Spodziewając się uderzenia [[Maksym Krzywonos|Krzywonosa]] (ok. 600060000 ludzi, w tym 200020000 zaprawionych w boju weteranów i 400040000 czerni) [[Jeremi Wiśniowiecki]] zajął [[Starokonstantynów|Konstantynów]] i założył obóz nad rzeczką [[Szychówka|Szychówką]]. Wojsko polskie rozwinięte zostało wzdłuż rzeki [[Słucz (dopływ Horynia)|Słuczy]]. Wysłany [[Podjazd (wojsko)|podjazd]] doniósł o zbliżającym się nieprzyjacielu. Wkrótce na prawym brzegu rzeki Słucz pokazała się potężna armia kozacka. Armia polska była ustawiona w tradycyjny dla siebie sposób: na prawym skrzydle ustawiona była jazda Krzysztofa Koryckiego i Janusza Tyszkiewicza, na lewym skrzydle stał z jazdą Wiśniowiecki, a w centrum piechota z artylerią. Nieprzyjaciel stanął za rzeką, pozwalając przeprawić się polskim harcownikom. Po krótkich utarczkach harcownicy polscy wycofali się. Krzywonos ufny w swoją przewagę liczebną ruszył do frontalnego natarcia. Na przedzie uderzył na Polaków Iwan Hira wraz z białocerkiewskim pułkiem jazdy, wypierając Polaków za rzekę. Przeprawy bronił [[oberszter]] [[Samuel Osiński]] wraz z [[kompania|kompanią]] [[muszkieter]]ów i kilkoma działkami [[regiment]]owymi, przy wsparciu baterii kilku dział Wiśniowieckiego. Ogień był tak duży, że Kozacy wycofali się zmieszani. Teraz na Kozaków uderzyło kilka [[chorągiew (wojsko)|chorągwi]] jazdy, ścigając uciekających aż do oddalonego o półtorej mili [[tabor wojskowy|taboru]] [[Kozacy zaporoscy|kozackiego]]. Następnie jazda opanowała okoliczne wzgórza, czekając na nadejście piechoty i artylerii, niezbędnych do szturmu na tabor. Wobec zapadającego zmierzchu i znacznej przewagi liczebnej armii kozackiej zrezygnowano ze zdobywania taboru i wycofano jazdę z powrotem na polski brzeg rzeki. Tego dnia wojska kozackie straciły 2-3 tys. ludzi, nie licząc jeńców (m.in. Połujana).
