Amunicja przeciwpancerna: Różnice pomiędzy wersjami

* Ze wzrostem [[Kaliber broni|kalibru]] [[armata|armaty]] rośnie też ciężar pocisku i coraz trudniej jest nadać mu odpowiednią prędkość wylotową. Jednym z rozwiązań tego problemu jest tak zwana ''[[Pocisk podkalibrowy|amunicja podkalibrowa]] z odrzucanym sabotem'' (ang. ''Armour Piercing, Discarding Sabot''). Pocisk podkalibrowy ma znacznie mniejszą średnicę (kaliber) niż lufa armaty i otoczony jest [[Sabot (wojsko)|sabotem]], czyli specjalnym pierścieniem lub "koszulką" stabilizującą go w przewodzie lufy i zapobiegającą uciekaniu gazów prochowych nadających pociskowi energię kinetyczną. Sabot odpada od pocisku w momencie opuszczenia lufy. W porównaniu z pociskami przeciwpancernymi pełnokalibrowymi, pociski podkalibrowe charakteryzują się mniej więcej dwukrotnie większą przebijalnością pancerza. Po raz pierwszy amunicję tego rodzaju opracowano w roku [[1944]] dla angielskich armat przeciwpancernych kalibru [[Armata 6-funtowa|57 mm]] i [[armata 17-funtowa|76,2 mm]].

 

[[Plik:125mm Bm15 APFSDS.JPG|thumb|300px|Radziecki pocisk APFSDS typu [[BM15]] kalibru 125 mm]]

[[Plik:APFSDS-T-01.jpg|thumb|left|60px|Polski 30 mm pocisk typu APFSDS-T]]

* Nowoczesna odmiana pocisków podkalibrowych przystosowana do strzelania z [[Broń gładkolufowa|dział gładkolufowych]]. Pociski tego typu przypominają wyglądem [[strzała|strzałę]] z ostrym nosem, stabilizowaną w locie przez stateczniki, znajdujące się w tylnej części pocisku. Zazwyczaj produkowane są z bardzo twardego, ciężkiego metalu jak [[wolfram]] lub [[uran zubożony]]. Do tej kategorii należą amerykańskie pociski [[M827]] i [[M829]] wystrzeliwane z armaty [[M256]] stosowanej w [[czołg]]ach [[M1 Abrams]] w wersjach A1 i A2, także niemiecki [[DM33]] i [[DM43]].