Elvis Presley: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 28:
|pochodzenie =
}}
'''Elvis Aaron Presley''' (wym. [{{IPA|ˈpɹɛsli}}]<ref>{{Cytuj książkę
Jedna z ważniejszych ikon popkultury XX wieku, znany powszechnie jako Elvis, często nazywany „Królem Rock and Rolla” lub po prostu „Królem”. Wykonywał muzykę z pogranicza takich gatunków jak między innymi: [[rock]], [[Muzyka pop|pop]], [[Muzyka country|country]], [[rock and roll]], czy [[rockabilly]]<ref name="p1">{{Cytuj |autor = Richie Unterberger |tytuł = Elvis Presley – Biography |opublikowany = [[AllMusic]] |url = https://www.allmusic.com/artist/elvis-presley-mn0000180228/biography |cytat = Genre: Pop / Rock Country Styles: Contemporary Pop/Rock, Early Pop/Rock, Rock & Roll, Rockabilly, AM Pop, Country-Pop, Traditional Country, Progressive Country |język = en}}</ref>.
Urodzony w [[Tupelo (Missisipi)|Tupelo]] przeprowadził się z rodziną do [[Memphis]], gdy miał trzynaście lat. Jego muzyczna kariera zaczęła się w 1954 roku, gdy rozpoczął współpracę z właścicielem [[Sun Records]], [[Sam Phillips|Samem Phillipsem]]. W listopadzie 1956 zadebiutował w filmie ''[[Kochaj mnie czule]]''. W roku 1958 został powołany do armii, a dwa lata później powrócił do nagrywania. Przez większość lat 60.XX wieku Presley grał w filmach i nagrywał do nich ścieżki dźwiękowe. Po siedmioletniej przerwie wrócił do śpiewania na żywo w 1968. W roku 1973 Presley wziął udział w ''[[Aloha from Hawaii]]'', pierwszym koncercie nadawanym przez satelitę. Po wielu latach nadużywania leków Presley zmarł nagle 16 sierpnia 1977 roku.
Szacowany nakład ze sprzedaży wszystkich wydawnictw muzycznych Presleya na całym świecie sięgnął ponad 600 milionów płyt<ref>{{Cytuj stronę |url = https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music/news/elvis-75-hundredsong-box-set-celebrates-late-rock-singers-75th-birthday-1805390.html |tytuł = 'Elvis 75' hundred-song box set celebrates late rock singer’s 75th birthday |data = 2009-10-19 |opublikowany = The Independent |język = en |data dostępu = 2014-12-19}}</ref>. Został określony przez [[Billboard (tygodnik)|magazyn Billboard]] najlepszym artystą lat pięćdziesiątych. Po śmierci został pożegnany przez prezydenta Stanów Zjednoczonych [[Jimmy Carter|Jimmy’ego Cartera]] słowami: „Jego muzyka, jego osobowość zmieniły oblicze amerykańskiej kultury. Elvis Presley był symbolem buntowniczego ducha naszego narodu”<ref name="encyklopedia">{{cytuj książkę |nazwisko = Weiss |imię = Wiesław |tytuł = Rock Encyklopedia |wydawca = Iskry
== Życiorys ==
Linia 68:
=== Powrót do śpiewania ===
[[Plik:Elvis Presley Publicity Photo for The Trouble with Girls 1968.jpg|mały|277x277px|Elvis Presley w 1968.
[[Plik:Graceland cross.jpg|mały|lewo|150px|Pomnik pamięci]]
Po ośmioletniej przerwie powrócił do występów na żywo w 1968. Pod koniec czerwca w [[Burbank (hrabstwo Los Angeles)|Burbank]] nagrał koncert, który stacja [[NBC]] wyemitowała 3 grudnia 1968 roku pod nazwą „Elvis”. Później znany jako [[Elvis (NBC TV Special)|'68 Comeback Special]], program zawierał wykonane przez Elvisa piosenki z udziałem publiczności. Występ zdobył 42 procent ogółu całkowitej widowni<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 293, 296}}</ref>.
