Filip Dimitrow: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK+Bn, drobne redakcyjne
linkuję do nowego artykułu
Linia 33:
Powołany przez niego [[Rząd Filipa Dimitrowa|rząd]] kontynuował zainicjowane przez [[Rząd Dimityra Popowa|gabinet Dimityra Popowa]] reformy demokratyzujące Bułgarię, m.in. reformę finansową, zmieniającą [[Gospodarka planowa|gospodarkę centralnie planowaną]] na [[wolny rynek|wolnorynkową]] (ministrem finansów ponownie został [[Iwan Kostow]]). Ponadto wprowadził ustawę przywracającą dawnym właścicielom ziemie przywłaszczone przez reżim komunistyczny oraz rozpoczął proces [[prywatyzacja|prywatyzacji]] przedsiębiorstw sektora publicznego. Był pierwszym, który złożył projekt ustawy o „dekomunizacji sfery państwowej”<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.rfi.fr/actupl/articles/091/article_1722.asp|tytuł=''Lustracja w krajach Europy Wschodniej''|autor=Agnieszka Kumor|opublikowany=rfi.fr|data=12 lipca 2007|data dostępu=20 września 2010}}</ref>. W polityce zagranicznej Filip Dimitrow obrał, w sposób bardziej zdecydowany niż jego poprzednik, kierunek prozachodni. Jednym z najczęściej przywoływanych osiągnięć rządu z tego okresu jest fakt, że Bułgaria jako pierwszy kraj zaakceptowała niepodległość [[Macedonia Północna|Macedonii]], z którą stosunki w przeszłości nie zawsze układały się poprawnie. Jednak tak radykalna zmiana wizji politycznej była związana ze wzrostem nakładów finansowych na przebudowywaną administrację, co doprowadziło do zaciągnięcia przez Bułgarię [[Dług (ekonomia)|długu]] w [[Międzynarodowy Fundusz Walutowy|Międzynarodowym Funduszu Walutowym]]<ref>{{Cytuj stronę|url=https://edit.britannica.com/getEditableToc?tocId=253985|tytuł=''Bulgaria’s transition''|opublikowany=britannica.com|język=en|data dostępu=20 września 2010}}</ref>.
 
Rząd przetrwał ponad rok. W drugiej połowie 1992 Filipa Dimitrowa zaczął otwarcie krytykować [[Głowy państwaPrezydent Bułgarii|prezydent]] Żelu Żelewa, który zarzucił mu utrzymywanie status quo w służbach mundurowych, głównie w policji, gdzie ciągle pracowało wielu dawnych członków aparatu represyjnego. Wkrótce gabinet stracił także poparcie [[Ruch na rzecz Praw i Wolności|Ruchu na rzecz Praw i Wolności]], reprezentującego w parlamencie mniejszość turecką. 30 grudnia 1992 głosami posłów głównie tej partii oraz postkomunistycznej [[Bułgarska Partia Socjalistyczna|Bułgarskiej Partii Socjalistycznej]] uchwalono [[wotum nieufności]] dla premiera i jego ministrów<ref>{{Cytuj stronę|url=http://web.archive.org/web/20120301060457/http://www.ariasking.com/files/DemOrange.pdf|tytuł=''Orange People: A Brief History of Transnational Liberation Networks in East Central Europe''|autor=Fredo Arias-King|język=en|opublikowany=ariasking.com|data dostępu=20 września 2010}}</ref>. Na czele nowego gabinetu stanął popierany przez prezydenta bezpartyjny ekonomista [[Luben Berow]].
 
=== Działalność publiczna od 1992 ===