Folklor: Różnice pomiędzy wersjami

Termin „folklor” wprowadził do obiegu naukowego, brytyjski pisarz [[William Thoms]] w 1846 roku, określając nim najstarsze składniki kultury takie jak „pradawne zwyczaje, obyczaje, obrzędy, zabobony, ballady, przysłowia etc.”. Z biegiem czasu termin ten upowszechnił się na całym świecie, a zwłaszcza w Europie, gdzie sprzyjały mu panujące wówczas prądy umysłowe, a w szczególności gloryfikujący [[Kultura ludowa|kulturę ludową]] [[romantyzm]]. Początkowo badania folkloru prowadzono w ramach [[Etnografia|etnografii]], [[Literaturoznawstwo|literaturoznawstwa]], [[Historia sztuki|historii sztuki]], [[Religioznawstwo|religioznawstwa]], [[Językoznawstwo|językoznawstwa]] i [[Muzykologia|muzykologii]]<ref name=autonazwa1>Józef Burszta, „Folklor”, [w:] ''Słownik etnologiczny. Terminy ogólne'', Warszawa-Poznań 1987.</ref>. Dopiero w latach 30. [[XX wiek]]u, za sprawą uczonych europejskich wyodrębniła się [[folklorystyka]] – samodzielna dyscyplina naukowa, której przedmiotem poznania jest folklor.

 

Pierwsze z nich, reprezentowane np. przez [[Archer Taylor|Archera Taylora]], wyznaczało maksymalnie szeroki zakres folkloru, włączając doń nie tylko kulturę symboliczną i społeczną, ale także elementy kultury materialnej (np. narzędzia, stroje, kształty wsi, budownictwo itp.). Przeciwieństwem tego stanowiska była orientacja literaturoznawcza, reprezentowana np. przez J.M. Sokołowa, która zawężała folklor wyłącznie do literatury ustnej (bajki, podania, legendy, pieśni, przysłowia)<ref>Julian Krzyżanowski, „Folklor”, [w:] ''Słownik folkloru polskiego'', J. Krzyżanowski (red.), Warszawa 1965.</ref>. Współczesna folklorystyka zajmuje stanowisko pośrednie włączając w zakres folkloru dziedzinę [[zwyczaj]]ów, [[obrzęd]]ów i wierzeń wraz z kulturą artystyczną obejmującą literaturę ustną, [[Muzyka ludowa|muzykę]] i [[taniec]].