Supermarine Spitfire: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
→Mk IX – Typ 361: lit., drobne merytoryczne |
||
Linia 133:
* nowy celownik żyroskopowy Mk II, który wprowadzał automatycznie poprawki do celowania, przez co dwukrotnie wzrosła jego efektywność, co przełożyło się na skuteczność w walce,
* nowy typ skrzydła E, który przyniósł zmianę uzbrojenia z uwagi na przesunięcie na zewnątrz działek, a w ich miejsce zamontowano po 1 km kal 12,7, które były znacznie skuteczniejsze niż km kal. 7,7 mm, zarówno w walce powietrznej, jak też w atakowaniu celów naziemnych; część maszyn miała obcięte końcówki skrzydła,
* dwa dodatkowe zbiorniki paliwa w tyle kadłuba, górny o pojemności 41 galonów (186
* powiększony ster kierunkowy i obniżony tył kadłuba z kroplową osłoną kabiny, jak w ostatnich seriach wersji Mk VIII, w związku z obniżeniem kadłuba zmniejszeniu uległa pojemność zbiorników paliwa w tyle kadłuba, łącznie do 66 galonów (300 litrów).
Żadna z tych zmian nie spowodowała jednak zmiany oznaczeń.
Linia 145:
=== FR.IX ===
W 1944 na kilku maszynach wersji Mk IX zamontowano pojedynczy aparat fotograficzny F.24, nie usunięto jednak uzbrojenia i oznaczono je jako '''FR.IX'''. Maszyny wykorzystywano do rozpoznania z
=== Type 509-Tr 9 ===
Linia 155:
=== PR.XI – Typ 365 ===
[[Plik:Reccon-Spit-normandy1944.jpg|thumb|250px|Supermarine Spitfire Mk XI w czasie lotu nad Normandią w lipcu 1944 roku]]
Wersja rozpoznawcza powstała w oparciu o wersję Mk IX. Pozbawiona uzbrojenia i w to miejsce, poprzez uszczelnianie płata, stworzenie integralnego kesonu, powstały dodatkowe zbiorniki paliwa. Z tyłu kadłuba zamontowano uniwersalny uchwyt na aparaty, co pozwalało montować je w różnych kombinacjach, zależnie od potrzeb. Napędzana silnikiem Merlin 61, 63 lub 70. Ponadto miała powiększony zbiornik oleju w nosie, co spowodowało lekką modyfikację osłony, oraz chowane kółko ogonowe. Większość egzemplarzy tej wersji przystosowano do działań w warunkach tropikalnych. Osiągała prędkość maksymalną 664 km/h na 7400 m, prędkość przelotową 632 km/h na 9450 m, pułap 13 410 m i zasięg 3200 m. Produkowana seryjnie od listopada 1942 roku. Zbudowano 471 sztuk. W jednostkach często montowano pod skrzydłami, w niewielkiej owiewce, dodatkowe aparaty. Na jednej maszynie podjęto próby osiągnięcia maksymalnej prędkości w nurkowaniu. Osiągnięto prędkość aż 975 km/h.
=== Mk XII – Typ 366 ===
Linia 164:
Drugi prototyp, DP851, oblatano 8 sierpnia 1942 roku. Jego konstrukcja w porównaniu do DP845 uległa wzmocnieniu. Zainstalowano na nim potem silnik Griffon 61 i stał prototypem wersji Mk 21.
Maszyna DP845 wzięła udział w lipcu 1942 roku w wyścigu z Hawker Typhoon i FW190, w locie na małej wysokości i wygrał go, co było dość niespodziewane dla obserwatorów. Maszyna ta potem przechodziła próby i dokonywano na niej modyfikacji. Wypuszczono krótką serię maszyn tej wersji, 100 sztuk. Produkcję rozpoczęto od października 1942 roku. Płatowiec początkowo bazował na wersji Mk V, a potem na wersji Mk VIII. Były one napędzanie silnikiem Griffon III lub IV, które zapewniały bardzo dobre osiągi na małych i średnich wysokościach, ale na dużych były gorsze od wersji Mk IX. Zrezygnowano z chowanego kółka ogonowego. Skrócono końcówki skrzydeł, przystosowując je lepiej do działań na
=== PR Mk XIII ===
| |||