Linia 86:
Elvis z małżonką złożyli dokumenty rozwodowe 18 sierpnia 1973<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 474}}</ref>. Ostateczny wyrok zapadł 9 października<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Jorgensen |imię = Ernst |tytuł = Elvis Day by Day: The Definitive Record of His Life and Music |wydawca = Ballantine |data = 1999 |nazwisko2 = Guralnick |imię2 = Peter |strony = 329}}</ref>. Elvis zmarł 16 sierpnia 1977 we własnej posiadłości w Memphis, na dzień przed planowanym rozpoczęciem swojej kolejnej trasy koncertowej<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 645–648}}</ref>. Oficjalnie podaną przyczyną było zatrzymanie akcji serca. Jego pogrzeb odbył się 2 dni później, 18 sierpnia 1977<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Matthew-Walker |imię = Robert |tytuł = Elvis Presley. A Study in Music |data = 1979 |strony = 26}}</ref>.
Dziennikarz Tony Scherman napisał w pierwszych miesiącach 1977 roku: „Elvis Presley stał się karykaturą. Nie jest już tak energiczny, jaki był wcześniej. Ma ogromną nadwagę. Jego umysł jest niszczony przez leki, które codziennie zażywa. Jest wyczerpany, co widoczne jest na jego występach”<ref>https://www.southingtonschools.org/userlogin.cfm?resourceid=5339&filename=The%20Death%20of%20Elvis%2Edocx.</ref>. W [[Alexandria (Luizjana)|Aleksandrii w Luizjanie]] piosenkarz był na scenie mniej niż godzinę i był „niemożliwy do zrozumienia”<ref name="ReferenceB">{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 628}}</ref>. Presley nie pojawił się w [[Baton Rouge]]. Nie był on w stanie wstać z łóżka, a reszta jego trasy koncertowej została odwołana<ref name="ReferenceB" />. Mimo pogorszenia się jego stanu zdrowotnego nadal wyruszał w trasy koncertowe. W [[Rapid City (Dakota Południowa)|Rapid City w Dakocie Południowej]] „piosenkarz był tak zdenerwowany, że z trudem mógł swobodnie mówić do publiczności”. Według historyka zajmującego się życiem i karierą Elvisa Presleya, Samuela Roya, „nie był on w stanie wykonać żadnego prostego ruchu”. Inny historyk zajmujący się problematyką życia ikony, Peter Guralnick wspomina o tym, jak „fani stawali się coraz bardziej rozczarowani, a Elvis to obserwował, będąc ograniczony tylko do życia w swoim pokoju w [[Graceland]]”<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 634}}</ref>. Kuzyn Elvisa, Billy Smith, przypominał jak Elvis mógł godzinami siedzieć przed telewizorem i oglądać swoje ulubione skecze [[Monty Python]]a lub swoje własne koncerty z lat pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i początku lat siedemdziesiątych. Jego krewny zaobserwował jednak, że piosenkarz stawał się coraz bardziej obsesyjny<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 212, 642}}</ref>.
Piosenka pod tytułem ''Way Down'', która ujrzała światło dzienne 6 czerwca 1977 roku, stała się ostatnim hitem nagranym przez Presleya za jego życia.
Książka ''Elvis: Co się stało?'', napisana przez jego ochroniarzy w odwecie za zwolnienie ich przez jego ojca w lipcu 1976 roku (powodem były próby pobicia dealerów narkotykowych zaopatrujących Presleya i powstrzymania go od dalszego zażywania, m.in. [[Petydyna|demerolu]] – dane z wywiadu braci West, zawartego w filmie „This is Elvis” z 1981 roku<ref>{{Cytuj |url = https://www.youtube.com/watch?v=gCy2WoRKX8Y |tytuł = YouTube<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = youtube.com |język = fr |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>) została opublikowana 5 sierpnia 1977<ref>Stanley, David; Coffey, Frank. The Elvis Encyclopedia, s. 148.</ref>. Była to pierwsza książka, mówiąca o „prawdziwym rock’n’rollowym życiu Elvisa” i o zażywaniu przez niego narkotyków. To był wielki cios w stronę piosenkarza. Zniszczony książką, próbował on powstrzymać jej produkcję, oferując duże sumy pieniędzy wydawnictwu<ref>Elvis the #1 Hits: The Secret History of the Classics, s. 79.</ref>. W momencie tej afery cierpiał on na wiele dolegliwości, m.in. na [[Jaskra|jaskrę]], [[Nadciśnienie tętnicze|wysokie ciśnienie krwi]], [[Zapalenie wątroby|uszkodzenie wątroby]] i [[Jelito grube|jelita grubego]], spowodowane nadużywaniem narkotyków<ref>{{Cytuj |url = http://www.guardian.co.uk/theobserver/2002/aug/11/features.magazine27 |tytuł = Elvis special: Doctor Feelgood | From the Observer | The Guardian<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = guardian.co.uk |język = en |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>.
