|~~neoklasycystyzmowi~~neoklasycyzmowi]]. Wraz z [[Cemal Reşit Rey\|Cemalem Reşitem Reyem]], [[Ulvi Cemal Erkin\|Ulvi Cemalem Erkinem]], [[Hasanem Feridem Alwarem]] i [[Necil Kazım Akses\|Necilem Kâzimem Aksesem]] współtworzył tzw. Grupę Pięciu ({{w języku\|tr\|Türk Beşleri}}){{odn\|Miklaszewska\|2007}}{{odn\|Yener\|2004}}. Autor pięciu symfonii (Trzecia powstała na zamówienie Fundacji [[Siergiej Kusewicki\|Siergieja Kusewickiego]]). Międzynarodowy rozgłos przyniosło mu oratorium „Yunus Emre” do tekstów średniowiecznego tureckiego poety-mistyka [[Yunus Emre\|Yunusa Emrego]]. Kompozycja ta została wykonana m.in. przez Orkiestrę NBC pod dyrekcją [[Leopold Stokowski\|Leopolda Stokowskiego]] w siedzibie ONZ w Nowym Jorku w 1958{{odn\|Miklaszewska\|2007}}{{odn\|Yener\|2004}}, a 4 września 1991 w Castel Gandolfo w obecności [[Jan Paweł II\|Jana Pawła II]]. W swoim języku muzycznym łączył tradycje europejską z inspiracją poezją suficką i muzyką [[Wirujący derwisze\|derwiszy wirujących]] ({{w języku\|tr\|mevlevich}}).

Ahmet Adnan Saygun: Różnice pomiędzy wersjami