Lockheed F-104 Starfighter: Różnice pomiędzy wersjami

Niedoskonałość systemów kierowania ogniem i ogólnie awioniki sprawiała, że samolot ten był mało przydatny na polu walki. Samolot w wersjach F-104A i F-104B nie sprawdzał się w roli myśliwca przechwytującego ustępując parametrami znacznie doskonalszemu [[Convair F-106 Delta Dart|F-106 Delta Dart]]. Z kolei wersje myśliwsko-bombowe F-104C i F-104D, pomimo wyposażeniu ich w uchwyt do przenoszenia bomby atomowej nigdy takiego uzbrojenia nie przenosiły, możliwość ta została tylko na papierze.

==== Wojna w Wietnamie ====

Amerykańskie [[Republic F-105 Thunderchief]] bombardujące cele w Wietnamie Północnym były przechwytywane przez wietnamskie samoloty myśliwskie [[MiG-17]]. Było to o tyle istotne zagrożenie dla amerykańskich samolotów, iż polityka doborów celów, z uwagi na obawy przed bezpośrednim zaangażowaniem Chin i Związku Radzieckiego, wykluczała atakowanie północnowietnamskich lotnisk. Tym samym MiGi mogły operować bez przeszkód, atakując formacje F-105. Początkowo do ochrony F-105 zostały skierowane samoloty [[North American F-100 Super Sabre]] jednak ich niewielki zasięg i prędkość oraz brak pokładowego radaru nie czynił z tego typu maszyn idealnej eskorty. Zdecydowanie lepiej w tej roli sprawdzały by się samoloty F-104C. Opcja ta jednak początkowo nie wchodziła w grę z uwagi na zdecydowany opór przed użyciem tego typu maszyn jaki stawiało ''Pacific Air Forces''. Wydarzeniem, które zadecydowało o zmianie decyzji było zestrzelenie przez MiG-17 dwóch Thunderchiefów 4 kwietnia 1965 roku i to pomimo obecności eskorty F-100. Drugim elementem, który zadecydował o zmianie stanowiska ''Pacific Air Forces'' była potrzeba zapewnienia osłony myśliwskiej operującym na Zatoką Tonkińską samolotom [[Lockheed EC-121 Warning Star]]. W tych okolicznościach zapadła decyzja o przebazowaniu do Wietnamu samolotów F-104C z 479th Tactical Fighter Wing. Pierwszym komponentem, który wyruszył w drogę przez Pacyfik było 28 myśliwców z 476th Tactical Fighter Squadron (Taktyczny Dywizjony Myśliwski). Maszyny wystartowały 7 kwietnia 1965 roku z George Air Force Base w [[Kalifornia|Kalifornii]], ich celem była mieszcząca się na [[Tajwan (wyspa)|Tajwanie]] Ching Chuan Kang Air Base. Przelot był częścią operacji Two Buck, wysłania znaczącej liczby maszyn USAF do Azji Południowo-Wschodniej. Podzielono go na etapy, pierwszy z nich kończył się w Hickam Air Force Base na [[Hawaje|Hawajach]]. Na archipelag dotarło 26 maszyn, dwie zawróciły z powodów technicznych tuż po starcie z George Air Force Base. Po zatankowaniu i odpoczynku załóg, maszyny wyleciały na Tajwan jednak i tym razem kolejne dwa samoloty musiały zawrócić z powodów technicznych. Do Ching Chuan Kang Air Base dotarły zatem, 11 kwietnia, 24 myśliwce. Baza na Tajwanie miała stanowić bazę operacyjną. Z niej czternaście maszyn, miało być wysyłanych rotacyjnie do bazy w [[Đà Nẵng]], z której po dziesięciu dniach, każdy z F-104 miał wracać na przegląd i ewentualne naprawy na Tajwan. 19 kwietnia 1965 roku do Đà Nẵng przybyły pierwsze Starfightery a już dzień później wyruszyły do akcji. F-104 wykonywały dwa rodzaje zadań, pierwsze z nich polegało na eskortowaniu maszyn uderzeniowych atakujących cele w Wietnamie Północnym. Drugi typ polegał na osłonie samolotu wczesnego ostrzegania EC-121 College Eye. W osłonie EC-121 brały udział cztery myśliwce podzielone na dwie pary. Jedna z nich w rejonie patrolowania, druga w trakcie [[Tankowanie w powietrzu|tankowania w powietrzu]] lub w pogotowiu. Misja trwała około 5 godzin i pomimo zabierania dodatkowych zbiorników paliwa, wymagała kilkukrotnego uzupełniania paliwa w powietrzu. Drugi typ misji angażował od jednego do trzech, czterosamolotowych kluczy F-104. Dysponujące pokładowym działkiem M61A1 Vulcan i pociskami AIM-9B, Starfightery operowały na różnych wysokościach pomiędzy rejonem celu ataku a rejonem [[Hanoi]] i [[Hajfong]] skąd startowały północno-wietnamskie myśliwce. Samo pojawienie się F-104 przyniosło natychmiastowy efekt. Możliwości Starfighterów były doskonale znane Wietnamczykom, widzieli je na swoich radarach. Wietnamskie myśliwce unikały spotkania z F-104 i osłanianymi przez nie formacjami. Tym samym amerykańscy piloci, w początkowej fazie działań nie mieli okazji zmierzyć się z przeciwnikiem i obyło się bez strat. Pod koniec swojej tury do obowiązków F-104 włączono dwa nowe typy zadań. Pierwszym z nich były loty na rozpoznanie pogody w obszarze atakowanego celu. Para myśliwców, na dużej prędkości przelatywała w rejonie celu nie wskazując jednak jego dokładnej lokalizacji. Drugim typem zadań były akcje polegające na bezpośrednim wsparciu wojsk lądowych (''Close Air Support'') we współpracy z maszynami wyszukującymi i oznaczającymi cele (''Forward Air Control''). F-104 biorące udział w tego typu misjach uzbrojone były zwykle w dwie 340-kilowe bomby M117 lub zbiorniki z [[napalm]]em. Pomimo tego, iż szybkie i o zwartej sylwetce Starfightery stanowiły trudny cel dla artylerii przeciwlotniczej, tego typu akcje nie mogły się obyć bez strat. Pierwszą z ofiar był F-104C numer 56-0937, za sterami którego siedział Richard Cole. Podczas wykonywania misji bezpośredniego wsparcia samolot został zestrzelony ogniem przeciwlotniczym. Pilot zdołał się katapultować i został ewakuowany przez przybyły na ratunek śmigłowiec. Podczas swojej pierwszej tury bojowej dywizjon wykonał 1182 lotów bojowych, z czego 52% z nich stanowiły loty w osłonie EC-121, 24% patrole myśliwskie w osłonie samolotów uderzeniowych, 18% ataki na cele naziemne i 6% lotów na rozpoznanie pogody. Jednostka zakończyła swoją turę 11 lipca 1965 roku<ref name="Jarosław Dobrzyński">Jarosław Dobrzyński, ''Starfightery nad Wietnamem'', „Lotnictwo”, nr 6 (2016), s. 78-83, {{ISSN|1732-5323}}</ref>.

[[Plik:F-104Cs 435th TFS in flight Oct 1966.jpg|thumb|300px|F-104C z 435th Tactical Fighter Squadron w locie nad Wietnamem, październiki 1965 rok]]