Mikołaj Sukniewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z niewoli powrócił w sierpniu 1921, w ramach wymiany jeńców. Do października 1924 ponownie pełnił służbę w [[7 Pułk Piechoty Legionów|7 ppLeg]] Z dniem 5 października 1924 został przeniesiony do [[Korpus Ochrony Pogranicza|Korpusu Ochrony Pogranicza]] i przydzielony do [[Batalion KOP „Dederkały”|4 batalionu granicznego]] w Dederkałach. W 1928 pełnił w tym oddziale służbę na stanowisku oficera materiałowego. Następnie pełnił służbę na stanowisku oficera informacyjnego [[Batalion KOP „Ostróg”|11 batalionu granicznego]] w [[Ostróg|Ostrogu]] nad [[Horyń|Horyniem]]. Odznaczony w trymtym czasie Krzyżem Walecznym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Od marca 1931 do maja 1933 w [[22 Pułk Piechoty (II RP)|22 pułku piechoty]] w Siedlcach, a następnie (od 1933) ponownie w 7 ppLeg w Chełmie Lubelskim na stanowisku dowódcy kompanii. Przed wybuchem wojny był dowódcą kompanii gospodarczej i jednocześnie oficerem taborowym w 7 ppLeg. Podczas mobilizacji otrzymał przydział na dowódcę 22 Grupy Marszowej Służb, formowanej od 31 sierpnia 1939 przez [[Kadra 2 Dywizjonu Taborów|Kadrę 2 Dywizjonu Taborów]] w [[Tomaszów Lubelski|Tomaszowie Lubelskim]]. Po zmobilizowaniu, Grupa pozostawała na miejscu. Dopiero 12 września 1939 została skierowana do [[Zamość|Zamościa]], a następnie, maszerując przez [[Lublin]] i [[Kowel]], dotarła 17 września 1939 do [[Łuck]]a. Po otrzymaniu informacji o agresji radzieckiej, skierowała się do [[Horochów|Horochowa]], w którego rejonie stoczyła potyczkę z bandami ukraińskimi i została rozbita. Resztki zostały zagarnięte przez Rosjan 19 września 1939 w Horochowie. Kapitan, będąc lekko ranny, dostał się do [[Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)#Pierwsza grupa jeńców polskich w ZSRR|niewoli radzieckiej]]. Trafił do obozu przejściowego w [[Szepietówka|Szepietówce]], skąd zbiegł do [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]].