Presley miał wylecieć z [[Memphis]] w godzinach popołudniowych 16 sierpnia 1977 roku, aby rozpocząć swoją następną trasę koncertową w stanie [[Maine]], w mieście Portland<ref>{{Cytuj |url = http://www.elvis-in-concert.com/ |tytuł = elvis-in-concert.com<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = elvis-in-concert.com |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. Tego popołudnia, jego dziewczyna [[Ginger Alden]], znalazła go nieprzytomnego w łazience jego posiadłości w Memphis, [[Graceland]]. [[Resuscytacja krążeniowo-oddechowa]] i próby przywrócenia go do życia zawiodły. Jego śmierć została oficjalnie potwierdzona o godzinie 15:30 w Baptist Memorial Hospital.
Następnego dnia, dziesiątki tysięcy ludzi zgromadziły się u bram Graceland, chcąc po raz ostatni zobaczyć ikonę kultury masowej w otwartej trumnie. Jeden z kuzynów Elvisa, Billy Mann, wziął 18 000 dolarów amerykańskich za dostarczenie zdjęcia martwego artysty. Zdjęcie pojawiło się na okładce numeru „National Enquirer”. Numer ten stał się najbardziej kupowanym w historii tego magazynu<ref>Hopkins, Jerry. Elvis–The Biography, s. 386.</ref>. Wkrótce, także jego dziewczyna Ginger Alden próbowała dorobić się na jego śmierci. Zaoferowała, za 105 000 dolarów amerykańskich, artykuł o jej życiu i relacjach z piosenkarzem, temu samemu magazynowi, na którym pojawiło się zdjęcie martwego Presleya. Gazeta, która nie chciała mieć wytoczonej sprawy, nie wyraziła zgody na jej propozycję w związku z problemami prawnymi kobiety<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Guralnick |imię = Peter |tytuł = Careless Love: The Unmaking of Elvis Presley |data = 1999 |strony = 660}}</ref>. Presley nie przekazał jej nic w swoim testamencie<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = Victor |imię = Adam |tytuł = The Elvis Encyclopedia |data = 2008 |strony = 581–582}}</ref>.
Linia 109:
[[Plik:Designation of Graceland Mansion as a National Historic Landmark 2006.jpg|mały|195px|Graceland jako [[National Historic Landmark|Narodowy Pomnik Historyczny USA]] – desygnacja (marzec 2006)]]
W 2006 roku posiadłość została zakwalifikowana jako [[National Historic Landmark|Narodowy Pomnik Historyczny USA]]<ref>{{Cytuj |url = http://archive.is/gLMB |tytuł = National Historic Landmarks Program (NHL)<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>.
[[Plik:Graceland mansion.jpg|mały|125px|Graceland]]
Linia 117:
W 2005 roku trzy dawne hity Presleya: ''Jailhouse Rock'', ''One Night/I Got Stung'' i ''It’s Now or Never'' ponownie podbiły listy przebojów w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. Siedemnaście singli zostało ponownie wydanych w 2005 roku, z czego pięć było na pięciu pierwszych miejscach list przebojów w Wielkiej Brytanii jednocześnie.
