Inkwizycja rzymska: Różnice pomiędzy wersjami

 

Silnym naciskom ze strony Rzymu poddane zostało także rządzone przez dynastię [[D’Este]] księstwo Ferrary i Modeny. Żona księcia [[Herkules II d’Este|Ercole II d’Este]], [[Renata Walezjuszka|Renata de Valois]], była zwolenniczką reformacji, a dwór książęcy był bezpiecznym schronieniem dla włoskich i zagranicznych protestantów (w roku 1536 Ferrarę odwiedził sam Kalwin). Ponieważ miejscowy inkwizytor [[Girolamo Papini]] był blisko związany z dworem, Kongregacja wysłała do Ferrary własnych komisarzy. Pod ich naciskiem książę Ercole zgodził się na egzekucję jednego z czołowych włoskich protestantów, [[Fanino Fanini]]ego (w 1550 roku). W 1554 roku księżna Renata oficjalnie złożyła ortodoksyjne wyznanie wiary i wyrzekła się herezji protestanckiej, a trzy lata później zmarł łagodny inkwizytor Papini i Rzym zastąpił go bardziej energicznym [[Camillo Campeggio]]<ref>Del Col, s. 322-325; Black, s. 28.</ref>.

[[Republika Lukki]], będąca jednym z głównych centrów reformacji włoskiej, odmówiła ustanowienia trybunału inkwizycji rzymskiej. Zamiast tego w 1545 roku utworzyła Urząd ds. Religii (''Officio sopra la Religione''), będący państwowym, świeckim trybunałem do zwalczania herezji. Urząd ten zachował niezależność od Kongregacji, co jednak nie wykluczało wzajemnych konsultacji<ref>Black, s. 40-41; Del Col, s. 325-326.</ref>. Bezpośrednie ustanowienie trybunału inkwizycyjnego nie powiodło się także w zależnym od Hiszpanii królestwie Neapolu. Jednakże kardynał Gian Pietro Carafa, jeden z inkwizytorów generalnych, był jednocześnie arcybiskupem Neapolu i korzystając ze swych prerogatyw w 1553 roku mianował swojego wikariusza archidiecezjalnego [[Scipione Rebiba|Scipione Rebibę]] komisarzem Inkwizycji Rzymskiej w Neapolu<ref>Black, s. 42; Lea, s. 78.</ref>.