Kartuzi: Różnice pomiędzy wersjami

Mnisi kartuscy przez całe życie zachowują post od pokarmów mięsnych, a w każdy piątek, jak również w wigilię uroczystych świąt, poszczą o chlebie i wodzie. Kartuzi posiadają własny kalendarz liturgiczny. Językiem liturgicznym jest średniowieczna łacina. Msze święte sprawowane są w prastarym rycie kartuskim. Ryt ten posiada wiele elementów wspólnych z liturgią bizantyjską. Zakon kartuzów jako jedyny zachował tzw. małe officium ku czci Najświętszej Maryi Panny, które zawsze poprzedza poszczególne części rozbudowanej [[Liturgia godzin|liturgii godzin]]. Officium w całości jest śpiewane. Kartuzi bardzo dużą wagę przywiązują do tradycji i zachowania wierności swojej regule. Aby zachować wewnętrzne skupienie i ciszę, mnisi nie używają telefonów komórkowych, radia, telewizji ani internetu. Informacje ze świata przekazywane są mnichom przez przeora. Mnisi opuszczają klasztor jedynie w ostateczności, nie chcą, aby świat zewnętrzny burzył ich wewnętrzny pokój. Klasztor kartuzów zwykle położony jest na uboczu, otoczony murem nazywany jest [[Kartuzja|kartuzją]], mnisi żyją samotnie w oddzielnych [[erem]]ach z ogrodem. Eremy, odmiennie niż eremy [[Kameduli|kamedulskie]], połączone są ze sobą [[Krużganek|krużgankami]] tworząc jedną klasztorną całość. Życie wspólnotowe oparte jest na wspólnych modlitwach w kościele oraz świątecznych rekreacjach, na których zbiera się cała wspólnota. Raz w tygodniu mnisi udają się razem na spacer. Najbardziej czczonymi świętymi zakonu są [[Bruno Kartuz|św. Brunon]], [[Hugo z Lincoln|św. Hugo]], [[Antelm|św. Antelm]], [[Stefan z Châtillon|św. Stefan]]. Maksymą kartuzów jest zdanie ''Stat crux dum volvitur orbis!''. (''Krzyż stoi, podczas gdy świat się obraca'')