Marek Pol: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków, drobne redakcyjne, drobne merytoryczne |
dr red., dr techn. |
||
Linia 33:
== Życiorys ==
Syn Jerzego i Wandy. Absolwent [[VIII Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu]]<ref>{{Cytuj stronę|url=https://www.lazarz.pl/?menu=2&NR=950|tytuł=Ósemka i ZSM będą musiały się wyprowadzić?|data=19 marca 2009|opublikowany=lazarz.pl|data dostępu=2020-11-03}}</ref>. W 1977 ukończył studia na [[Wydział Inżynierii Lądowej i Transportu Politechniki Poznańskiej|Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów]] [[Politechnika Poznańska|Politechniki Poznańskiej]], a w 1979 studia na [[Wydział Zarządzania Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu|Wydziale Ekonomiki Produkcji]] na [[Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu|Akademii Ekonomicznej w Poznaniu]]. W latach 1977–1993 pracował w [[Fabryka Samochodów Rolniczych „Polmo” w Poznaniu|Fabryce Samochodów Rolniczych w Poznaniu]], pełniąc od 1981 funkcję wicedyrektora i doprowadzając w 1993 do prywatyzacji fabryki z udziałem koncernu [[Volkswagen]].
W latach 1976–1990 był członkiem [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]], następnie współtworzył [[Polska Unia Socjaldemokratyczna|Polską Unię Socjaldemokratyczną]] i [[Wielkopolska Unia Socjaldemokratyczna|Wielkopolską Unię Socjaldemokratyczną]], w 1992 został jednym z założycieli [[Unia Pracy|Unii Pracy]]. Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła wybranego z ramienia PZPR na [[Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej X kadencji|Sejm kontraktowy]]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego
Ponownie zasiadał w Sejmie w trakcie [[Sejm Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji (1993–1997)|
W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 1997 roku|1997]] nie uzyskał mandatu poselskiego
▲Ponownie zasiadał w [[Sejm Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji (1993–1997)|Sejmie II kadencji]] w latach 1993–1997 z ramienia [[Unia Pracy|Unii Pracy]]. W 1993, mimo niewejścia UP do rządu koalicji [[Koalicja SLD-PSL|SLD - PSL]], objął funkcję [[Ministerstwo Przemysłu i Handlu|ministra przemysłu i handlu]] w [[Rząd Waldemara Pawlaka|Rządzie Waldemara Pawlaka]] (zawieszając członkostwo w UP). Po dymisji tego rządu, jako sekretarz stanu i pełnomocnik [[Rada Ministrów w Polsce|Rady Ministrów]], przygotował i przeprowadził [[Reforma centrum administracji w 1997|Reformę Centrum Administracyjno-Gospodarczego Rządu]]. Wiosną 1997, po przeprowadzeniu reformy, odszedł z rządu i powrócił do działalności w Unii Pracy.
Ponownie wybierano go na przewodniczącego UP na trzech kolejnych kongresach. Przed [[wybory prezydenckie w Polsce w 2000 roku|wyborami prezydenckimi w 2000]] doprowadził do poparcia przez UP kandydatury [[Aleksander Kwaśniewski|Aleksandra Kwaśniewskiego]]. Podpisał następnie porozumienie z [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|Sojuszem Lewicy Demokratycznej]] o utworzeniu na potrzeby [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2001 roku|wyborów parlamentarnych w 2001]] koalicji wyborczej [[Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy]]. W
▲W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 1997 roku|1997]] nie uzyskał mandatu poselskiego w związku z nieosiągnięciem przez [[Unia Pracy|Unii Pracy]] progu wyborczego. W tym samym roku objął funkcję prezesa [[Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa|Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa]], zajmując to stanowisko do 1998. 28 marca 1998 na VI kongresie Unii Pracy wybrano go na przewodniczącego partii. Wkrótce w imieniu UP zawarł z PSL oraz [[Krajowa Partia Emerytów i Rencistów|Krajową Partią Emerytów i Rencistów]] koalicję pod nazwą [[Przymierze Społeczne]] celem wspólnego startu w [[wybory samorządowe w Polsce w 1998 roku|wyborach samorządowych w 1998]]. Lista uzyskała łącznie 89 mandatów w sejmikach głównie dla kandydatów PSL.
▲Ponownie wybierano go na przewodniczącego UP na trzech kolejnych kongresach. Przed [[wybory prezydenckie w Polsce w 2000 roku|wyborami prezydenckimi w 2000]] doprowadził do poparcia przez UP kandydatury [[Aleksander Kwaśniewski|Aleksandra Kwaśniewskiego]]. Podpisał następnie porozumienie z [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|Sojuszem Lewicy Demokratycznej]] o utworzeniu na potrzeby [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2001 roku|wyborów parlamentarnych w 2001]] koalicji wyborczej [[Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy]]. W [[Wybory parlamentarne w Polsce w 2001 roku|wyborach tych]] koalicja zdobyła 41,04% poparcia a Unia Pracy 16 mandatów poselskich i 7 senatorskich. Pozwoliło jej to stworzyć samodzielny klub parlamentarny.
Wybrano go wówczas po raz trzeci na posła z [[Okręg wyborczy nr 37 do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej|okręgu konińskiego]], uzyskał 42 546 głosów. 6 października 2001 objął urząd [[Wiceprezes Rady Ministrów|wicepremiera]] i [[Ministerstwo Infrastruktury|ministra infrastruktury]] w [[rząd Leszka Millera|rządzie Leszka Millera]], zajmując te stanowiska do 2 maja 2004. W 2003 doprowadził do uchwalenia tzw. [[specustawa|specustawy]] drogowej, zakładającej uproszczenie procesu pozyskiwania gruntów pod budowę dróg. W 2004 doprowadził do utworzenia [[Krajowy Fundusz Drogowy|Krajowego Funduszu Drogowego]] oraz do wprowadzenia (po odrzuceniu przez Sejm projektu opłat winietowych) obligatoryjnej [[Opłata paliwowa|opłaty paliwowej]], stanowiącej źródło środków krajowych na budowę i remonty dróg. Kierował negocjacjami akcesyjnymi Polski do [[Unia Europejska|Unii Europejskiej]] w kilku obszarach negocjacyjnych. Przewodniczył także negocjacjom z rządem [[Ukraina|Ukrainy]] w sprawie budowy [[Rurociąg Odessa-Brody|rurociągu Odessa-Brody]] oraz negocjacjom z rządem [[Rosja|Rosji]] w sprawie zmian w umowie gazowej z 1993.
Linia 58 ⟶ 56:
== Bibliografia ==
*
*
{{Wiceprezesi Rady Ministrów}}
| |||