Radoszewice (województwo łódzkie): Różnice pomiędzy wersjami

W dniu [[17 marca]] [[1863]] roku pod Radoszewicami doszło do [[Bitwa pod Radoszewicami i Kiełczygłowem|bitwy]] oddziału powstańczego [[Teodor Cieszkowski|Teodora Cieszkowskiego]] z wojskiem rosyjskim dowodzonym przez mjra. Pisankę (dwie [[Rota (wojsko)|roty]] piechoty i [[sotnia]] kozaków). Po obu stronach byli zabici i ranni. Ciała powstańców pochowano na cmentarzu w [[Osjaków|Osjakowie]]. W bitwie tej Walentyna Niemojowska, adiutantka gen. [[Edmund Taczanowski|Edmunda Taczanowskiego]], zasłynęła z bohaterskiego czynu, kiedy to w obliczu niebezpieczeństwa ocaliła [[sztandar]] powstańczy, wyrywając go z rąk śmiertelnie rannego kosyniera. W [[1864]] roku w [[Drezno|Dreźnie]] Polki nosiły paski z klamrą, na której widniało popiersie Niemojowskiej. W [[1863]] roku [[kapelan]]a tutejszej parafii [[Stanisław Korecki|ks. Stanisława Koreckiego]] oraz właściciela wsi [[Ludwik Niemojowski|Ludwika Niemojowskiego]] (1823-1892) uznano za niebezpiecznych dla carskiego systemu panowania i zesłano na [[Syberia|Sybir]]. Ksiądz Korecki tam zginął. Niemojewski - [[etnografia|etnograf]], pisarz - po powrocie w 1874 r. osiedlił się w Warszawie i tam zmarł 18 grudnia 1892 r. Majątek przejęła córka Niemojowskiego - Emilia żona Władysława Wodzińskiego. Wodzińscy sprzedali Radoszewice Molińskim, a ci aptekarzowi z Praszki - Teodorowi Durzyńskiemu, który utrzymał się tu do II wojny św.światowej, po której ziemię rozparcelowano.