Grupa układu okresowego: Różnice pomiędzy wersjami

Rozpowszechnione są trzy sposoby numerowania grup układu, jedna z użyciem [[Cyfry arabskie|liczb arabskich]] i dwie z użyciem [[Rzymski system zapisywania liczb|liczb rzymskich]]. Numeracje rzymskie są obecnie traktowane jak określenia zwyczajowe, tradycyjne i sięgają początków historycznych układu okresowego. Obejmują one 8 grup głównych i 810 grup pobocznych. Numeracja arabska, obejmująca 18 grup, jest zaś oficjalnie rekomendowana przez [[Międzynarodowa Unia Chemii Czystej i Stosowanej|IUPAC]]{{r|PTE}}. Używanie starszych oznaczeń z użyciem cyfr rzymskich i liter alfabetu może prowadzić do nieporozumień, gdyż funkcjonowały dwie jego wersje. System, będący dawnym standardem IUPAC, dodawał do liczby literę A w przypadku lewej części układu, zaś B w przypadku części prawej. System [[American Chemical Society|ACS]] rezerwował literę A dla grup głównych, zaś B – dla pobocznych. W obu dawnych systemach dwie grupy nie miały indeksów literowych. Była to grupa VIII, obejmująca pierwiastki z 3 współczesnych grup 8, 9 i 10 i dzieląca się na żelazowce (okres 4: [[żelazo|Fe]], [[kobalt|Co]], [[Nikiel|Ni]]), platynowce lekkie (okres 5: [[Ruten|Ru]], [[rod (pierwiastek)|Rh]], [[Pallad|Pd]]) i platynowce ciężkie (okres 6: [[Osm|Os]], [[Iryd|Ir]], [[Platyna|Pt]]) oraz grupa 0, w skład której wchodziły gazy szlachetne<ref name = "Bielanski 2002">{{Cytuj książkę | nazwisko= Bielański | imię=Adam |autor link = Adam Bielański (chemik)| tytuł= Podstawy chemii nieorganicznej | data=2002| wydanie=5|wydawca=[[Wydawnictwo Naukowe PWN|PWN]]| miejsce=Warszawa | isbn=83-01-13654-5| strony=511–516}}</ref><ref name = "Bielanski 1987">{{Cytuj książkę | nazwisko= Bielański | imię=Adam |autor link = Adam Bielański (chemik)| tytuł= Podstawy chemii nieorganicznej | data=1987 | wydawca=[[Wydawnictwo Naukowe PWN|PWN]]| miejsce=Warszawa | isbn=83-01-06542-7 | strony=295–302}}</ref>.