Helmut Kentler

Helmut Kentler (urodzony 2 września 1928 roku w Kolonii, zmarły 9 lipca 2008 roku w Hanowerze) - niemiecki psycholog, seksuolog i profesor pedagogiki socjalnej na uniwersytecie w Hanowerze. Autor koncepcji seksualności, również dziecięcej seksulności, które to po śmierci Kentlera znalazły się w ogniu krytyki, jako wybielające i lekceważące pedofilię.

Wykształcenie i studia

Po maturze Helmut Kentler planował studiować teologię z zamiarem zostania pastorem. Jednak ojciec wymógł na nim ukończenia nauki zawodu technicznego, w związku z czym Kentler ukończył naukę ślusarstwa w fabryce lokomotyw Henschel w Kassel, a następnie dostał się na studia na kierunek elektrotechnika w RTWH Aachen (w Akwizgran). Po śmierci ojca porzucił studia w Aachen. W latach 1953 i 1954 uczył się na tłumacza języka angielskiego i francuskiego.[1] Później studiował psychologię, medycynę, pedagogikę i filozofię w Szwajcarii i Freiburgu. Już w trakcie swoich studiów brał udział w wieloletnich badaniach nad pracującymi młodocianymi, które opisał w książce o pracy młodocianych w świecie przemysłowym. W 1959 publikuje swoją pierwszą książkę "Jugendarbeit in der Industriewelt" (Praca młodocianych w świecie przemysłowym), w której wspominał (jeszcze) przywiązanie do wiary chrześcijańskiej, o czym nie wspomina w późniejszych wydaniach. W 1960 roku kończy studia dyplomem z zakresu psychologii.

Praca pedagogiczna dla kościoła ewangelickiego, początek pracy naukowej

Po zakończeniu studiów pracował jako pracownik zajmujący się kształceniem młodocianych w ewangelickiej Akademii Arnoldshain. Następnie od 1962 do 1965 pracował jako pracownik naukowy i „pierwszy pedagog” w „Studienzentrum Josefstal (ewangelicki ośrodek pracy młodocianych) w Neuhaus am Schliersee. Teoria emancypacyjnej pracy młodocianych, rozwinięta głównie przez niego, czyni go znanym w całych Niemczech.[2] W następnym roku zostaje asystentem Klausa Mollenhauera w wyższej szkole pedagogicznej w Berlinie. Później zostaje kierownikiem działu pedagogiki socjalnej i kształcenia dorosłych w pedagogicznym centrum w Berlinie, a w latach 1967 do 1974 dyrektorem działu. W roku 1975 uzyskał tytuł doktora na uniwersytecie w Hanowerze pisząc pracę „Rodzice uczą się wychowania seksualnego”, która to praca ukazała się później drukiem i do lat 90. XX wieku osiągnęła zbiorczy nakład 30.000 egzemplarzy. W 1976 powołano go na stanowisko wykładowcy dla studiujących pedagogikę specjalną i szkolnictwo zawodowe na uniwersytecie w Hanowerze, gdzie wykładał do swojej emerytury w roku 1996.

Działalność zawodowa

Kentler należał do zwolenników „emancypacyjnej” pracy młodocianych i należał do edukatorów seksualnych w latach 60. i 70. XX wieku. Dzięki swojej pracy biegłego sądowego w sprawach dotyczących seksualności dzieci i młodocianych, zdobył pewną rozpoznawalność w kręgach fachowych. Od 1979 do 1982 był przewodniczącym Niemieckiego Stowarzyszenie Nauk Spoęłcznych do Badań nad Seksem (Deutschen Gesellschaft für Sozialwissenschaftliche Sexualforschung), później był w radzie organizacji Humanistische Union, poza tym był członkiem Niemieckiego Towarzystwa Badań nad Seksualnością (Deutschen Gesellschaft für Sexualforschung).

Z pracy z młodocianymi i młodymi dorosłymi podczas swych studiów i pięciu lat pracy w kościelnych instytucjach wychowawczych powstała jego "teoria emancypacyjnej pracy młodocianych" (Theorie emanzipatorischer Jugendarbeit). Kentler akcentował znaczenie harmonijnej współpracy pedagogów o różnych kompetencjach w ramach pedagogiki grupowej i pracy zespołowej oraz wglądu w zależności psychosocjalne procesu nauki i emancypacji dla młodocianych i dorosłych. Było to w latach 60. nowością w kościelnych instytucjach wychowawczych. Poza pracą zawodową Kentler udzielał się jako doradca i nauczyciel w różnych instytucjach i inicjatywach pedagogicznych, m.in. od 1970 do 1974 roku był w radzie pedagogicznej wspólnoty mieszkaniowej pomagajacej bezdomnym dzieciom i młodocianym przy ulicy Maxdorfer Steig (organizacja ta finansowana była przez Senat Landu i miasta Berlin).[4]

Podczas zamieszek studenckich w Berlinie Kentler był czasowo ekspertem psychologicznym przy przesłuchaniach policyjnych.[5] Z ruch wyzwolenia seksualnego studentów berlińskich w komunach i wspólnotach mieszkalnych powstało jego stanowisko popierające emancypacyjne wychowanie seksualne już w domu rodzicielskim[6], wyrażone w jego pracy doktorskiej z 1975 roku, które utorowało mu w dalszej jego pracy zawodowej drogę do statusu eksperta w sprawach wychowania seksualnego.

Pod koniec lat 60. Kentler umieścił w ramach eksperymentu wielu zaniedbywanych 13-15.latków, których ocenił jako wtórnie niedorozwiniętych umysłowo, pod opieką znanych sobie pedofilów aby dzięki ich opiece dokonać ich resocjalizacji i pozwolić im na stanie się dojrzałymi ludźmi.[7] Z uwagi na powiązane z tym eksperymentem czyny karalne opublikował informacje o nim dopiero kilkanaście lat później, po przedawnieniu się kar. Kentler spodziewał się po swoim eksperymencie, że dorośli pedofile pomogą młodocianym w osiągnięciu dojrzałości społecznej. To, że pedofile będą wedle wszelkiego prawdopodobieństwa zmuszać nieletnich do zabronionych zachowań seksualnych było dla Kentlera jasne. Skandal był publicznie dyskutowany w roku 2015, Grupa do spraw nieletnich z ramienia Senatu zleciła Teresie Nentwig z Uniwersytetu w Goettingen zbadanie tematu i ocenę odpowiedzialności władz.

Podczas przesłuchania przez Frakcję FDP w roku 1981 Kentler donosił: Ci ludzie przyjęli do siebie tych niepełnosprawnych umysłowo chłopców tylko bo byli w nich zakochani i lubili ich.[8] W opinii biegłego dla komisji senatu ds. Rodziny, Kobiet i Młodzieży opisał on w roku 1988 wyniki eksperymentu jako „pełny sukces”.[7] W tym czasie na skutek przedawnienia się Kentler nie musiał obawiać prawnych konsekwencji. Także podczas swojej działalności wykładowczej w Hanowerze utrzymywał kontakty z ofiarami eksperymentu jak i pedofilami, a w opinii biegłego dla berlińskiego sądu rodzinnego w początku lat 90. zalecał pozostawienie wykorzystywanego młodocianego dalej u swego rodzica adopcyjnego – pedofila, którego opisywał jako „naturalny talent pedagogiczny”. [9]