Magazyn ''Forbes'' określił Presleya jako najwięcej zarabiającego nieżyjącego celebrytę z rocznym dochodem 45 milionów dolarów amerykańskich<ref>{{Cytuj |url = https://www.forbes.com/business/2007/10/29/dead-celebrity-earning-biz-media-deadcelebs07_cz_lg_1029celeb_land.html |tytuł = Top-Earning Dead Celebrities – Forbes.com<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = forbes.com |archiwum = https://web.archive.org/web/20071101050914/https://www.forbes.com/business/2007/10/29/dead-celebrity-earning-biz-media-deadcelebs07_cz_lg_1029celeb_land.html |zarchiwizowano = 2007-11-01 |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. W 2006 roku został on zdegradowany do drugiej pozycji na tej liście<ref>[http://archive.is/20121208153548/https://www.forbes.com/2006/10/23/celebrities-earnings-fame-tech-media-06deadcelebs-cx_lr_topearnintro.html Top-Earning Dead Celebrities – Forbes.com<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>. W 2007 i 2008 roku ponownie piastował pierwsze miejsce<ref>{{Cytuj |url = https://www.forbes.com/2007/10/26/top-dead-celebrity-biz-media-deadcelebs07-cz_lg_1029celeb.html |tytuł = Top-Earning Dead Celebrities<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = forbes.com |język = en |data dostępu = 2017-11-23}}</ref><ref>{{Cytuj |url = https://www.forbes.com/2008/10/27/top-dead-celebrity-biz-media-deadcelebs08-cz_ph_1027celeb.html |tytuł = Top-Earning Dead Celebrities<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = forbes.com |język = en |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. Po śmierci Michaela Jacksona w 2009 roku został on zdegradowany do czwartej pozycji na tej liście<ref>{{Cytuj |url = https://www.forbes.com/2009/10/27/top-earning-dead-celebrities-list-dead-celebs-09-entertainment_land.html |tytuł = Attention Required!<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = www.forbes.com |archiwum = http://archive.is/20120731182631/https://www.forbes.com/2009/10/27/top-earning-dead-celebrities-list-dead-celebs-09-entertainment_land.html |zarchiwizowano = 2012-07-31 |data dostępu = 2019-12-29}}</ref>. W 2010 roku, ponownie powrócił on do drugiej pozycji<ref>[http://archive.is/20120730101503/https://www.forbes.com/2010/10/21/michael-jackson-elvis-presley-tolkien-business-entertainment-dead-celebs-10_slide_3.html In Pictures: The 13 Top-Earning Dead Celebs – No. 2 Elvis Presley – Forbes.com<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>. Utrzymał ją także w roku 2011.
Według szacunków z połowy 2011 roku, jest aż 15 tys. różnych rodzajów gadżetów związanych z Elvisem Presleyem<ref>http://latimesblogs.latimes.com/nationnow/2011/08/elvis-presley.html.</ref>.
5 maja 2010 roku, blisko 33 lata od śmierci „Króla” jego osobisty lekarz – dr [[George Nichopoulos|George Constantine Nichopoulos]], który był obecny przy znalezieniu martwego Presleya w jego toalecie ujawnił nową teorię ws. śmierci legendy rock’n’rolla. Zdaniem medyka Presley zmarł nie na atak serca, lecz wskutek chronicznego zatwardzenia, spowodowanego [[Niedrożność jelit|niedrożnością jelit]], które mogło być uleczone jedynie operacyjnie poprzez zabieg [[Kolostomia|kolostomii]] mający na celu usunięcie części [[Okrężnica (anatomia)|okrężnicy]] chorego, ale Elvis z różnych przyczyn nie zgodził się na zabieg, co prawdopodobnie kosztowało go życie<ref>{{Cytuj |url = http://www.bostonherald.com/inside_track/inside_track/2010/05/elvis_presley%E2%80%99_irregular_life_%E2%80%93_and_death |tytuł = Elvis Presley’ irregular life – and death | Boston Herald<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = bostonherald.com |język = en |data dostępu = 2017-11-23}}</ref><ref>{{Cytuj |url = http://www.news.com.au/entertainment/music/a-little-less-constipation-elvis-killed-by-bad-bowel-action-doctor-says/story-e6frfn09-1225863478454 |tytuł = A little less constipation... Elvis killed by bad bowel action, doctor says<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = news.com.au |data dostępu = 2017-11-23}}</ref><ref>{{Cytuj |url = http://movies.rediff.com/report/2010/may/06/heres-what-really-killed-elvis-presley.htm |tytuł = Here’s what really killed Elvis Presley – Rediff.com Movies<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = movies.rediff.com |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. Przez jakiś czas wokół jego śmierci krążyło wiele wątpliwości, gdyż wielu fanów nie mogło i nie chciało w nią uwierzyć. Według nich, Elvis wcale nie umarł, a jego śmierć była wielką mistyfikacją. Według jednej z wersji skremowano jego „brata bliźniaka” lub woskową figurę, a on sam wiedzie do dziś życie na marginesie świata. Obecnie aspekt jego śmierci został skwapliwie wyjaśniony, np. w biografiach napisanych przez najbliższe mu osoby.
