|opis grafiki = Syzyf toczący kamień, attycka amfora czarnofigurowa z VI w. p.n.e.
|tytuł = Królzałożyciel Koryntui król miasta Efyra
|inne imiona =
|występowanie = [[mitologia grecka]]
Linia 24:
|wikisłownik =
}}
'''Syzyf''' ([[język grecki|gr.]] {{grc|Σίσυφος}} ''Sísyphos'', ''Sisyphos Aiolides'', [[łacina|łac.]] ''Sisyphus'') – w [[mitologia grecka|mitologii greckiej]] założyciel miasta Efyra i król Koryntumiasta [[Korynt|Efyra]] (późniejszy [[Korynt]]), syn [[Eol (syn Hellena)|Eola]], postać tragiczna, archetyp. Miał być ojcem [[Odyseusz]]a i [[Glaukos (syn Syzyfa)|Glaukosa]], późniejszego króla [[Korynt]]u. Bogowie lubili Syzyfa i zapraszali go na swoje uczty, skąd król zawsze podkradał trochę [[Ambrozja (pokarm)|ambrozji]], a także słuchał pogłosek i plotek wymienianych przy stole, które potem powtarzał wśród innych śmiertelnych. Bogowie wybaczali jego przewinienia do czasu, gdy ten zdradził pewien poufny sekret [[Zeus]]a. Postanowili zabić Syzyfa, ten jednak uwięził bożka śmierci, [[Tanatos (mitologia)|Tanatosa]]. Kiedy zauważony został fakt nagłej nieśmiertelności ludzi, Tanatos został odbity. Sprytny Syzyf zdołał powiedzieć swej żonie, aby nie chowała go zgodnie z ceremoniałem greckim – tym samym jego dusza nie mogła zapłacić [[Charon (mitologia)|Charonowi]] za przeprawę przez [[Styks]]. Hades pozwolił mu więc na powrót do krainy żywych, aby dopilnować odpowiedniego pochówku swojego ciała. Syzyf jednak wykorzystał ten fakt i skrył się przed boskim wzrokiem. Żył bardzo długo, lecz w końcu przypomniano sobie o uciekinierze. Wtedy to bogowie zdecydowali, że ukarzą Syzyfa wieczną i bezużyteczną pracą – ma on wtaczać na szczyt ogromnej góry wielki głaz, który jednak przed wierzchołkiem zawsze wymyka mu się z rąk i stacza się na sam dół zbocza<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Parandowski | imię = Jan | autor = Jan Parandowski | tytuł = Mitologia wierzenia i podania Greków i Rzymian | wydawca = PULS | miejsce = Londyn | data = 1992 | seria = Proza i eseistyka | strony = 208-209 | isbn = 0-907587-85-2}}</ref>.
Wnukiem Syzyfa był [[Bellerofont]], który zabił przez nieostrożność swojego brata.
