Wikipedia

Saint-Ouen-sur-Seine: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Audonius (dyskusja | edycje)
139 edycji
zmniejszenie przypisow bo jedno zrodlo czyli ksiazeczka wydana przez merostwo 04/2019
Audonius (dyskusja | edycje)
139 edycji
m Poprawki przypisow
Linia 52:
[[Plik:Jacques Rigaud - The Chateau of Saint Ouen - 1924.694 - Cleveland Museum of Art.tif|centruj|mały|576x576px|Pałac w Saint Ouen architekta Antoniego Le Pautre'a (1672), zburzony prawdopodobnie przez Prusaków (wg hrabiny du Cayla, faworyty Ludwika XVIII i właścicielki późniejszej budowli) czyli w 1815 albo na rozkaz króla, nowego właściciela w 1820.]]
 
Ludwik XVIII po spotkaniu się z carem Aleksandrem w Compiègne 30 kwietnia spędza na własną prośbę noc z 1-go na 2-go maja spędza na własną prośbę w pałacu Potockich obawiając się jeszcze zbyt rewolucyjnego Paryża. Żona hrabiego, który jest nieobecny w Paryżu, [[Helena Apolonia Massalska|Helena Apolonia z Massalskich Potocka]], zgadza się na przyjęcie króla ale wcześniej, w obliczu zbliżania się wojsk obcych do Paryża, zarządziła opróżnienie pałacu z mebli. Kiedy zjawia się u niej prefekt Paryża z prośbą króla o nocleg w Saint Ouen przed wjazdem de Paryża, znajduje rezydencję wyśmienitą ale bez mebli i zarządza wypełnienie sal meblami królewskimi, co zostaje wykonane w ciągu 24 godzin. Sama hrabina Potocka zjawia się rano w towarzystwie Sidonii i Jarosława Potockiego, bratanka małżonka aby "przyjąć króla"<ref>{{Cytuj |autor = Lucien Perret |tytuł = Histoire D'une Grande Dame Au XVIIIe Siècle, la Comtesse Hélène Potocka |data = 1890}}</ref>. I to wlaśnie tutaj 2-go maja 1814 roku przybyli senatorowie z projektem konstytucji, którą Ludwik odrzuca, bo napisaną przez wybranych narodu a on siebie uważa za wybrańca Boga. Podpisuje jednak akt (Déclaration de Saint Ouen), który gwarantuje pewne zdobycia Rewolucji i kładzie podwaliny Restauracji monarchii.
 
Już ostatecznie na tronie kupuje on pałac od polskiego arystokratyPotockich, nakazuje jego zburzenie (wg wspomnień późniejszej właścicielki zburzenia dokonali Prusacy w okresie okupacji regionu paryskiego 1815-1818) i wybudowanie rezydencji wiejskiej w stylu włoskim dla swojej faworyty madame du Cayla, za 2.5 miliona franków. Nowa budowla, ukończona i otwarta 2 maja 1823, w rocznicę Deklaracji, jest bogato wyposażna przez znanych rzemieślików i artystów a teren 27. hektarowy przekształcony w park angielski ze stajnią, oborą, mleczarnią i owczarnią. Z zewnątrz pałac przypomina mieszczańską rezydencję na wsi za to wnętrza biją bogactwem i uposarzeniem pełnym luksusu<ref>{{Cytuj |autor = Olivier Blanchereau (service archives-documentation-patrimoine dans le cadre du Printemps des musées |tytuł = Saint Ouen le château |data = 2004}}</ref>.
 
Po śmierci hrabiny w 1852 część mebli w stylu [[Restauration fr|Restauration]] wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd od Nancy), spadkobiercy odstępują tereny wokół towarzystwu hipicznemu w 1878, które buduje tor wyścigów konnych. Hipodrom staje się miejscem bardzo popularnym Paryżan, którzy docierają tu pociągiem nowo otwartej linii, omnibusem, tramwajem czy fiakrem. Sam budynek silnie uszkodzony w czasie oblężenia Paryża (1870-71) zostaje opuszczony. W czasie wojny budynek zostaje zarekwirowany i przekształcony na szpital wojskowy. Całość posiadłości jest sprzedana przez spadkobierców hrabiny du Cayla firmie Thomson-Houston (Alstom) w 1917, która dzieli ją na dwie części. Jedna przeznaczona na tereny sportowe i ogródki robotnicze a druga na budowę fabryki sprzętu elektrycznego. W 1928 firma łączy się z Société Alsacienne de Construction Mécanique i przekształca się w Alsthom i do lat 1960 buduje wiele hal produkcyjnych na tych terenach. Do 1933 pałac jest używany jako miejsce przyjęć reprezentacyjnych.
 
W 1959 roku gmina odkupuje pałac i restauruje go aby umieścić w nim muzeum historii miasta (parter) a później konserwatorium muzyczne (piętra). Parter budynku zostaje wpisany na listę ochrony zabytków w 1965 a podpisanie umowy (2017) między miastem a państwem (Centrum Zabytków narodowych) ma na celu powrót umeblowania częściowo zachowanego i odkupionego z funduszy publicznych i przekształcenie budynku w muzeum państwowe Restauracji<ref>{{Cytuj |autor = MairieDirection de la communication de la mairie de Saint- Ouen-sur-Seine |tytuł = Le Château |data = 04/2019}}</ref>.
 
Miasto, po długiej tradycji robotniczej i rządach Partii komunistycznej, wybrało w 2014 mera prawicowego (William Delannoy), który zainicjował politykę spłacania długów (w latach 2000 trzecie najbardziej zadłużone miasto Francji po Nicei i Levallois-Perret, w 2017, szóste) i [[Gentryfikacja|gentryfikacji]]. Liczba mieszkańców przekroczyła pułap 48 886 z roku 1968, kiedy to miasto osiągnęło szczyt swojego demograficznego rozwoju. Jego mieszkańcy są młodzi (30-44 letni reprezentują ponad 27%, 15-29 letni – 22% a 0-14 letni – 20%). 28% ludności mieszka w budynkach zbudowanych po 1991 roku a 42% zajmuje mieszkania od mniej niż 5 lat. 75.7% ludności jest lokatorami z tego 32.4% zajmuje mieszkania socjalne.
Linia 71:
 
Budowa nowego szpitala i szkoły medycznej na terenach firmy Citroên wzmocni dynamikę rozwojową miasta, które otrzymuje latem 2020 roku przedłużoną linię metra 14. Połączy ona sąsiednie miasto Clichy jak i centrum Paryża a w przyszłości lotnisko Orly.To krok w stronę projektu « Grand Paris ». A w 2024 powstanie na terenach gminy część wioski olimpijskiej, która zajmie również tereny sąsiadującego [[Saint-Denis (Sekwana-Saint-Denis)|Saint Denis]].
 
<br />
 
[[Plik:Marche aux Puces 08.jpg|centruj|mały|527x527px|Pchli targ Porte de Clignancourt]]
 
 
Największy pchli targ na świecie znajduje się na terenie gminy ([[Puces de Saint Ouen]]) i tam dociera Paryż turystów, którzy znają go z przewodników. Tam też ma miejsce wielka operacja budowlana prowadzona przez BNP Paribas Immobilier "Le village des Rosiers" przy ulicy o tej samej nazwie, w samym sercu targu. Na terenie 58 000 m2 powstaje 500 nowych mieszkań.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Saint-Ouen-sur-Seine”