Neoklasycyzm w muzyce: Różnice pomiędzy wersjami

Podstawowe założenie: sztuka jest fenomenem autonomicznym, jedynie estetycznym, więc w muzyce zbędny jest program (w opozycji do romantyzmu); jej zadaniem nie jest komentowanie świata (w opozycji do ekspresjonizmu) ani oddziaływanie na emocje - konsekwentnie unikano więc patosu i ekstazy. O wartości dzieła decyduje doskonałość rzemiosła kompozytorskiego (stanowiło to pewną reakcję na postulaty [[Dadaizm|dada]]), przejrzysta i zwarta forma (częste nawiązania do barokowej [[Fuga (muzyka)|fugi]], do [[Forma sonatowa|klasycznej formy sonatowej]]). Charakterystyczne dla utworów neoklasycznych są czytelne i różnorodne związki z muzyką wcześniejszych okresów: od tytułów (symfonie, sonaty), poprzez techniki (zwłaszcza kontrapunktyczne) po naśladownictwo dawnych stylów (pastisze). Orkiestrowe utwory są powściągliwe kolorystycznie (w opozycji do impresjonizmu). Harmonia jest tonalna, lecz „lekko przybrudzona” [[dysonans]]ami<ref name="DG">Danuta Gwizdalanka, ''Przemiany kultury muzycznej XX wieku'', Kraków 2011, s. 69. {{ISBN|978-83-224-0922-0}}</ref>.

 

 

Za początek tego kierunku przyjmuje się powstanie ''Pulcinelli'' (1919) [[Igor Strawinski|Strawinskiego]], zaś za umowny koniec - premierę jego opery ''Żywot rozpustnika'' (1951). Do przedstawicieli nurtu należeli: [[Igor Strawinski]], [[Béla Bartók]], [[Paul Hindemith]], [[Dmitrij Szostakowicz]], [[Siergiej Prokofjew]] - jednym z najbardziej znanych jego utworów neoklasycystycznych jest ''Symfonia klasyczna''. W Polsce: [[Grażyna Bacewicz]], [[Michał Spisak]], [[Witold Lutosławski]].