W listopadzie 2018 roku został pośmiertnie uhonorowany najwyższym amerykańskim odznaczeniem, [[Prezydencki Medal Wolności|Prezydenckim Medalem Wolności]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Elvis Presley Awarded the Presidential Medal of Freedom |data dostępu = 2019-11-28 |opublikowany = www.graceland.com |url = https://www.graceland.com/elvis-news/posts/elvis-presley-awarded-the-presidential-medal-of-freedom}}</ref>.
Linia 134:
Mimo pozytywnego wizerunku, jaki zyskał Presley w oczach Afroamerykanów, w połowie 1957 roku pojawiła się plotka o jego [[Rasizm|rasistowskich poglądach]]. Mówiła ona, że Presley wypowiedział się o czarnoskórych w następujący sposób: „Jedyną rzeczą, jaką czarni mogą dla mnie zrobić, jest kupowanie moich płyt i pastowanie moich butów”. Dziennikarz z afroamerykańskiego tygodnika „Jet”, Louis Robinson, postanowił śledzić te plotki. W trakcie kręcenia ujęć do kolejnego filmu-musicalu Presleya, ''Jailhouse Rock'', dziennikarz przeprowadził krótki wywiad z gwiazdą. Presley zaprzeczył, aby padła taka wypowiedź lub też w jakikolwiek inny sposób popierał poglądy rasistowskie. Jednak Robinson nie uwierzył Presleyowi, a wręcz był przekonany po wysłuchaniu zeznań wielu osób, że Elvis był zdeklarowanym [[Rasizm|rasistą]]<ref name=Guralnick /><ref name=autonazwa3>[http://www.ferris.edu/JIMCROW/question/mar06/ Question of the Month – Jim Crow Museum at Ferris State University<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>. Czarnoskóry wykonawca bluesowy Ivory Joe Hunter, który słyszał plotkę, po wizycie w Graceland jednego późnego popołudnia powiedział o Presleyu: „Był jednym z najbardziej uprzejmych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałem”<ref>Guralnick, Peter. Last Train to Memphis: The Rise of Elvis Presley, s. 426.</ref>. Mimo że plotka została praktycznie całkowicie zdementowana po wizycie Huntera, przez dziesiątki lat była wykorzystywana przeciwko Presleyowi<ref name=autonazwa1>{{cytuj pismo |tytuł = Helen Kolawole: He wasn’t my king |url = http://www.guardian.co.uk/music/2002/aug/15/elvis25yearson.elvispresley |czasopismo = The Guardian}}</ref>.
Zazdrość i niechęć, która powodowała i napędzała takie zachowania, była spowodowana tym, że Elvis u szczytu kariery miał „rzucić swoich czarnych przyjaciół w niepamięć”<ref name=autonazwa3 />. W XXI wieku stwierdzenie, że „Presley ukradł muzykę czarnym”, znajduje jeszcze zwolenników<ref name=autonazwa1 /><ref name=autonazwa5>Myrie, Russell. Don’t Rhyme for the Sake of Riddlin’: The Authorized Story of Public Enemy, s. 123–124.</ref>. Znanym afroamerykańskim artystą, który odrzucał tę plotkę, był [[Jackie Wilson]], który powiedział: „Wielu ludzi oskarżało Elvisa o «kradzież czarnej muzyki», gdy tak naprawdę prawie każdy afroamerykański wykonawca skopiował wizerunek i ruchy Elvisa”<ref>{{Cytuj |url = http://news.google.com/newspapers?nid=1129&dat=20020815&id=15INAAAAIBAJ&sjid=YnADAAAAIBAJ&pg=3942,3866464 |tytuł = Pittsburgh Post-Gazette – Google News Archive Search<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = news.google.com |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. Podczas całej kariery Presley odrzucał jakiekolwiek stwierdzenia o swoich rasistowskich poglądach.
