W prawie rzymskim w jego przypadku stosowano [[fikcja prawna|fikcję prawną]], według której miał warunkową [[Zdolność prawna|zdolność prawną]], tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków, jednocześnie sam nie mogąc dokonywać [[Czynność prawna|czynności prawnych]]. To wszystko jednakże pod warunkiem, że urodził się żywy. Ochrona dziecka poczętego a nienarodzonego miała i ma zastosowanie głównie w [[prawo spadkowe|prawie spadkowym]], gdzie dziecko takie może dziedziczyć. Zastosowanie ma tu paremia: ''nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur'' – „mającego się narodzić uważa się za narodzonego, ilekroć chodzi o jego korzyści”<ref>Jest to skrótem zasady zawartej w [[Digesta Justyniana|Digestach]] [https://droitromain.univ-grenoble-alpes.fr/Corpus/d-01.htm#5 1,5,7]: ''Qui in utero est, perinde ac si in rebus humanis esset custoditur, quotiens de commodis ipsius partus quaeritur'' (Płód w łonie matki jest traktowany na równi z człowiekiem już urodzonym, ilekroć chodzi o korzyści samego płodu). Przekład: [[Władysław Rozwadowski]], ''Prawo rzymskie. Zarys wykładu wraz z wyborem źródeł'', Poznań 1992, {{ISBN|83-900964-5-5}}, s. 247, przypis 156.</ref>.
Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego [[kurator]]a, tzw. kuratora łona (łac. ''curator ventris'')<ref>Helena Pietrzak, [http://bazhum.muzhp.pl/media/files/Studia_nad_Rodzina/Studia_nad_Rodzina-r2011-t15-n1_2_(28_29)/Studia_nad_Rodzina-r2011-t15-n1_2_(28_29)-s145-164/Studia_nad_Rodzina-r2011-t15-n1_2_(28_29)-s145-164.pdf ''"Curator ventris" dla "nasciturusa"'']</ref>.
