Legiony Polskie we Włoszech: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 185.139.41.18 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to PawełMM. Znacznik: Wycofanie zmian |
|||
Linia 10:
Po [[III rozbiór Polski|III rozbiorze]] nastąpiła emigracja żołnierzy i oficerów z Polski do Włoch i Francji. Dzięki wpływom [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]], za pośrednictwem [[Agencja (organizacja polityczna)|Agencji]] (polska organizacja emigracyjna założona w Paryżu po upadku powstania kościuszkowskiego w 1794) [[Jan Henryk Dąbrowski]] podpisał 9 stycznia 1797 umowę z nowym rządem [[Republika Transpadańska|Republiki Lombardzkiej]]. Współtwórcami Legionów byli [[Karol Otto Kniaziewicz|Karol Kniaziewicz]], [[Józef Wybicki]] i [[Antoni Amilkar Kosiński]].
Oddziały otrzymały nazwę Legionów Polskich. Mundury i sztandary były zbliżone do polskich, język komend i stopnie wojskowe również były polskie. Na szlifach widniał włoski napis ''Ludzie wolni są braćmi''. Kokardy przypięte do mundurów były trójkolorowe w nawiązaniu do rewolucji francuskiej symbolizującą sojusz i protekcję Republiki. Dąbrowski zagwarantował ochotnikom obywatelstwo lombardzkie z prawem powrotu do kraju, gdy Lombardia będzie już wolna
W maju 1797 w szeregach Legionów stanęło około 7 tys. żołnierzy, głównie Polaków przebywających na emigracji oraz polskich jeńców i dezerterów z armii austriackiej generała Dogoberta Wu w Mantui (6 tys. Polaków), wcielonych do niej uprzednio i zmuszanych do walki z Francuzami. Utworzone zostały dwie legie po 3 bataliony każda. W skład każdego batalionu wchodziło 10 kompanii, w tym (8 fizylierskich, 1 grenadierska, 1 strzelecka – stan kompanii: 125 żołnierzy). Dowódcą pierwszej legii był gen. Józef Wielhorski, drugiej gen. Franciszek Rymkiewicz. Dąbrowski wprowadził w legionach nowoczesny system dowodzenia na wzór francuski, zniósł kary cielesne, dał możliwość awansu również żołnierzom niemającym pochodzenia szlacheckiego, nakazał naukę czytania i pisania oraz pogłębianie wiedzy z historii Polski.
=== Polski korpus posiłkowy Republiki Cisalpińskiej ===
▲ pod Rimini, Weroną i nad jeziorem Garda, w akcji przeciw zbuntowanemu ludowi włoskiemu. Po [[Pokój w Campo Formio|zawarciu pokoju z Austrią]] (w październiku tegoż roku w [[Campoformido|Campo Formio]]) przeistoczyły się w Korpus Posiłkowy [[Republika Cisalpińska|Republiki Cisalpińskiej]]. Część legionistów została wysłana do Rzymu, gdzie Francja obaliła wkrótce rządy papieskie. W listopadzie 1798 uczestniczyli oni w obronie [[Republika Rzymska (XVIII wiek)|Republiki Rzymskiej]]. Miesiąc później oddziały legionistów pod dowództwem Karola Kniaziewicza przyczyniły się do zwycięstwa Francuzów pod [[Civita Castellana]]. Potem brali udział w zwycięskiej ofensywie republikanów na [[Królestwo Neapolu]]. Następnie tłumili antyfrancuskie powstanie chłopskie w [[Republika Partenopejska|Republice Patrenopejskiej]], utworzonej w południowych Włoszech. Tu sformowano pułk jazdy istniejący potem pod różnymi nazwami, m.in. jako ułani nadwiślańscy.
W 1799 polscy legioniści (ok. 8 tys.) wzięli udział w walkach z wojskami [[II koalicja antyfrancuska|II koalicji antyfrancuskiej]]. W tym okresie legiony poniosły szereg porażek i ciężkie straty, np.: w bitwach pod Weroną, Magnano, w oblężonej Mantui, bitwach nad Trebbią i pod Novi. Straty pierwszej legii wynosiły 2 tys. zabitych i rannych; w drugiej legii, dowodzonej wówczas przez Dąbrowskiego, pozostało tylko 800 żołnierzy zdolnych do walki. W 1799 powstał nad Renem, dowodzony przez gen. Kniaziewicza, legion zwany [[Legia Naddunajska|naddunajskim]], a w 1800 Dąbrowski odbudował 6-tysięczny legion pod nazwą Pierwsza Polska Legia.
| |||