Desuetudo: Różnice pomiędzy wersjami

Przykład historyczny: posłowie na sejm 1638 zażądali odczytania zapisków z narad króla z [[senatorowie rezydenci|senatorami rezydentami]]<ref>Wedle ustaw ''O mieszkaniu Senatorów'' z 1607 i 1609, ([[Volumina Legum]], t. 2, s. 433n i 463), narady te miały być spisywane przez [[kancelaria monarsza (Polska)|Kancelarię]] i podpisywane przez senatorów, pod rygorem zapłaty kary pieniężnej.</ref>. [[Władysław IV Waza]] kazał odpowiedzieć, iż „''leges'' (ustawy) otrzymują ''robur ex usu et observantia'' (siłę z używania i przestrzegania) i tracą ''propter non usum'' (z powodu nieużywania)”. Jako że przywołana ustawa „nigdy nie była ''in usu'' (w użytku) i najstarsi senatorowie nie pamiętają przykładu wykonywania jej”, miało to oznaczać jej unieważnienie. Posłowie odmówili uznania tej zasady twierdząc, że ''lex publica nunquam cessabit'' (powszechna ustawa nigdy [nie] ustępuje)<ref>[[Władysław Czapliński (historyk)|Władysław Czapliński]], [http://rcin.org.pl/Content/23361/WA303_33293_A52-KH-R-77-1_Czaplinski.pdf ''Z problematyki sejmu polskiego w pierwszej połowie XVII wieku''] s. 36n. Po dłuższych sporach protokoły zostały odczytane ([[Ludwik Kubala]], [https://sbc.org.pl/dlibra/publication/1091/edition/1106 ''Jerzy Ossoliński''], s. 113 - 116113–116), w 1641 uchwalono ustawę zobowiązującą do odczytywania sprawozdań podczas obrad Sejmu, zaraz po wygłoszeniu ''wot senatorskich'' (''De reddenda ratione senatus consultorum'', Volumina Legum, t. 4, s. 6).</ref>.

* Tomasz Stawecki, [[Piotr Winczorek]], ''Wstęp do prawoznawstwa'', wyd. 4., Warszawa 2003 ({{ISBN|83-7387-181-0}}), s. 106-107106–107