== Symbol seksu 69 ==
Linia 142:
Mimo tego, że wizerunek Elvisa był określany jako ikona [[Heteroseksualizm|heteroseksualności]], to niektórzy krytycy mówią o tym, że był on „niejednoznaczny”. Brett Farmer, widząc Presleya tańczącego i śpiewającego w filmie ''Jailhouse Rock'', określił go jako przedstawiającego „specyficzny i w pewien sposób inny erotyczny styl płci męskiej”<ref>Farmer, Brett. Spectacular Passions: Cinema, Fantasy, Gay Male Spectatorships. 2nd ed. s. 86.</ref>. Według Yvonne Tasker, „Elvis pokazał nowy obraz heteroseksualnej białej klasy robotniczej jako agresywnej”<ref>Tasker, Yvonne. „Cowgirl Tales”. In: Codell, Julie F., editor. Genre, Gender, Race, and World Cinema: An Anthology, s. 208.</ref>.
Obwołanie Elvisa Presleya symbolem seksu, przyczyniło się do powstawania plotek o jego romansach z Hollywoodzkimi gwiazdami filmowymi. Kobiety, o których mówiono, że romansowały z Elvisem Presleyem to [[Natalie Wood]] (w latach pięćdziesiątych), [[Connie Stevens]] i [[Ann-Margret]] (w latach sześćdziesiątych), [[Candice Bergen]] i [[Cybill Shepherd]] (w latach siedemdziesiątych). June Juanico, jedna z wcześniejszych dziewczyn Presleya, obwiniała Parkera za dobieranie mu partnerek z myślą o zarobku<ref>{{Cytuj |url = http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/1997/08/03/PK55860.DTL |tytuł = Girls! Girls! Girls! / From small-town women to movie stars, Elvis loved often but never true – SFGate<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = sfgate.com |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. Presley, jednakże, nie czuł się komfortowo, gdy plotkowano o jego romansach w sferach aktorskich [[Hollywood]]. Tym bardziej że większość romansów, o których mówiono, było nieprawdziwych<ref>Kirchberg, Connie; Hendrickx, Marc. Elvis Presley, Richard Nixon, and the American Dream.</ref>.
== Legenda ==
[[Plik:Graceland Randers 05.JPG|mały|lewo|105px|Pomnik Presleya w Danii]]
[[Plik:Elvis Presley's star.jpg|mały|145px|Gwiazda króla w [[Aleja Gwiazd w Los Angeles|Hollywood Walk of Fame]]]]
„Przed Elvisem nie było niczego”, powiedział członek brytyjskiego zespołu rockowego The Beatles, [[John Lennon]]<ref>{{Cytuj |url = http://www.elvis.com/about-the-king/quotes/quotes_about_elvis.aspx |tytuł = Quotes about Elvis<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = elvis.com |archiwum = https://web.archive.org/web/20141026011226/http://www.elvis.com/about-the-king/quotes/quotes_about_elvis.aspx |zarchiwizowano = 2014-10-26 |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>.
