Krajobraz: Różnice pomiędzy wersjami

Zonneveld (1990) traktuje krajobraz jako przestrzenny i materialny wymiar rzeczywistości ziemskiej i definiuje go jako „kompleksowy system składający się z form rzeźby i wód, roślinności i gleb, skał i atmosfery”<ref name=autonazwa1>A. Richling, J. Solon ''Ekologia krajobrazu'', Wyd. Nauk. PWN, Warszawa 1996, str.: 12.</ref>. Z kolei [[Jerzy Kondracki|Kondracki]] i [[Andrzej Richling|Richling]] (1983) definiują krajobraz jako „część [[epigeosfera|epigeosfery]], stanowiącą złożony przestrzenie [[geokompleks]] o swoistej strukturze i wewnętrznych powiązaniach”<ref name=autonazwa1 />. W definicji Godrona (1986) podkreślany jest fakt niejednorodności, swoistej ziarnistości: „krajobraz stanowi [[Heterogeniczność|heterogeniczny]] fragment terenu, złożony z powiązanych wzajemnie [[ekosystem]]ów”<ref>Forman, R.T.T. and M. Godron, ''Landscape Ecology'', John Wiley and Sons, Inc., Nowy Jork 1986.</ref>.

W ekologii krajobraz może być zdefiniowany jako ''[[fizjocenoza]], zbiór przestrzenny [[Ekosystem|ekosystemów]] o zbliżonej strukturze zewnętrznej (ekosystemy leśne, łąkowe, wodne), które połączone są procesem [[Obieg materii w przyrodzie|obiegu materii]] i przepływu energii, a także oddziaływaniem [[antropopresja|antropogenicznym]]''<ref>{{Cytuj|autor = Grażyna Łabno |tytuł = Ekologia – słownik encyklopedyczny |data = 2006 |isbn = 83-7407-017-X |miejsce = Wrocław |wydawca = wyd. Europa |oclc = 69448976}}</ref>. Jednakże taka definicja nie odróżnia krajobrazu od [[ekosystem]]u. Dodatkowo w krajobrazie występują obok siebie różne ekosystemy, np. w lesie występują jeziora, rzeki, torfowiska, polany itd.

* Krajobraz zajmuje wycinek przestrzeni i można go przedstawić na [[Mapa|mapie]].

Krajobraz (fizjocenoza, krajobraz ekologiczny) charakteryzuje się pewną ziarnistością i niejednorodnością (różna skala niejednorodności). Ponadto możemy mówić o hierarchii układów ekologicznych (różna wielkość – zawieranie się w sobie, różna złożoność). Zjawisko [[sukcesja ekologiczna|sukcesji]] odnoszone jest do różnych poziomów organizacji ekologicznej, bardzo rozbieżnych terytorialnie i być może funkcjonalnie. Bez wnikania w istotę tej hierarchii oraz klasyfikację poziomów, poprzestańmy na stwierdzeniu, że istnieją układy naturalnie wyodrębnione. Będą one wyodrębniającymi się terytorialnie, strukturalnie lub funkcjonalnie układami ekologicznymi o różnym statusie hierarchicznym ([[ekosystem]]y, [[biogeocenoza|biogeocenozy]], zbiorowiska, konsorcja, siedliska, [[synuzjum|synuzja]], [[biochora|biochory]], strefy itp.). Układem naturalnie wyodrębnionym może być zarówno żywiciel w stosunku do pasożyta, wyspa siedliskowa, drobny zbiornik, [[Zadrzewienia śródpolne|zadrzewienie śródpolne]], wyspa oceaniczna. Układy takie cechuje różny stopień wyodrębnienia z otoczenia. Na przykład zbiornik wodny bardziej wyodrębnia się z otoczenia niż zadrzewienie śródpolne – bo większe są różnice w charakterystykach środowiskowych. Organizmy żywe są przystosowane do różnych czynników środowiskowych (parametrów itp.). Nie ma jednak organizmu (gatunku), który byłby przystosowany maksymalnie do wszystkiego. Pewne czynniki środowiskowe, np. niska temperatura, duża wilgotność itp., negatywnie i ograniczająco oddziałują na jedne gatunki (zmniejszają szanse przeżycia – całkowicie lub tylko częściowo), podczas gdy inne gatunki są do nich zaadoptowane i znoszą je bez szkody (lub przynajmniej z mniejszą szkodą). Są jednocześnie takie oddziaływania abiotyczne, które niszczą wszystkie organizmy. To są właśnie lokalne katastrofy (pożar, wybuch wulkanu).

* [[Dawid Armand|Dawid L. Armand]]: ''Nauka o krajobrazie. Podstawy teorii i metody logiczno-matematyczne'', PWN, Warszawa 1980, s. 335

* Andrzej Richling, [[Jerzy Solon]]: ''Ekologia krajobrazu'', wydanie drugie zmienione i rozszerzone, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa 1996, s. 319