Guarino Guarini: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
infobox
Nie podano opisu zmian
Linia 25:
 
== Życiorys ==
W wieku 15 lat wstąpił do zakonu [[Teatyni|teatynów]] w Modenie, gdzie odbyłzdobył podstawowe teologiczne wykształcenie, a następnie wyjechał do Rzymu studiować teologię, filozofię, matematykę i architekturę. W 1647 roku wrócił do [[Modena|Modeny]], gdzie pracował przy kościele San Vicenzo. W [[1655]] roku przeniósł się do [[Mesyna|Messyny]], aby zaprojektować fasadę kościoła SS. Annunziata (obecnie zniszczona). Następnie Guarini wyjechał do [[Paryż]]a, gdzie zapoznał się z filozofią [[Kartezjusz]]a. Odtąd zmierzał do łączenia w swoich dziełach kartezjańskiego racjonalizmu z religijną duchowością. Od [[1666]] aż do swojej śmierci tworzył w [[Turyn]]ie.
 
Będąc pod wielkim wrażeniem architektury rzymskiego baroku, odwoływał się w szczególności do działalności [[Francesco Borromini|Borrominiego]], jego najsłynniejszego dzieła [[Kościół San Carlo alle Quattro Fontane|kościoła San Carlo]]. Chwalił się swoimi zdolnościami matematycznymi, tworząc innowacyjne konstrukcje kopuł. Wychodząc od standardowego założenia kopuły na bębnie, tworzył bardzo dynamiczne, ale strukturalnie logiczne założenia, wzbogacane iluzyjnymi ornamentami i silnym kontrastem światłocieniowym, co stanowi charakterystyczną cechę jego twórczości. Studiując historię architektury, czerpał inspirację przede wszystkim z mistycznej sztuki gotyku, która poprzez zastosowanie [[konstrukcji przyporowej]] w architekturze, umożliwiała budowanie bardzo cienkich ścian, a ciężar sklepień i dachu przerzucała na zewnętrzne przypory. Dla ówczesnego społeczeństwa taka konstrukcja pozostawała niezrozumiała, tak jak fantastyczne kopuły i na pozór skomplikowane struktury Guariniego stanowiły zagadkę dla XVII – wiecznych odbiorców sztuki.