Srebrne Tarcze: Różnice pomiędzy wersjami

Korpus Srebrnych Tarcz miał powstać w trakcie kampanii [[Aleksander Macedoński|Aleksandra Wielkiego]] w Indiach. Podczas [[Wojny diadochów|wojen diadochów]], w jego skład wchodzili weterani Aleksandra osiedlonych w Azji. Mimo niewątpliwych walorów bojowych, lojalność tej jednostki była wątpliwa. W roku 316 p.n.e. podczas [[Bitwa pod Gabiene|bitwy pod Gabiene]], porzucili oni [[Eumenes z Kardii|Eumenesa z Kardii]] na rzecz [[Antygon I Jednooki|Antygona I Jednookiego]], by piętnaście lat później podczas [[Bitwa pod Ipsos|bitwy pod Ipsos]] przejść na stronę koalicji [[Kassander|Kassandra]], [[Lizymach|Lizymacha]] i [[Seleukos I Nikator|Seleukosa I Nikatora]].

Odtąd Srebrne Tarcze pozostały tylko w państwie Seleucydów, gdzie stanowili gwardię królewską, a zarazem najbardziej elitarny oddział piechoty. Opisując paradę wojsk [[Antioch IV Epifanes|Antiocha IV]] pod Dafne [[Polibiusz]] mógł nawiązywać do nich wspominając, że „na przedzie szło pięć tysięcy ludzi w sile wieku, w uzbrojeniu na sposób rzymski, w pancerzach łańcuszkowych”. Najprawdopodobniej brali udział we wszystkich ważniejszych bitwach prowadzonych przez królów tej dynastii, udowadniającdowodząc swąswej całkowitąniekwestionowanej lojalnośćlojalności. Przykładem jest [[bitwa pod Magnezją]], gdy pozostałości falangi [[Antioch III Wielki|Antiocha III]] formując czworoboki, zaciekle walczyły z [[Starożytny Rzym|Rzymianami]].

Naśladownictwo tej jednostki miało istnieć w hellenistycznym [[Królestwo Greko-Baktryjskie|Królestwie Baktrii]].<ref>{{cytuj książkę | autor = Stanisław Kalita | tytuł = Grecy w Baktrii i w Indiach | miejsce = Kraków | data = 2005 | strony = ??}}</ref>

* B. Bebbet, M. Roberts: ''Wojny Następcównastępców Aleksandra'',. Warszawa: Bellona, Warszawa 2010

* K.Krzysztof Kęciek,: ''Magnezja 190 p.n.e.'',. Warszawa: Bellona, Warszawa 2003