Po pierwszym występie w ''[[The Ed Sullivan Show]]'' w 1956 roku Presley został zauważony i był w centrum uwagi całego narodu amerykańskiego<ref>{{Cytuj |url = http://www.cbsnews.com/news/how-big-was-the-king/ |tytuł = How Big Was The King? – CBS News<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> |opublikowany = cbsnews.com |język = en |data dostępu = 2017-11-23}}</ref>. Jako jeden z prekursorów „rock’n’rolla”, nie był on tylko kimś, kto określił tylko nowy gatunek w muzyce, ale odcisnął swój ślad także w kulturze młodzieżowej i w modzie<ref>Sadie, Stanley, editor. The Norton/Grove Concise Encyclopedia of Music, s. 638.</ref>. Rock’n’roll, mając swoje początki w twórczości czarnoskórych amerykanów, nie był popularny aż do czasu pojawienia się Elvisa. Presley, „będąc białym i brzmiąc jak czarnoskóry, otworzył drzwi do kultury popularnej dla Afroamerykanów”. Wraz z pojawieniem się Presleya narodził się nowy rodzaj akceptacji rasowej<ref>Bertrand, Michael T. Race, Rock, and Elvis, s. 94.</ref>. Czarnoskóry pionier rock’n’rolla [[Little Richard]] powiedział: ''On był integratorem. Elvis był jak zbawienie. Nigdy nie puściliby muzyki czarnoskórych, gdyby nie on. On otworzył drzwi dla muzyki czarnoskórych.''<ref>Rodman, Gilbert B. Elvis After Elvis, The Posthumous Career of a Living Legend, s. 193.</ref> [[Al Green]], czarnoskóry artysta, który był prekursorem innego gatunku – [[soul]]u, powiedział: „On rozkruszył lód dla nas wszystkich”<ref name="ReferenceC">{{Cytuj książkę |nazwisko = Victor |imię = Adam |tytuł = The Elvis Encyclopedia |data = 2008 |strony = 356}}</ref>. Elvis Presley zwrócił także uwagę ludzi na świat muzyki. W wieku dwudziestu jeden lat, kiedy pojawił się w telewizyjnym show Sullivana, został jednym z najpopularniejszych ludzi na całej planecie<ref>Arnett, Jeffrey Jensen. Adolescence and Emerging Adulthood: A Cultural Approach, s. 400.</ref>.
Nazwisko, głos i image Presleya są bez zastanowienia rozpoznawane przez większość populacji ludzkiej dookoła globu<ref>Doss, Erika Lee. Elvis Culture: Fans, Faith, and Image.</ref>. Zainspirował on wielu odtwórców. Od dekad, stanowi on najczęściej odwzorowywaną osobistość przez odtwórców. W Stanach Zjednoczonych każdy stan ma swój fanklub Elvisa, z wyjątkiem trzech. Fankluby są także w wielu innych krajach na całej planecie<ref>Lott, Eric. „All the King’s Men: Elvis Impersonators and White Working-Class Masculinity”. In: Stecopoulos, Harry; Uebel, Michael, editors. Race and the Subject of Masculinities. Duke University Press; 1997.</ref>. Według wielu ankiet i badań Presley jest największym człowiekiem w dziejach kultury popularnej. „Elvis Presley jest największym artystą XX wieku” – powiedział kompozytor [[Leonard Bernstein]]. „On rozpoczął nową falę i zmienił wszystko – muzykę, język, modę. Od tego zaczęła się ta cała rewolucja społeczno-kulturalna. Lata sześćdziesiąte powstały z tego.” – powiedział [[Bob Dylan]], wokalista będący jedną z głównych postaci kultury masowej od ponad czterech dekad<ref>Keogh, Pamela Clarke. Elvis Presley: The Man, The Life, The Legend. Simon & Schuster; 2004.</ref>. Dylan powiedział, że gdy pierwszy raz słyszał Presleya, było to jak „prawdziwa ucieczka z więzienia”<ref name="ReferenceC" />.
Linia 155:
Legenda „króla rock-and-rolla” przetrwała jego śmierć. Miliony jego fanów w ogóle nie przyjęły tego faktu do wiadomości, wierząc, że uciekł on w prywatność i wiedzie gdzieś spokojne życie na marginesie wielkiego świata. Do dziś, choć coraz rzadziej, bulwarowe pisma przynoszą informacje o jego miejscach schronienia. Jego muzyka ciągle utrzymuje popularność. Doczekał się też wielu [[Tribute band|trybutowych]] artystów, którzy z mniejszym lub większym powodzeniem naśladują jego muzykę i sceniczną osobowość.
Elvis P. jest wymieniony w piosence pt. ''[[Czas ołowiu]]'' z repertuaru polskiej grupy [[Budka Suflera]]. Autorem tekstu jest [[Marek Dutkiewicz]], a kompozytorem [[Romuald Lipko]]<ref>{{cytuj książkę |autor = Marek Dutkiewicz |tytuł = Jolka, Jolka pamiętasz? |wydawca = Wydawnictwo Edipresse Książki |miejsce = Warszawa |rok = 2015 |strony = 117–119 |isbn = 9788379450664}}</ref>.
== Dyskografia ==
| |||