Lusławice (województwo małopolskie): Różnice pomiędzy wersjami

W XIX w. - naNa terenie byłego ośrodka arian - został wybudowany w XIX w. dwór, który z początkiem XX w. przeszedł na blisko 75 lat w posiadanie rodziny Vayhingerów, co zostało udokumentowane aktem kupna całej posiadłości przez polityka i notariusza tarnowskiego [[Adolf Vayhinger|Adolfa Vayhingera]] w 1907 r<ref>https://www.parlament.gv.at/WWER/PARL/J1848/Vayhinger.shtml</ref>. Jego syn, Stanisław, utrzymywał kontakty towarzyskie z właścicielami majątku Meysnerów w pobliskich [[Charzewice|Charzewicach]], gdzie od 1911 r. dziedziczką została córka [[Jacek Malczewski|Jacka Malczewskiego]], Julia. Poprzez tę znajomość dwie siostry Jacka, Bronisława i niedawno owdowiała Helena Karczewska, wynajęły w 1919 r. kilka pokoi w lusławickim dworze, gdzie odwiedzał je czasem ich brat, Jacek Malczewski, a od roku 1923 do 1926 zamieszkał z nimi na stałe. Urządził tutaj swoją pracownię a także zorganizował szkółkę malarską dla utalentowanych dzieci wiejskich. Po wojnie w wydzierżawionej części dworu znajdował się magazyn nawozów sztucznych<ref>https://przekroj.pl/kultura/zmiana-perspektywy-luslawicki-ogrod-krzysztofa-pendereckiego</ref> (w rozdz. "Dwór z obrazów Malczewskiego") do chwili, kiedy Wojewódzki Konserwator Zabytków w Krakowie w 1948 r. uznał budynek jako obiekt zabytkowy. W latach 1952 – 55 była tutaj urządzona Izba Porodowa, którą prowadził zakliczyński lekarz, dr Stanisław Mroczkowski. W tym czasie właścicielem dworu był wnuk nabywcy – Adolfa Vayhingera, notariusza z Tarnowa, również Adolf. Od 1959 roku współwłaścicielami połowy dworu zostali dr Stanisław i Natalia Mroczkowscy. W latach 60-tych do początku lat 70-tych mieściła się tutaj również ochronka. W 1975 r. dwór kupili w całości [[Krzysztof Penderecki|Krzysztof i Elżbieta Pendereccy]].