Wojna duńska (1864): Różnice pomiędzy wersjami

|czas = [[1 lutego]] -– [[30 października]] [[1864]]

|dowódca2 = [[Christian Julius de Meza]]<br />[[George Daniel Gerlach]] (od [[29 lutego]], [[1864]])

|straty1 = ok. 1 7001700 zabitych, rannych i wziętych do niewoli

|straty2 = ok. 1 5701570 zabitych, ok. 700 rannych i ok. 3 5503550 wziętych do niewoli

'''Wojna duńska 1864 roku''', znana także (głównie w historiografii anglosaskiej) jako '''II wojna o Szlezwik''' lub '''wojna duńsko-pruska''', to konflikt między koalicją [[Cesarstwo Austrii|Austrii]] i [[Królestwo Prus|Prus]] oraz [[Dania|Danią]], mający miejsce w [[1864]] roku.

W połowie [[XIX wiek]]uwieku monarcha duński władał również trzema położonymi na pograniczu księstwami: [[Księstwo Szlezwiku|Szlezwiku]], [[Księstwo Holsztynu|Holsztynu]] i [[Księstwo Saksonii-Lauenburga|Saksonią-Lauenburg]], połączonymi z Danią [[unia personalna|unią personalną]]. Księstwa te (oprócz Szlezwiku) należały do [[Związek Niemiecki|Związku Niemieckiego]]. W roku [[1863]] król duński [[Fryderyk VII]] rozpoczął starania o ich przyłączenie do Danii.

[[1 lutego]] 1864 roku wojska koalicyjne przekroczyły graniczną rzekę [[Eider]]. Na morzu Dania w marcu 1864 zastosowała blokadę morską pruskich portów, lecz po nierozstrzygniętej [[Bitwa pod Helgolandem (1864)|bitwie morskiej pod Helgolandem]] eskadry duńskiej z eskadrą austriacko-pruską 9 maja 1864, blokada została zakończona. Walki na lądzie trwały do [[30 września]] 1864 roku i zakończyły się klęską Danii.

Bismarck doskonale zdawał sobie sprawę z możliwości, jakie jego polityce stwarza zakończony właśnie konflikt. Doprowadził do (teoretycznie uczciwego) podziału zajętych księstw, które poddano pod administrację obydwu biorących udział w konflikcie państw. W rezultacie Holsztyn uzyskała Austria, natomiast Szlezwik – Prusy. Do Prus włączono także Lauenburg. Bismarck wymusił też na Austrii zgodę na przeniesienie bazy pruskiej marynarki wojennej z [[Gdańsk]]a do [[Kilonia|Kilonii]] w Holsztynie, wybudowanie dwóch traktów strategicznych łączących Szlezwik z Lauenburg wraz z otrzymaniem zgody na budowę umocnień w Holsztynie. Układ taki dawał Prusom odpowiednie zaplecze i zarazem doskonały pretekst do następnej wojny – z [[wojna prusko-austriacka|Austrią]], która miała wybuchnąć w niecałe dwa lata później.

W wyniku podziału Szlezwiku i Holsztynu niemiecka opinia publiczna odwróciła się od Austrii, gdyż w powszechnym mniemaniu obowiązkiem cesarza (jako głowy najważniejszego z państw Związku Niemieckiego) była obrona niezawisłości księstw. Niechętnie przyjęto więc potraktowanie przez Franciszka Józefa tego konfliktu jako okazji do powiększenia obszaru własnego państwa, tym bardziej, że zdawano sobie sprawę z braku związków łączących Holsztyn z odległą Austrią<ref>Grodziski Stanisław, Franciszek Józef I, Ossolineum, Wrocław 1990.</ref>.