Objective-C: Różnice pomiędzy wersjami

Elementy składniowe, o jakie rozszerzono w tym celu język C, używają dwóch symboli: [] oraz [[@]] (rozszerzeń składni jest więcej, ale tylko te wchodzą w jakiekolwiek interakcje ze składnią języka C). Nawiasy kwadratowe są używane do wywoływania metod, natomiast @ do definicji specyficznych dla języka '''Objective-C'''. Istnieją też specjalnie dla '''Objective-C''' wprowadzone typy, istniejące już według reguł języka C, z których najważniejszym jest '''id'''. Typ ten jest uniwersalną "referencją„referencją do obiektu"obiektu” (dokładnie to wskaźnikiem, z punktu widzenia języka C). Podobnie jak to jest w Smalltalku, klasa może utworzyć obiekt po wywołaniu na obiekcie klasy metody new:

Do zaprogramowania czegokolwiek należy stworzyć [[Klasa (programowanie obiektowe)|klasę]]. Tworzy się ją dwuetapowo: najpierw w pliku <code>.h</code> definiujemy nagłówki metod oraz pola wewnątrz definicji <code>@interface</code>, a potem w pliku <code>.m</code> (pliku z definicjami fizycznymi) -– <code>@implementation</code>, gdzie zawierają się definicje metod.

Wartym wspomnienia elementem jest dodatkowa dyrektywa preprocesora <code>#import</code>, która odpowiada <code>#include</code>, lecz nie potrzebuje makrowartowników (plik raz wczytany w danej jednostce kompilacji nie będzie wczytany przy następnych dyrektywach <code>#import</code>).

W składni '''Objective-C''' istnieje mnóstwo podobieństw do [[Smalltalk]]a, co objawia się m.in. charakterystycznymi dla tego języka "wielosłownymi"„wielosłownymi” nazwami metod (zwanych selektorami), tzn. metoda ma w odpowiednich miejscach dwukropki i na tych pozycjach podczas wywoływania będą przekazywane argumenty, np.:

Kwestia statycznej typizacji i jednocześnie interakcji z językiem C wprowadza wiele zamieszania. O ile w Smalltalku "wszystko„wszystko jest obiektem"obiektem”, o tyle w '''Objective-C''' obiektem jest tylko to, co jest dostarczone przez samą nakładkę; elementy takie jak liczby całkowite, czy zmiennoprzecinkowe, są obsługiwane już zgodnie z językiem C. Wprowadza to też zamieszanie w samej definicji języka; przykładowo w kompilatorze [[GNU Compiler Collection|GCC]] można posługiwać się nazwą klasy jako typem statycznym (tzn. można używać np. Klasa*, gdzie Klasa jest klasą zdefiniowaną w Objective-C), natomiast w kompilatorze [[POC]] należy się posługiwać wyłącznie wskaźnikiem '''id''' dla obiektów Objective-C.

* dziedziczenie wyłącznie jednokrotne - realizowane w ten sposób, że nierozpoznana wiadomość zostanie przekazana do "superklasy"„superklasy” (klasy bazowej, w terminologii C++)

* koncepcja metaklas, w której klasa jest również obiektem, natomiast tworzenie "obiektu"„obiektu” jest czynnością wykonywaną przez klasę

Dodatkowo, POC i GCC potrafią implementować nakładkę Objective-C również na język C++, realizując koncepcję '''Objective-C++''' (pliki kompilowane mają wtedy rozszerzenie <code>.mm</code> zamiast <code>.m</code>). Kompilator POC, odmiennie niż GNU Objective-C, pracuje podobnie jak Cfront dla C++: na podstawie plików <code>.m</code> (<code>.mm</code>) generuje kod w języku C, który następnie podlega kompilacji jako język C (lub C++).